ทุกคนในตำหนักหนิงกงต่างนิ่งอึ้งกับวาจาของหลินจื่อเว่ย ในขณะที่หลินอ๋องหน้าเขียวและกลายเป็นสีแดงก่ำ เขาบันดาลโทสะดวงตาเบิกกว้าง ทั้งรู้สึกอับอายจึงลืมตนต่อหน้าไทเฮาถึงขั้นชี้หน้านาง
"เจ้ากล่าววาจาไร้สาระอันใด โม่อ๋องหรือจะทำเรื่องต่ำทรามเช่นนั้นกับสตรีหน้าไม่อายอย่างเจ้า"
หลินจื่อเว่ยร้องเห๊อะในใจ คนผู้นี้นอกจากไม่ปกป้องบุตรสาวแล้วยังใช้วาจาเหยียบย่ำโดยไม่คิดถึงความสัมพันธ์พ่อลูกเลยแม้แต่น้อย บัดซบสิ้นดี
พระชายาหลินอ๋องเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจ
"เจ้าช่างไม่ละอายแก่ใจ สตรีใดบ้างที่กล้ากล่าววาจาบัดสีเช่นนี้"
หลินจื่อเว่ยแสร้งบีบน้ำตาต่อ นางหันมามองไทเฮาท่าทางเหมือนตนเองกำลังไม่ได้รับความเป็นธรรม ดูอ่อนแอและน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง
"ไทเฮาเพคะ เรื่องพวกนี้ความจริงจื่อเว่ยก็รู้สึกอับอายจนไม่กล้าเอ่ยปาก หากไม่เข้าตาจนจริง ๆ จื่อเว่ยมีหรือจะกล้าพูด ขอไทเฮาได้โปรดเข้าใจหม่อมฉันด้วยเพคะ"
กล่า
