๔
1307 Words
:ชีวิตวายป่วงของหนูอินและลิงขาว
"อินทรชิตพ่อฝากเจ้าดูแลหนุมานด้วยหนา"
คำพูดสุดท้ายของท่านพ่อก่อนที่ท่านจะปลีกตัวหนีไป ทิ้งไว้เพียงความมึนงงของอินทรชิต และลิงขาวอีกตัวนึง
ท่านพ่อเอาตัวอะไรมาปล่อยไว้กับข้า!?
"นี่เจ้ายักษ์ นั่นบิดาเจ้ารึ พญาทศกัณฐ์น่ะ"
เจ้าลิงขาวหน้าวอกหันมาพูดด้วยสีหน้างง.งวง มันเองก็คงจะถูกลากคอมาอย่างไม่เข้าใจเช่นเดียวกัน หนึ่งยักษ์หนึ่งลิงมองหน้ากันไปมาหยั่งเชิง
อินทรชิตไม่คิดจะพูดคุยกับลิงไม่รู้หัวนอนปลายเท้า แต่พอนึกได้ว่าถูกบิดาฝากฝังให้ดูแลมันไว้ไม่สามารถปล่อยปะละเลยได้ จึงได้ทำใจคุยกับมันสักประโยค
"อื่อ"
อื่อ? แค่นั้นหรือ หนุมานมองยักษ์หน้าบูด สภาพเหมือนถูกบังคับให้กินยาขมคุยกับตน มันก็เกิดอาการไม่ชอบใจนัก
"หน้าไม่เห็นเหมือนกันสักนิด เจ้าได้มารดาเจ้ามารึไง"
เจ้าลิงยังคงไม่รู้ว่าร่างของทศกัณฐ์ที่ตนได้พบนั้นเป็นเพียงร่างแปลง แม้ใบหน้าพ่อลูกจะเหมือนกันอยู่บ้าง แต่ก็ยังต่างกันอยู่หลายส่วน
อินทรชิตแม้ใจอยากจะเดินหนีไอ่ลิงบ้านี่ให้มันพ้นๆ แต่ก็ได้แต่ฮึดฮัดในใจแล้วหันไปคุยกับมัน
"นั่นร่างจำแลงบิดาข้า หากเป็นร่างจริงของท่าน จะมีความคล้ายคลึงกับข้าถึงแปดในสิบส่วน มีอะไรจะถามอีก"
เจ้าลิงหลังได้ยินคำตอบก็ตากระตุก นี่ตนถูกหลอกให้มาที่นี่ไม่พอ ยังต้องมาเป็นตัวรองรับอารมณ์เจ้ายักษ์นี่อีกหรือ
"เหอะ ข้าก็มิได้อยากรู้อะไรนักหรอก หากมิใช่ว่าข้าสาบานรับใช้เขาไปแล้ว ข้าก็ต้องรักษาสัจจะดูแลเจ้านายของข้าให้ดี"
"งั้นเจ้าก็ไปอยู่รวมกับคนใช้นู่นสิ จะมาพันแข่งพันขาข้าอยู่ทำไมกัน"
"ก็พ่อเจ้าเอาข้ามาปล่อยไว้กับเจ้านี่ไง! การที่เขาให้เจ้าดูแลข้า มันก็ต้องเป็นเพราะข้านั้นพิเศษอยู่แล้วมิใช่รึ"
ลิงขาวกอดอกเชิดหน้า มองยักษ์หน้าบูดด้วยดวงตาลิงๆของมัน ทางฝั่งอินทรชิตก็กัดฟัดกำหมัด ตั้งแต่เกิดมาตนยังมิเคยถูกใครต่อปากต่อคำเป็นต่อยหอยขนาดนี้มาก่อน
เจ้าลิงนี่อยู่ป่ามิมีผู้ใดพูดด้วยหรืออย่างไร เหตุใดจึงปากอมพริกได้เช่นนี้
หนุมานที่เห็นยักษ์ตรงหน้าสีหน้าเหมือนกำลังสบดด่าตนในใจ เห็นแบบนั้นมันจึงได้สะบัดหน้าหนีแกว่งหางไปอีกทาง หวังจะไปเดินดูวังนี้เสียหน่อย
"เจ้าจะไปที่ใด"
"สำรวจ"
หนุมานยังคงเดินต่อโดยไม่หันมอง อินทรชิตจึงเดินตามมันไปอย่างช่วยไม่ได้
ท่านพ่อนะท่านพ่อ เอามันมาแล้วไม่บอกรายระเอียดอะไรกับข้าสักอย่าง!
"นั่นอะไร"
"ลานประลองฝีมือ ยามใดที่ยักษ์อยากจะประลองกำลังก็จะมาประลองกันที่นั่นแล"
"อ่อ.."
หนุมานเมื่อได้คำตอบจากข้อสงสัยของตนก็เดินต่อไปทั่ว อินทรชิตที่ล่าสุดรับบทคนนำเที่ยว(?)ก็ต้องเดินตามลิงขาวไปทุกที่
ส่วนเจ้าลิงขาวเองก็ดูจะขี้สงสัยเอามากๆ เดินไปนู่นไปนี่ก็ถามนั่นนี่ไปเรื่อย ถามยันดินฟ้าอากาศ ถามทุกอย่างเหมือนกลัวอินทรชิตจะเหงาไม่มีเพื่อนคุย ส่วนอินทรชิตที่ถึงแม้จะไม่อยากตอบแต่ก็ตอบทุกคำถามของลิงหน้าวอกอย่างตรงไปตรงมา
และดูเหมือนหลังจากเดินไปมาจนทั่วหนุมานเองก็ถามมันทุกอย่างจนไม่มีอะไรให้ถามแล้ว ส่วนอินทรชิตก็รอเวลานี้มานาน
รอว่าเมื่อไหร่มันจะหยุดถามสักที!
