ประตูโถงถูกเปิดกว้าง ภายใต้แสงสว่างเจิดจ้า โม่หรานสวมอาภรณ์สีดำดุจสีของรัตติกาลอันมืดมิด เดินเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างาม นัยน์ตาหงส์มองคนที่อยู่ภายในอย่างเฉยชาคล้ายกลับว่าคนที่อยู่ด้านหน้านั้นเป็นเพียงหุ่นไม้ที่ไร้ชีวิต
โม่หรานประดุจตุ๊กตาปั้นที่ไร้หัวใจใบหน้าหล่อเหลามักจะฉาบด้วยความเย็นคล้ายมีน้ำแข็งเกาะอยู่ตรงนั้น
กิริยาของเขาล้วนแสดงออกมาว่าตนเองเย่อหยิ่งจองหองมองไม่เห็นศีรษะผู้ใด แน่นอนว่าด้วยลักษณะท่าทางเช่นนี้ทำให้ผู้คนต่างหวาดกลัวไม่กล้าเข้าใกล้
ในโถงรับรองตำหนักหนิงกงเงียบสงัด บริเวณรอบกายเขาช่างดูเย็นเยียบ ใบหน้าของหลินจื่อเว่ยกลับเห่อร้อนหัวใจเต้นโครมคราม ตั้งแต่วันนั้นที่เขาบังคับเอาแต่ใจนางก็ไม่ได้พบหน้าเขาอีก
ยามค่ำคืนนางคิดว่าคนผู้นี้มีใบหน้าคล้ายคลึงฉีกงไต้ซือจนไม่อาจแยกแยะชัดเจน
บัดนี้ได้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจนยิ่งนัก ทำให้หลินจื่อเว่ยรู้ว่าที่แท้จริงเขามิใช่เพียงแค่คล้าย
