ตอนที่ 3 (3)
731 Words
“มองพี่ขนาดนี้...มีอะไรหรือเปล่าครับ”
‘มีค่ะ มองแล้วอยากได้เป็นสามีพ่วงด้วยตำแหน่งพ่อของลูก พี่ป่าให้เพิร์ลได้ไหมคะ’ นี่เป็นตัวอย่างคำตอบที่เธอพูดออกไปไม่ได้
“เปล่าค่ะ” นี่สิของจริง...เพลงปอดแหกต้องเข้าแล้วนะคะ
เพิร์ลลดาเริ่มทำตัวไม่ถูก สายตาของพี่ป่าตอนนี้คาดเดาไม่ได้เลยสักนิด จะให้เธอมองสู้สายตาก็คงไม่ไหว เอาเป็นว่าเริ่มไปไม่เป็น
คนที่มือไม้อยู่ไม่สุกก็เริ่มคว้านู่นคว้านี่ขึ้นมาดู เผลอลืมไปเสียสนิทว่าถุงกระดาษตรงหน้าคือขนมที่เธอแอบแวะซื้อล่างคอนโดพี่ป่าก่อนขึ้นมานี่เอง แม่ฝากมาก็ข้ออ้างเท่านั้น แผนการแยบยล คนซื่อแบบพี่ป่าไม่มีทางตามคนอย่างเพิร์ลลดาทันแน่นอน
มือเล็กแกะกล่องขนมที่ตนเองซื้อมาฝากอีกคนอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะหยิบขนมขึ้นมาชิ้นหนึ่งส่งเข้าปากตัวเอง น่าแปลกที่อยู่ ๆ ขนมก็กลืนลงคอยากเสียเหลือเกินจนร่างสูงที่มองน้องอยู่ก่อนแล้วรีบยื่นแก้วน้ำดื่มไปตรงหน้าทันที
“แค่ก!”
เพิร์ลรีบกลืนขนมลงคอให้ไวที่สุด ก่อนจะเล่นแผลง ๆ โดยการยื่นขนมไปตรงหน้านายแพทย์หนุ่ม
!!!
แต่ก็ไม่คิดว่าจะกินจากมือกันแบบนี้นี่นา ความนุ่มหยุ่นของริมฝีปากพี่ป่ายังคิดอยู่ที่ปลายนิ้วอยู่เลย เธอควรบอกพี่ป่าดีไหมนะ...ว่านิ้วเธอน่ะมันกินไม่ได้
“อร่อยไหมคะ”
“อร่อยครับ ซื้อมาจากไหนเหรอ” ป่าเหนือถามอย่างยี่ไม่หระ ทว่าในใจกลับตั้งหน้าตั้งตารอจับไก่ตัวโต
“อ๋อ ล่างคอนดะ--ไม่! ไม่ใช่ค่ะ ม...แม่ฝากมาให้พี่ป่าค่ะ”
เพิร์ลรีบแก้ตัวตะกุกตะกักทันที เกือบหลุดปากไปแล้วไงว่าขนมนี้เพิ่งหิ้วมาจากร้านค้าด้านล่างนี่เอง ใครจะกล้าบอกล่ะว่าอยากอ่อยเลยว่าแผนมาหาเหยื่อถึงห้อง
“อืม...งั้นเหรอครับ”
คนที่ยัดขนมเข้าปากจนแก้มตุ่ยพยักหน้าหงึก ๆ นี่เธอทำตัวมีพิรุธน้อยที่สุดแล้วนะเนี่ย หวังว่าพี่ป่าจะตามไม่ทัน...หวังว่าล่ะนะ
“เพิร์ลกลับก่อนดีกว่าค่ะ รบกวนพี่ป่านานแล้ว”
เคี้ยวเสร็จก็รีบพูดออกมาทันที ทางที่ดีควรออกจากห้องของพี่ป่าให้เร็วที่สุด ว่าแล้วเพิร์ลลดาก็รุดตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะคว้าเอาสัมภาระอันน้อยนิดของตนเองติดมือมาด้วย
ทว่า...
“อะไรเหรอคะ” คนตัวเล็กถามขึ้นพลางมองการ์ดสีดำใบเล็ก ๆ ที่พี่ป่ายื่นมาตรงหน้า
“คีย์การ์ดห้องพี่ครับ...เผื่อวันไหนเราอยากมา”
พี่ป่าจะไว้ใจผู้หญิงร้าย ๆ แบบเพิร์ลไม่ได้นะ ถ้าเพิร์ลถล่มห้องพี่จนเละจะทำยังไง ใช้ไม่ได้! ไว้คราวหน้าต้องตักเตือนสั่งสอนกันหน่อยแล้ว
ตำหนิไปก็เท่านั้น สุดท้ายก็ยื่นมือไปรีบคีย์การ์ดใบนั้นเอาไว้แต่โดยดี กำแน่นไม่ปล่อยราวกับเป็นสิ่งของมีค่า กุญแจบ้านก็ไม่สำคัญเท่าห้องของพี่ป่าจำเอาไว้ คงรักษาเท่าชีวิต
“เกรงใจอีกแล้ว เพิร์ลรับไว้เพราะพี่ป่ายื่นให้หรอกนะคะเนี่ย”
เพิร์ลลดาพูดจากระมิดกระเมี้ยนจนน่าหยิกเอวให้ช้ำ หน้าหนามาได้ขนาดนี้แล้วก็คงต้องหนาต่อไป บทหญิงสาวที่แสร้งใสซื่อตกอยู่ในมือแล้วก็ต้องเล่นให้สมบทบาทหน่อย แลกกับได้พี่ป่า...อย่างไรก็คุ้มเห็น ๆ
“หึ...ครับ”
“เพิร์ลกลับก่อนนะคะ”
เพิร์ลโค้งตัวให้อีกฝ่ายเล็กน้อย ตั้งท่าจะลุกเดินไปทางประตูที่เธอเดินเข้ามา ทว่าเสียงทุ้มน่าฟังของคุณหมอหนุ่มกลับรั้งตัวเธอเอาไว้เสียก่อน “เดี๋ยว...”
“คะ”
“ขนมถุงนี้พี่ฝากไปขอบคุณแม่...ค้าด้วยนะ พี่ซื้อทานเป็นประจำเลยล่ะ ร้านอยู่ข้างล่างนี่เอง...ใช่ไหมครับ” :)
ตู้ม!!!
(เสียงเศษซากใบหน้าของเพิร์ลลดาค่ะ พอดีแกเผลอปล่อยไก่ตัวโตไปอีกแล้ว ครั้งนี้น่าจะอายจนต้องวิ่งออกจากห้องเลยทีเดียว)
- Writer
