สิบเก้า
ไม่เกี่ยงวิธีการ
ทิวาผ่านพ้น ม่านรัตติกาลปกคลุมห่มใต้หล้า เมฆฝนเคลื่อนคล้อยลอยผ่านไป ผืนฟ้าวันนี้เปิดโล่งแลเห็นเป็นทะเลดวงดาว
แสนสงบและปลอดโปร่งยิ่งนัก...
อูกั๋วนั่งหย่อนขาอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่คิดพลางแกว่งเท้าไปมา เรือนสกุลซ่างกวนไม่ใหญ่โตโออ่า แต่ก็ถือว่าดีกว่าอย่างที่ขุนนางขั้นเดียวกันเทียบไม่ติด
ความจริงเขาไม่มีความสุขที่ต้องมาเห็นลูกพี่ของตนต้องมาแสร้งทำเป็นพิการ แถมยังต้องรับบทอ่อนน้อมถ่อมตนยอมผู้อื่น แต่เขาก็ศรัทธาในตัวลูกพี่ เชื่อว่าสักวันหนึ่งตัวเขาและสกุลซ่างกวนจะต้องกลับมายิ่งใหญ่ได้อีกครั้ง!
เด็กหนุ่มคิดพลางทอดสายตามองอย่างเหม่อลอยเข้าไปในความมืด ก่อนที่ม่านตาจะหดแคบลงเรื่อยๆ เมื่อแลเห็นบางสิ่งกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้เรือนสกุลซ่างกวนด้วยความเร็วอันไม่ธรรมดา
ม่านตาของอูกั๋วหดแคบลงเมื่อเงาร่างนั้นเริ่มชัดเจนมากขึ้น เขารีบตวัดสายตาไปยังเรือนพักผ่อนของเจ้าเรือนซึ่งบัด
