หญิงสาวทรุดเข่าลงพื้นก่อนจะโน้มตัวออกมาด้านหน้า ทันทีที่สัมผัสถูกผ้านุ่มลื่นก็หลับตาพริ้มคล้ายกำลังจะหลับ “ข้าเหนื่อยถึงเพียงนี้แล้วเจ้ายังจะมาโกรธข้าอีก มันใช้ได้ที่ไหนกัน...” นางบ่นพึมพำขณะที่ขยับศีรษะให้สบายขึ้นเสมือนกำลังนอนหนุนหมอนสบายอยู่ที่บ้าน
ชายหนุ่มตัวแข็งเกร็งกำมือแน่น ซูเฉิ้งหนานเป็นสตรีประเภทใดกันจึงได้กล้านอนหนุนตักเขาอย่างน่าไม่อาย!
“จิตใจคับแคบเท่าข้อนิ้วก้อยเยี่ยงเจ้าน่ะรึคิดอยากทำการใหญ่ ฮึ! สู้ข้าก็มิได้ จิตใจข้ากว้างใหญ่...กว้างใหญ่มาก...”
การเปรียบเทียบที่เริ่มเพ้อเจ้อทำเอาผู้ที่กำลังเคร่งเครียดเพราะนับมือกับสถาการณ์ดังกล่าวถึงกับหลุดยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาผ่อนคลายลงดูอ่อนโยนมากขึ้น จ้องมองใบหน้างามที่ติดด้วยหนวดเคราซึ่งมีไรผมร่วงหล่นลงมาบดบังเสี้ยวหน้า ลมหายใจแผ่วเบาดังเข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายได้เข้าสู่ห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อย
“ข้าเข้าใจแล้ว” ซ่างก
