EP.2 [หาเรื่องใส่ตัว]
564 Words
EP.2
"เหมือนกับดาเอาตัวเข้าแลก เพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ"พิมพ์ลดามองร่างใหญ่ที่คร่อมทับตัวเธอไว้ด้วยสายตาตัดพ้อ มันต่างจากผู้หญิงอย่างว่าตรงไหน ที่เอาตัวเองเพื่อแลกกับสิ่งที่ตัวเองต้องการ
"ไม่เหมือน น้องดาของฉันไม่เหมือนกับผู้หญิงพวกนั้น"พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยออกมาเหมือนกับรู้ความคิดของหญิงสาว
"มันก็ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหนนิค่ะ"
"เฮ้ออ เอาล่ะ น้องดานอนเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปอาบนํ้าก่อน" กวินทร์ยอมผงะตัวออกจากร่างเล็กของพิมพ์ลดา ไม่แปลกที่ความคิดความอ่านของเขาและเธอจะไม่ตรงกัน เพราะพิมพ์ลดายังเด็กมากถ้าเทียบกับเขา เขาจะรอจนกว่าเธอจะพร้อมยินยอมเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ
หลายวันต่อมา
"ออกมาข้างนอกพ่อเลี้ยงไม่ว่าหรือไง" ซอนมิน หนุ่มน้อยจากแดนกิมจิเพื่อนสนิทของพิมพ์ลดาเอ่ยถาม เพราะเขาได้ยินมาว่าพ่อเลี้ยงกวินทร์หวงพิมพ์ลดาอย่างกับจงอางหวงไข่ ไม่รู้ว่าจะหวงอะไรหนักหนา
"ไม่ว่าหรอก"
"ทำไมล่ะ พ่อเลี้ยงเขาดูหวงเธอซะขนาดนั้น" ซอนมินเอ่ยกลับ
"ก็ฉันหนีเขาออกมา" ก็เขาไม่ยอมปล่อยให้เธอไปไหนมาไหน วันๆก็ให้เธอไปนั่งเฝ้าเขาทำงานในไร่ จะออกไปข้างนอกก็ไม่ได้ มันก็อึดอัดเหมือนกันนะ และที่สำคัญเธอยังเด็กต้องการอิสระ
"หาเรื่องให้ตัวเองแล้วไหมนั้น ถ้าพ่อเลี้ยงกวินทร์รู้ เขาจะไม่โกรธเหรอ?"
"ช่างเขาสิ อืม แล้วตกลงนายจะเรียนต่อที่ไทยหรือกลับเกาหลี" พิมพ์ลดาเปลี่ยนประเด็นมาเป็นเรื่องเรียนแทน
"ถ้าเธอเรียนฉันก็จะเรียนต่อที่ไทย แต่ถ้าเธอไม่เรียนต่อฉันก็จะกลับไปเรียนที่เกาหลี" ซอนมินตอบ เพราะที่เมืองไทยเขาก็มีแค่พิมพ์ลดานี่แหละ เป็นเพื่อนสนิทและเป็นคนที่เขาไว้ใจที่สุด ถ้าเกิดเธอไม่เรียนต่อที่นี้ด้วยกัน เขาก็ว่าจะกลับไปเรียนที่เกาหลี
"เหตุผลอะไรของนายเนี่ย"
"ก็ถ้าไม่มีเธอเรียนด้วยกัน ฉันก็จะกลับโซล" เรื่องเรียนเธอก็ยังคุยกับพ่อเลี้ยงไม่เคลียร์เลย ว่าตกลงแล้วเขาจะให้เธอเรียนหรือเปล่า?
"เดี๋ยวขอคุยกับพ่อเลี้ยงก่อน แล้วจะบอก"
"โอเค แล้วนี้อยากไปไหนต่อหรือเปล่า?"
"ไปสิ ออกมาได้ทั้งที" นานๆจะได้ออกมานอกไร่ก็ขอเธอไปเที่ยวปลดปล่อยหน่อยเถอะ
อีกด้าน
"น้องดาหายไปไหน ทำไมถึงไม่มีใครรู้ห๊ะ!!" เผลอไม่ได้เลยใช่ไหม(?) เพียงแค่เขาเข้าไปประชุมกับคนงานในไร่ไม่นานถึงชั่วโมง พอกลับมาที่บ้านพิมพ์ลดากลับหายไป
"เอ่อ คะ คือจันเห็นแม่เลี้ยงออกไปข้างนอกค่ะ แต่ไปที่ไหนจันก็ไม่ทราบเหมือนกัน" จัน สาวใช้ที่มีอายุใกล้เคืองกับพิมพ์ลดาบอกออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
"โธ่โว้ยย!! ให้มันได้อย่างนี้สิว่ะ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ กลับมาเมื่อไหรเราได้เห็นดีกันแน่พิมพ์ลดา" เสียงเข้มเอ่ยเค้นออกมา นัยต์ตาคมเข้มฉายแวดโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด
- Writer