"เจ้านี่..ต่างจากที่ข้าคิดไว้เยอะเลย"
"ยังไง"
หนุมานที่ตอนแรกดูจะเงียบไปก็เปลี่ยนจากประโยคคำถามเป็นประโยคบอกเล่าแทน ส่วนอินทรชิตเจ้าตัวที่ได้ยินลิงขาวกล่าวถึงตนก็ถามกลับไป
"ข้านึกว่าเจ้าจะเป็นพวกยักษ์อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ มิสนหัวผู้ใดซะอีก แต่เจ้ากลับใจเย็นและมีวุฒิภาวะมากกว่าที่ข้าคิดไว้มาก"
อินทรชิตที่ไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำชมจากลิงหน้าวอกก็ทำตัวไม่ถูกขึ้นมา ไม่รู้ว่าควรจะระแวงคำของมันหรือเขินตัวบิด(?)ก่อนดี
แต่ด้วยไม่อยากเสียฟอร์มอิทรชิตจึงตอบกลับไปแม้เสียงจะดูสั่นเล็กน้อยต่างจากประโยคก่อนๆ
"ข ของมันแน่อยู่แล้ว ข้าเป็นถึงลูกของพ่อทศกัณฐ์ พญายักษ์แห่งกรุงลงกา การปฏิบัติตนย่อมต้องดีอยู่แล้ว"
"เหอะ นี่ข้าชมเจ้าเพียงไม่กี่ประโยคเจ้าก็ยกหัวยกหางตัวเองแล้วหรือ"
"ไอ่ลิงหน้าวอกนี่!"
"มันทำไมห้ะไอ่ยักษ์หน้าเขียว!"
"เจ้าอยากโดนข้าจับไปทำต้มลิงหรือไร!"
"คิดว่าข้ากลัวรึ"
หนึ่งยักษ์หนึ่งลิงที่ตอนแรกเหมือนจะสามารถคุยกันดีๆได้แล้วก็กลับมาแยกเขี้ยวเตรียมตะกุยหน้ากันอีกครั้ง
ทางด้านอินทรชิตเองก็กำหมัดเตรียมเข้าไปชกหน้าขาวๆนั่นหวังให้หน้าขาวๆของมันเลอะสีแดงสักนิด ส่วนทางหนุมานก็แยกเขี้ยวกางเล็บเตรียมตะกุยหน้าสวยๆของอีกฝ่ายให้เสียโฉม
"แหม สนิทกันดีจัง ดีจริงๆที่ฝากฝังให้อินทรชิตดูแล"
เหมือนเสียงระฆังมวยระงับการชกดังขึ้น ทั้งอินทรชิตและหนุมานหันตามเสียง
"พ่อทศ!"
อินทรชิตยิ้มดีใจพร้อมตาเป็นประกาย ไม่เหลือเค้าโคลงยักษ์หน้าโหดที่จะจับลิงทำต้มแซ่บก่อนหน้า
ส่วนหนุมานก็เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เพราะก่อนหน้านี้มันเห็นเพียงร่างจำแลงมนุษย์ของพญายักษ์เจ้าแห่งกรุงลงกาเท่านั้น แต่ในยามนี้มันได้เห็นร่างจริงของอีกฝ่ายที่เป็นร่างยักษ์เต็มตัว ที่เห็นก่อนหน้าก็ว่างดงามแล้ว แต่ยามนี้ใบหน้าของทศกัณฐ์ เรียกได้ว่าไร้ที่ติ
จะว่างามอย่างสตรีก็มิใช่จะว่าหล่อเหลาอย่างบุรุษก็ไม่เชิง แต่เอาเป็นว่างดงามคืองดงามก็แล้วกัน
'มิน่าล่ะลูกถึงสวยขนาดนี้ ได้พ่อมานี่เอง'
เอ๋ๆ ยังไงอะลิงขาววว
เธอคิดไรกับหลานเราง่าา
เราเห็นนะเราเห็นนะเอ้ะๆ
ผีในวัง:
เค้า:
//ผายมือ
เร่เข้ามาค่าเร่เข้ามาาาา~
ระหว่างที่รอคู่พระนายเราก็หาลูกสะใภ้--แค่กๆ หรือเขยนะ?
แต่เห็นเงาลางๆละ ??
เค้าบลูหลินนะคะรีท~เรียกเค้าว่า "ไรท์บลู" ก็ได้น้าา
#พระรามหลงยักษ์
นามปากกา 72HZS อ่านว่า เจ็ดสิบสองเฮิร์ท
*ยังไม่ได้แก้คำผิด
>อุ้ย มาอัพนิยายตอนตี3ให้คนอ่านสะดุ้งเล่นๆ ฮ่าๆ
>เค้าไปแก้คำผิดกับแก้คำแปลกๆในตอนก่อนหน้านี้มาแล้วนะคะ คือแบบอยากทึ้งหัวตัวเองพิมพ์ผิดเยอะมาก ด้วยความว่าชอบนอนตะแคงพิมพ์กับมาพิมพ์นิยายตอนตี3 มันก็จะมึนๆอึนๆเอ๋อๆหน่อย
>เค้าอัพนิยายทุกวันนะค๊าบ วันละตอนสองตอน ;)
>ใครที่เห็นว่าปกนิยายกับภาพประกอบตัวละครมันขี้กากมากก็สมทบทุนเค้าด้วยค้าบบบบ~
นิยายของเราจะได้มีภาพสวยๆใช้กัน
ง(owo)ง" //ตั้งกล่องรับบริจาค*^*
รีทที่รออ่านนิยายในยามเช้า:
นังไรท์บลูที่มาอัพนิยายตอนตี3:
- Writer
