๓

1959 Words

จากใจของคนไม่ตั้งใจเรียนภาษาไทย ผมบอกเลยว่าตอนนี้ความทรงจำเรื่องรามเกียรติ์ในหัวผมเลือนลางมาก แม้จะพยามคิดเส้นเรื่องในหัวแค่ไหนมันก็ผุดขึ้นมาแค่บางช่วงของเรื่องที่เป็นฉากสำคัญๆบางฉากเท่านั้น แต่ยังดี ที่ผมไม่ได้ขนาดลืมไปหมดสิ้น อีเว้นสำคัญๆยังพอมีในหัวอยู่ และในวันนี้เองผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าเรามีอีเว้นสำคัญ ที่อาจจะเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องไปเลยก็ได้อยู่อีกอย่าง นั่นคืออีเว้นหนุมานมาเกิดมายังโลกมนุษย์ยังไงล่ะ เท่าที่ผมจำได้จากที่เรียนภาษาไทยมา แม่ของหนุมานนางสั่งเสียไว้ว่า ใครที่สามารถมองเห็นร่างจริงของหนุมานได้ คนๆนั้นก็คือพระนารายน์อวตาร ให้ไปสวามิภักดิ์กับคนๆนั้น และใช่ครับ วันนี้ผมจะพาทุกท่านไปจับหนุมานกัน ว๊าวซ่า จับหนุมานพูดอย่างกับจะไปจับหมากลับวัด ปาดเหงื่อกรุบ จากข้อมูลอันน้อยนิดในสมองผม แม้จะไม่รู้ว่าหนุมานอาศัยอยู่ที่ไหน แต่ถ้าเราลองเรียบเรียงอะไรหลายๆอย่างในเรื่องดูเราก็จะรู้ได้ไม่ยาก หนุมานอยู่ในป่า เป็นป่าที่ได้เจอกับพระราม และตอนนั้นที่ได้เจอพระราม พี่แกก็กำลังบวชอยู่ที่กุฏิริมแม้น้ำไม่ใกล้ไม่ไกลกรุงลงกา มันจะง่ายขึ้นไปอีกถ้าเรารู้ชื่อแม่น้ำนั้น ซึ่งผมไปถามอินทรชิตลูกรักมาเป็นที่เรียบร้อย แล้วชื่อที่อินทรชิตบอกมา มันก็มีชื่อที่ติดในหัวผมพอดี 'แม่น้ำโคทาวารี' ถ้าผมลองเลียบๆแม่น้ำไปอาจจะหาเจอก็ได้ แม้จะต้องพลิกฟ้าเปิดดินหา ผมก็ต้องหาหนุมานให้เจอ เพราะหนุมานเป็นหนึ่งกุญแจสำคัญของเรื่องในการฆ่าทศกัณฐ์ ถ้าหากเอาหนุมานมาเป็นพวกได้ล่ะก็ บอกเลยว่าไทม์ไลน์รามเกียรติ์เละเทะแน่ๆ จะว่าไปก็ชักรอดูไม่ไหวแล้วสิ ว่าแล้วก็ไม่รอช้า ผมใช้พลังของทศกัณฐ์ในการเหาะเหินเดินอากาศทันที ตอนแรกที่มาอยู่ร่างนี้ผมบอกเลยว่าตัวเองเกร็งมาก ใช้พลังอะไรไม่ได้สักอย่าง ทว่าพอลองใช้จินตนาการบวกกับพลังใจอีกนิดหน่อย จากตอนแรกที่งงๆก็เริ่มเข้าใจที่มาของพลังต่างๆ จนไม่นานผมก็สามารถใช้พลังบางส่วนของพี่ทศแกได้แล้ว เฟี้ยวจริงๆ ผมเหาะเลียบแม่น้ำไปได้สักพัก พอเจอป่าที่ดูอุดมสมบูรณ์เขียวขจีตามที่คิไว้ จึงได้ตัดสินใจเหาะลงจอด(?)