หนุ่มใหญ่เฝ้ารัก

EP.3 [เจ็บแต่ไม่จำ]

EP.3​​

​"ส่งแค่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง"

"ทำไมล่ะ อีกตั้งไกลเลยนะ" เพราะตอนนี้เขากับพิมพ์ลดาอยู่ตรงทางเข้าของไร่ไอรัก กว่าจะไปถึงบ้านใหญ่ก็เกือบกิโล

"เถอะน้าา นายกลับไปได้ล่ะ ขับรถดีๆ" พิมพ์ลดารีบเปิดประตูรถหรูของซอนมินลงมา เพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้วถ้าให้เธอเดาที่บ้านใหญ่คงวุ่นวายน่าดู

"โอเค ส่วนเรื่องเรียนว่ายังไงก็ไลน์บอกแล้วกัน" ซอนมินลดกระจกฝั่งคนขับลงแล้วเอ่ยบอก

"อืม ไปนะ"

"เหนื่อยเหมือนกันแฮะ" กว่าจะมาถึงบ้านใหญ่ก็เหนื่อยใช่เล่น พิมพ์ลดาก้าวเข้ามาในบ้านใหญ่ที่มันดูเงียบผิดปกติ ร่างเล็กค่อยๆเดินขึ้นไปด้านบน ใบหน้านวลก็หันซ้ายหันขวาเหมือนมองหาใคร

หายไปไหนกันหมดนะ(?)

ตอนนี้เวลาเพียงแค่ห้าโมงเย็นแต่ทำไมมันถึงไร้ผู้คน ไม่ว่าจะเป็นคนงานที่คอยเฝ้าเวรยามบริเวณหน้าบ้าน แล้วไหนจะเหล่าบรรดาแม่บ้านอีก หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา พิมพ์ลดาลวงเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา แล้วต่อสายไปหาผู้เป็นเจ้าของไร่ไอรักอย่างรีบร้อน

"64 สาย" ดวงตาคู่สวยถึงกลับเบิกกว้าง เพราะสายที่ไม่ได้รับแจ้งขึ้นที่หน้าจอ ของคนที่เธอกำลังโทรไปหา

"ไม่รับสาย" เอ่ยพร้อมผลักเปิดประตูเข้าไปในห้อง พิมพ์ลดาเดินมาหย่อนสะโพกนั่งที่โซฟา สายตาก็เอาแต่จับจ้องกับหน้าจอโทรศัพท์ โดยไม่ทันได้สังเกตว่าคนที่เธอกำลังโทรหายืนจ้องเธอเขม่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง

"หาไปไหนมา"

เฮือก!!

ร่างเล็กถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ พร้อมกับขยับตัวหันไปมองยังต้นเสียง ร่างสูงของพ่อเลี้ยงกวินทร์ที่ยืนกอดอกจ้องมายังเธอเขม่ง พิมพ์ลดาถึงกับกลืนนํ้าลายลงคอ สายตาดุๆของพ่อเลี้ยงทำเอาเธอเสียวสันหลัง

"พะ พ่อเลี้ยง" กว่าเธอจะหาเสียงของตัวเองเจอ ก็นานเกือบสองนาที ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วหันไปเผชิญหน้ากับพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่ ร่างสูงของเจ้าของไร่ไอรักเดินตรงเข้ามาประชิดร่างเล็กของพิมพ์ลดา ตวัดแขนแกร่งลัดเอวคอดเข้าไปแนบชิด จนอกอวบอิ่มบดเบียดกับแผงอกแกร่ง พร้อมจับแขนเล็กทั้งสองข้างผสานใขว้ไว้ทางด้านหลัง

"อะ ปะ ปล่อยนะ เจ็บ" เพราะบีบแน่นที่ข้อมือทำให้พิมพ์ลดาร้องโอดโอยออกมา

"เจ็บสิดี จะได้จำ" เขาเค้นเสียงตํ่า

"อึก จะ เจ็บ"