หวานเย็นตื่นแต่เช้ามาอาบน้ำแต่งตัวและเดินเล่นอยู่ริมชายหาดเพื่อรับลมทะเลยามเช้า ถ้าจะพูดกันตามจริงคือเธอนอนไม่ค่อยหลับต่างหาก คำพูดของนนท์นธียังต้องก้องอยู่ในหู เหมือนหนังที่ถูกรีเพลย์ฉายซ้ำไม่รู้จบ
“เขาชมฉันว่าโคตรน่ารักแหละ ฉันโคตรน่ารัก”
เธอพูดกับตัวเองพลางยืนบิดไปมาเป็นเลขแปดด้วยความเขิน
นนท์นธีที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินออกมาตามหาเธอที่ชายหาดขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่ทำท่าทางเขินอายและโบกมือตีอากาศไปมา
“เป็นอะไรล่ะนั่น” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง
“หวานเย็น ไปทานมื้อเช้ากัน” เขาตะโกนเรียกเธอ หวานเย็นรีบวิ่งเข้ามาหาเขา เธอยังเคอะเขินที่จะมองหน้าอีกฝ่ายโดยตรงอยู่
“พี่นนท์ตื่นนานแล้วเหรอคะ”
“อืม เมื่อกี้มีพนักงานโทรมาถามว่าจะรับอาหารเช้าไหม พี่เลยบอกให้เขาเตรียมไว้ให้ ไปเถอะ”
ร่างสูงเดินนำไปก่อน คนตัวเล็กกว่าจึงรีบวิ่งตามต้อยๆ หญิงสาวขมวดคิ้วสงสัย ทำไมเขายังทำตัวปกติเหม