แล้วแปลงร่างไปอยู่ในร่างมนุษย์ ตอนแรกที่ตัวเองลองแปลงร่างเล่นๆในห้องผมบอกเลยว่าผมตกใจมาก เพราะร่างมนุษย์ที่ผมแปลงออกมามันหน้าเหมือนผมตัวจริงอย่างกับคัดลอกมาใส่ อีกทั้งแทนที่ผมจะแปลงร่างได้สักร้อยพันร่าง ก็กลายเป็นผมแปลงร่างได้แค่สามร่างเท่านั้น ไม่ยุติธรรมเลย แล้วร่างที่ผมสามารถแปลงได้ก็จะมี ร่างมนุษย์ของผมเองหนึ่งร่าง ร่างทศกัณฐ์หนึ่งหัว และร่างทศกัณ์แบบฟูลออฟชั่น สิบหัวยี่สิบมือ พอแปลงร่างเป็นมนุษย์เสร็จสรรพผมก็เดินเท้าเข้าป่าทันที หนุมานเป็นลิงขาว คงจะหาไม่ยากมากหรอกมั้ง อย่างน้อยนั่นก็หนุมานทหารเอกของพระรามซะอย่าง มันต้องมีจุดเด่นไม่เหมือนใคร และต้องมีออร่าบางอย่างให้สังเกตได้บ้างแหละ ผมเดินไปเรื่อยๆตามชายป่า ลัดเลาะไปตามเส้นทางคดเคี้ยว รอบตัวเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวแทบจะคลุมท้องฟ้ามิด เดินไปในป่าเห็นแต่เงาต้นไม้ทอดลงมากับแสงแดดน้อยๆที่ลอดผ่านรูใบไม้ บางต้นมีผลไม้บางต้นไม่มี อีกทั้งยังมีต้นไม้น้อยใหญ่สลับซับซ้อนกันไปมา ถ้าเป็นปกติผมคงเดินกลับไปแล้วเพราะกลัวหลงป่า แต่กับตอนนี้ไม่ใช่ เพราะถ้าเกิดผมหลงแบบหาทางกลับไม่ได้จริงๆตัวเองค่อยบินกลับเอาก็ได้ เป็นทศกัณฐ์นี่สะดวกจริงๆเลยนะ แซ่ก แซ่ก พอผมสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างขยับไปมาตามพุ่มไม้ สายตาก็พลันเบนไปตามทิศทางของเสียง ตอนแรกก็นึกว่าอาจจะเป็นสัตว์ป่าที่เดินไปมาแถวนี้ แต่ผมคิดผิด นั่นมันไม่ใช่สัตว์ป่า "คนงามเจ้ามาทำอะไรที่นี่ มิกลัวโดนฉุดรึ" พอหันตามเสียงเรียก ตรงหน้าผมก็ปรากฎยักษ์ตัวใหญ่หน้าโหด ทั้งเขี้ยวยาว ตาแดงก่ำ อีกทั้งยังมีกล้ามเนื้อที่ดูเหมือนจะบีบผมให้ตายได้ในครั้งเดียว "ขะ..ข้า.." เสียงผมสะดุด เมื่อยักษ์ตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้ สายตายักษ์ตรงหน้าบ่งบอกได้เลยว่าไม่ได้มาดีแน่ๆ เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าอีก ก่อนจะยกยิ้มที่ดูน่าสะอิดสะเอียดออกมา เห็นแบบนั้นผมเลยตัดสินใจหันหลังหวังจะวิ่งหนียักษ์ตรงหน้า แต่ไวกว่าความคิด ยักษ์ตัวใหญ่ค้วาตัวผมไว้ก่อนจะดึงมาประชิดตัว "ปล่อย! อย่ามาแตะต้องตัวข้า!!" "หึ ปล่อยก็โง่แล้ว ข้าอยู่แต่ในป่านี้ มิได้ผ่านสตรีมาก็นาน ขอให้ข้าได้เชยชมเจ้าหน่อยเถิดแม่คนงาม" "ไม่ๆๆ!! ช่วยด้วย! ใครก็ได้! ช่วยด้วย!" ฮื้อออช่วยด้วยค้าบ ไอ่ยักษ์บ้านี่มันจะขืนใจโผมมม! แม้จะพยามดิ้นหนีแต่ก็สู้แรงยักษ์ตัวใหญ่ไม่ได้ อีกทั้งพลังสองร้อยแปดอย่างของทศกัณฐ์ผมก็ยังใช้ไม่ค่อยได้ ที่ทำได้ก็มีแค่บินไปบินมากับหายตัวล่องหนอีกนิดหน่อย ส่วนจะให้ไปฟัดกับไอ่ยักษ์ตัวบะเร้อตรงหน้า มันคงเป็นไปไม่ได้เลย แต่พอผมสะบัดดิ้นไปสักพัก ไม่นานเกินอึดใจ จู่ๆเจ้ายักษ์นั่นก็ถูกอะไรบางอย่างถีบกระเด็นไป ผมมองตามก้อนสีขาวที่พุ่งผ่านหน้า ก่อนสายตาจะจับโฟกัสได้ นั่นมันลิงขาว! ใช่แน่ๆ! "แม่หญิง เจ้ามิเป็นอะไรใช่หรือไม่" นี่มันพรมลิขิต! ตรงหน้าผมเป็นลิงตัวขาว แม้ว่าจะไม่เห็นร่างจริงของอีกฝ่ายแต่ผมก็มั่นใจว่าลิงตรงหน้าคือหนุมานแน่ๆ แบบนี้ต้องทำตามแผนที่เตรียมไว้ "เอ่อ..ข้า..ไม่เป็นไร..แต่ข้ามิใช่สตรีหรอกท่านลิงขนเพชร" พอสิ้นเสียงผมอีกฝ่ายเบิกตากว้างอย่างตกตะลึงมองมาที่ผม ก่อนจะเปิดปากถามผมอีกครั้ง "ท่าน..ท่าเห็นร่างจริงข้ารึ!?" "ร่างจริงอะไรหรือ ที่สวมกุณฑล ขนเพชร เขี้ยวแก้ว ใช่ร่างจริงของท่านหรือไม่" ผมพูดตามบทสคริปที่เตรียมมาอย่างเสร็จสรรพ แย่งบทของพระรามมาใช้แบบ100% ตอนแรกคิดว่าจะเจอยากกว่านี้ซะอีก แต่อาจจะด้วยหนุมานหูดีด้วยล่ะมั้ง ผมที่ขอความช่วยเหลือแบบตะโกนลั่นป่า อีกฝ่ายเลยได้ยิน ถึงมันจะผิดแผนไปหน่อยที่ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้ยักษ์บ้านั่นจับตัวไป แต่โชคยังเข้าข้างที่คนที่มาช่วยผมคือหนุมาน "คาราวะองค์นารายน์ ข้าหนุมาน ถูกส่งมาเพื่อเป็นกำลังของท่านใจการรบขอรับ" อีกฝ่ายคุกเข่าลงแนะนำตัว ผมที่เห็นจังหวะเลยรีบคว้าเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียเวลาทันที "เราพอรู้เรื่องอยู่แล้ว งั้นหนุมาน เจ้ากล่าวคำสาบานเพื่อสวามิภักดิ์ต่อข้าเสียสิ แล้วมาอยู่กับข้า" ก่อนที่อีกฝ่ายจะไหวตัวทันผมต้องรีบให้เจ้าลิงนี่สาบดสาบานกับผมก่อน ไม่งั้นอาจจะไม่มีโอกาส "ได้ ได้เลยขอรับ ข้าหนุมาน จะขอสาบานรับใช้และจงรักภัคดีต่อองค์นารา--" "ไม่ๆ ตอนนี้ข้ามิใช่องค์นารายน์ ข้าอวตารลงมาเป็นผู้อื่นแล้ว" "งั้นท่านจะให้ข้าเรียกท่านว่าอะไรดีขอรับ" หนุมานถามกลับอย่างไม่มีข้อสงสัย อีกคนดูจะศรัธาและเลื่อมใสในตัวพระนารายณ์มาก คงจะเป็นคำสั่งเสียของแม่ด้วย เลยทำให้อีกคนไม่ได้ตั้งข้อสังเกตหรือสงสัยอะไรเลยแม้แต่น้อย นับว่าดีแล้ว คนสวมรอบแบบผมขะได้พาตัวเขาไปง่ายๆหน่อย แต่จริงด้วยสิ ผมยังไม่ได้คิดชื่อตัวเองเลย