อดเปรี้ยวไว้กินหมอ #ระวังหมอดุ

ตอนที่ 4 (1)

“เพิร์ล...จะออกไปไหนอีกแล้วลูก ช่วงนี้ออกบ่อยเหลือเกินนะ”

ปัณล์ยดาทักขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวตัวเองแต่งหน้าแต่งตัวราวกับจะไปงานแฟชั่นโชว์ที่ไหน เยอะกว่านี้เธอคงต้องส่งไปเดินพรมแดงที่เมืองคานส์แล้วล่ะมั้ง

เจ้าของชื่อชะงักฝีเท้าก่อนจะเบี่ยงทิศทางการเดินไปหาหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่กลางบ้าน ใบหน้าหวานประดับด้วยรอยยิ้มระคนอารมณ์ดี เธอก็อารมณ์ทุกครั้งที่ไปหาพี่ป่านั่นแหละ ถึงแม้คราวก่อนที่แวบไปห้องพี่ป่าจะหน้าแตกกลับมาก็เถอะ

แต่ไม่เป็นไร วันนี้เธอโบกรองพื้นหนายิ่งกว่ากระดาษสาแถวบ้านเสียอีก อย่าไปกลัว ด้านได้อายก็ได้เหมือนกันอาศัยความทนทานต่อความใสซื่อและไม่เดียงสาของพี่ป่า อีกไม่นานคงได้จูงมือเข้ามาไหว้พ่อไหว้แม่ อากงอาม่า ปู่ย่าตายายและญาติทั้งหลายแล้วแหละ

“ก็...ไปเป็นเพื่อนยัยภีมค่ะ รายนั้นมีนัดที่โรงพยาบาล”

โป้ปดออกไปคำโต ทั้งที่ความเป็นจริงอยากตะโกนออกไปว่าหนูจะออกไปล่าลูกเขยให้แม่ จะได้มีลูกมีหลานทันกินทันใช้ ขืนช้ากว่านี้พี่ป่าคนซื่อต้องโดนหญิงสาวเจ้าเล่ห์สอยไปกินแน่ ๆ ไม่ได้! เธอต้องได้กินคนเดียวเท่านั้น

“ไปบ่อยจังเลยนะ ซ่อนใครไว้ที่โรงพยาบาลหรือเปล่า”

กระนั้นผู้เป็นแม่ก็ยังเอ่ยแซวด้วยความข้องใจ ก็ลูกสาวตัวดีดันขยันออกจากบ้านผิดแผกไปจากทุกที เดิมทำงานอยู่บ้านเสร็จแล้วก็นอนวนอยู่อย่างนี้ทั้งวัน ทำไมช่วงนี้ถึงได้ออกไปไหนมาไหนบ่อยนัก

“โธ่แม่คะ” เพิร์ลลดาแสร้งอวดครวญพลางเดินไปโอบเอวมารดาตนเองเอาไว้ หารู้ไม่ว่ายิ่งออดอ้อนมากเท่าไหร่พิรุธก็ยิ่งเผยมากขึ้นเท่านั้น

“จะไปหาใครได้ล่ะคะ ถ้าไม่ใช่ลูกเขยขะ--”

ไอ้คนที่ปากไวและเก็บความลับไม่เก่งเผลอหลุดพูดออกไปเต็ม ๆ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างพลางมองมองคนเป็นแม่ด้วยแววตาตกตะลึง

ไม่ได้กลัวแม่จะด่าอะไรหรอก แค่กลัวว่าจะไม่เซอไพรส์ก็เท่านั้นเอง ก็ลูกเขยคนนี้เพิร์ลเลือกและคัดสรรเองกับมือเลยนะคะ ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่ได้คัดแต่อีกหน่อยคงจะได้คัดแล้วก็คั้นแน่นอน

“เดี๋ยวก่อนนะ...ไปติดหนุ่มที่ไหนคะเนี่ย”

“เพิร์ลยังบอกแม่ตอนนี้ไม่ได้ค่ะ ไว้เขาตกเป็นของเพิร์ลเมื่อไหร่...”

“...”

“ถึงวันนั้นแม่ค่อยไปสู่ขอพี่เขาให้เพิร์ลนะ”

พูดจบก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเผลอทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ให้แม่ตัวเอง นึกภาพเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ยัยเพิร์ลเนี่ยนะจะไปล่าผู้ชาย โดนเขาล่ามากกว่าล่ะมั้ง

ทำไมถึงคิดว่าลูกสาวจะโดนล่า ? ไม่หวงหรือ ? คราแรกเธอก็ไม่ได้คิดอะไร ทว่าพอเอาข้อมูลต่างๆ เข้ามาปะติดปะต่อกันดันเห็นเป็นภาพคนคนหนึ่ง เรียกพี่เขาขนาดนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าว่าที่ลูกเขย...คือพี่ชายข้างบ้านของเจ้าเพิร์ลนั่นแหละ

.

.

.

หญิงสาวร่างบางนั่งจิบน้ำเปล่าอยู่ที่ร้านกาแฟร้านเดิม อันที่จริงเธอมาถึงนานแล้ว ทว่าแค่อยากรอเวลาอีกสักหน่อยก็เท่านั้น ตั้งใจจะชวนพี่ป่าไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน แค่คิดก็ฟินไม่ไหว!

ใกล้จะถึงเวลาเพิร์ลจึงรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเข้าไปยังห้องสนทนาของพี่ป่าทันที

Pearl. : (ส่งรูปร้านกาแฟ)

Pearl. : เพิร์ลพาเพื่อนมาตรวจสุขภาพน่ะค่ะ

Pearl. : พี่ป่าอยู่โรงพยาบาลไหมคะ

ถามแบบหญิงสาวใสซื่อ ทั้งที่ในหัวจ้องแต่จะล่อพี่ป่าอย่างเดียว แต่ถามว่ากล้าไหมตอบเลยว่าปอดแหกมาก ถามจริง...พี่ป่าหล่อขนาดนี้ใครจะไหว ก็เธอน่ารักจนเกินต้านขนาดนี้นี่เนอะ แค่มองตาก็เสียวท้องน้อยแล้ว

เพิร์ลลดานั่งรอข้อความจากอีกคนอยู่อย่างนั้นด้วยความใจเย็น เธอเข้าใจหน้าที่การงานของคนเป็นหมอ เวลาไม่ค่อยจะมีแถมยังกินข้าวไม่ตรงเวลา จะปลีกตัวแต่ละทีก็ยากอยู่เหมือนกัน

เผื่อใจเอาไว้แล้วว่าถ้าวันนี้พี่ป่าไม่สะดวกไม่เป็นไร เดี๋ยววันหน้าเพิร์ลก็มาเต๊าะพี่อยู่ดี จำเอาไว้ให้ขึ้นใจค่ะว่าหนีอย่างไรก็ไม่พ้น คิดไปคิดมาพี่ป่าโชคดีเหมือนกันนะเนี่ยได้เธอเป็นภรรยาในอนาคต ความจริงล้วน ๆ ไม่ได้เพ้อเจ้อสักนิด!