จะเอาชื่อของชาติที่แล้วมาใช้ก็ไม่ได้เพราะชื่อผมมันอินเตอร์เกินไป เอาชื่ออะไรดีล่ะที่มันไทยๆหน่อย หนุมานยังคงคุกเข่ารอรับฟังความจากผม อีกฝ่ายดูมีเอเนอร์จี้และกระตือรือร้นมากในการจะรับใช้พระนารายณ์ โดยไม่ได้ตรวจสอบเลยว่าไอ่ที่ยืนอยู่นี่ใช่ตัวจริงรึเปล่า ประเด็นคือผมสวมรอยชางบ้านเขามาเด้อ "เรียกข้าว่า ทศวรรษ " ผมบอกลิงตาแป๋วเสียงเรียบ ชื่อนี้แน่นอนว่ามาจากชื่อเดิมของทศกัณฐ์ ที่ปรับให้แตกต่างออกไปแต่ยังมีความหมาย หนุมานพยักหน้าให้ผมอย่างไร้ข้อสงสัย ก่อนจะกล่าวคำสาบานอีกครั้ง คำสาบดสาบานต่างๆไม่มีอะไรมาก สาบานต่อหน้าฟ้าดิน องค์อิน องค์นู่นองค์นี่ จะรับใช้และจงรักภักดี ทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด สาบานทุกอย่างอย่างเต็มพิกัด รู้สึกผิดจัง ถ้าบอกความจริงไปจะโดนฆ่ามั้ยวะ "เอาล่ะหนุมาน ตอนนี้เจ้าเป็นคนของเราแล้ว เจ้าคงจะไม่ทำร้ายเราใช่มั้ย" "ไม่ทำร้ายท่านแน่นอนขอรับ" "เจ้าแน่ใจนะ" "ขอรับ!" "แล้วจะหนีข้ามั้ย" "ไม่หนีขอรับ!" "สาบานสิ" "สาบานต่อหน้าฟ้าดิน หนุมานตัวนี้จะอยู่รับใช้ท่านทศวรรษ มิเกียจคร้านการงานแลจะปฏิบัติตามคำสั่งทุกอย่างขอรับ!" สมแล้วที่เป็นทหารเอก จงรักภักดีไม่พอ ยังเชื่อมั่นแบบไม่มีข้อกังขาอีกต่างหาก โถ่หนุมานเอ้ย แต่จะไม่ทำก็ไม่ได้ ชีวิตผมก็ไม่ค่อยปลอดภัยด้วยสิ "งั้น เรากลับเมืองของข้ากันเถอะ" "ขอรับ? เมืองของท่านคือเมืองใดข้าถามได้หรือไม่ขอรับ" "อ้อได้สิ" "..." "กรุงลงกาน่ะ" เหมือนจะได้ลูกเพิ่มอีกคน(?) สีหน้าหนุมานตอนนี้ ลิงขาว : ห้ะ? โอ้ยต้าว แสบมาก แสบจริมๆน่าจับตี แต่ตีไม่ได้อุนแม่รักน้อง อุนแม่ทุกคนเป็นกำลังใจให้น้อยไม่ถูกลิงขาวสวบหัวด้วยค่ะ!! #เซฟทศกัณฐ์ #น้องทศต้องไม่ตายฟรี #ล็อคคอลิงขาวไว้! อาเมน ฝากน้องๆรามเกียรติ์ไว้ในอ้อมใจ ส่วนนี่ร่างจำแลงมนุษย์ของน้อง เรียกอยู่ได้คนงามๆ ข้าเป็นบุรุษหนา! ใครอยากให้วาดตัวละครไหนเพิ่มบอกได้นะค้าบ(แต่เค้าไม่วาดน้องทศร่าง10หน้า20มือแน่ๆ) ยังไงก็ฝากน้องไว้ในอ้อมใจ นิยายอัพทุกวันค่ะ! วันไหนไม่ได้อัพวันต่อมาจะทบเป็นสองตอนสามตอนค่ะ! #พระรามหลงยักษ์ นามปากกา 72HZS เจ็ดสิบสองเฮิร์ท *ขออภัยยังไม่ได้แก้คำผิด แต่งนิยายตี3มันจะมีเบลอๆบ้างไรบ้าง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more