EP.4 [พูดไม่คิด]
831 Words
EP.4
"อึก จะ เจ็บ"
"หึ ไม่ต้องมาบีบนํ้าตา"พ่อเลี้ยงกวินทร์ปล่อยหญิงสาวให้หลุดออกจากพันธนาการก่อนจะย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อช้อนอุ้มร่างบางของพิมพ์ลดาขึ้นมาแนบอก
"นี่ ปล่อยนะ"พิมพ์ลดาดีดดื้นไปมา กำปั้นน้อยๆทุบลงที่กลางแผ่นหลังกว้างเพื่อให้เขาปล่อยเธอลง แต่ดูเหมือนว่าคนตัวโตจะไม่สะทกสะท้านกับกำปั้นน้อยๆที่แรงเท่ามดของเธอ
พ่อเลี้ยงกวินทร์อุ้มร่างเล็กของภรรยาเด็กมายังเตียงกว้างของเขาและเธอ ก่อนจะโยนร่างเล็กของหญิงสาวลงที่เตียงอย่างแรงโดยไม่ออมแรงแม้แต่น้อย พิมพ์ลดาขยับตัวลุกขึ้นพร้อมโวยวายใส่พ่อเลี้ยงหนุ่มเสียงดังลั่นด้วยความไม่พอใจ
"โอ้ยย โยนลงมาได้ วางลงดีๆไม่เป็นหรือไงห๊ะ!!"
"อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันพิมพ์ลดา ฉันอายุมากกว่าเธอ"พ่อเลี้ยงกวินทร์ชี้หน้าหญิงสาวพร้อมเอ่ยต่อว่า
"แล้วยังไง?"หญิงสาวเชิดหน้าถามเหมือนไม่แคร์อะไรกับสิ่งที่ชายหนุ่มบอก
"พิมพ์ลดา!"พ่อเลี้ยงหนุ่มกำหมัดแน่น กรามแกร่งขมเข้าหากันจนนูนเป็นสันจ้องมองหญิงสาวอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เขาไม่ชอบการต่อล่อต่อเถียงของหญิงสาวและไม่รู้จักยอมคนของหญิงสาวเอาเสียเลย
Rrrrrr Rrrrrr
ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังฟาดฟันกันด้วยสายตาเสียงโทรศัพท์มือถือของพิมพ์ลดาที่ตกอยู่ที่พื้นพรมหน้าโซฟาก็ดังขึ้นเสียก่อน กวินทร์จ้องหน้าสวยๆของพิมพ์ลดาสักพักก่อนจะไปหยิบโทรศัพท์ของหญิงสาวที่ตกอยู่บริเวณพื้นพรมขึ้นมาดู แล้วเดินกลับมาหาหญิงสาวที่นั่งมองดูการกระทำของเขาอยู่บนเตียง
"ซอนมิน"
"ใคร?"กวินทร์หมุนหน้าจอกลับให้คนที่อยู่บนเตียงดู พิมพ์ลดาถึงกับเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา ก่อนจะรีบกระโดดลงจากเตียงเพื่อไปแย่งโทรศัพท์จากพ่อเลี้ยงหนุ่ม แต่เขากับไวกว่าเธอพ่อเลี้ยงหนุ่มเบี่ยงตัวหลบแล้วกดรับสายพร้อมกับเปิดสปีกเกอร์โฟน
"เอามานะ"หญิงสาวพยายามแย่ง แต่ถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มรวบตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแถมยังส่งสายตาข่มขู่
(ฮัลโหลลล กว่าจะรับสายนะที่รัก เอ่? หรือว่าหมดแรง)ปลายสายเอ่ยล้ออย่างติดตลก แต่คนฟังถึงกับหน้าซีด เผือก มันเป็นเรื่องปกติที่ซอนมินจะเรียกเธอว่าที่รัก เพราะเราเป็นคู่จิ้นกันแถมยังเป็นเพื่อนสนิทกันอีก ซอนมินเลยมักจะเรียกเธอว่าที่รักจนมันติดเป็นนิสัย จนหลายๆคนคิดว่าเธอกับซอนมินเป็นแฟนกัน
เพล้งงงง!!
โทรศัพท์เครื่องสวยของพิมพ์ลดาถูกเหวี่ยงลงพื้นห้องอย่างแรง จนกระเด็นแตกออกจากกันจนไม่เหลือสภาพเดิม ก่อนจะสบัดคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนล้มลงไปกองที่พื้น โดยไม่สนว่าเศษซากของโรศัพท์ที่แตกเกี่ยนพื้นอยู่จะบาดเข้าที่สวนไหนของหญิงสาวบ้าง
แต่ในเมื่อตอนนี้อารมณ์มันอยู่เหนือเหตุผลพ่อเลี้ยงหนุ่มก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
"ที่รักงั้นเหรอ? หมดแรงอย่างนั้นเหรอ พิมพ์ลดา"ตอนนี้ในสมองของพ่อเลี้ยงหนุ่มมันเริ่มคิดไปต่างๆนานา กลัวว่าพิมพ์ลดาจะหักหลังเขา แล้วแอบนอกกายเขาไปมีอะไรลึกซึ่งกับไอ้ผู้ชายที่โทรมา
"อึก อือออ"พิมพ์ลดาสะอื้นร้องไห้ออกมาเมื่อฝ่ามือบางเปอะเปื่อนไปด้วยเลือด
"มันเป็นใคร กิ๊ก หรือ ชู้รัก?"
"พ่อเลี้ยง"พิมพ์ลดาเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีด้วยสายตัดพ้อ
"อึก...."
"มะ ไม่ใช่นะ ซอนมินเขาเป็นเพื่อนดา อึก"
"เพื่อน หึ แต่เล่นกันจนหมดแรงนี่นะ มันคงจะเป็นเพื่อนนอนล่ะสิไม่ว่า"ไม่ว่าหญิงสาวจะพยายามอธิบายยังไงก็ดูเหมือนว่าคนใจบอดจะไม่เชื่อ แล้วมาพาลหาว่าเธอแก้ตัวอีก
"เอ่อ ถ้าอย่างไงก็แล้วแต่จะคิดเลย"ในเมื่อเธอพูดอะไรไปเขาก็ไม่ฟังไม่เชื่อ ก็แล้วแต่เขาจะคิดเลยแล้วกัน
"พิมพ์ลดา!!"
"อย่าคิดว่าเป็นเมียฉันแล้ว ฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธออย่างนั้นหรอ?"พ่อเลี้ยงกวินทร์เค้นเสียงตํ่าเอ่ยถามคนตัวเล็กที่นั่งสะอื้นร้องไห้อยู่ที่พื้น
"ไปสิ อยากจะไปหามันนักก็ไป แล้วก็ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไป!!"เด็กสาวสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา แต่มันกลับไม่ได้ความสงสารหรือเห็นใจจากคนที่ถูกความหึงหวงครอบงำเลยแม้แต่น้อย ร่างเล็กค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้น ยืน ในเมื่อเขาไล่ เธอก็ไม่หน้าด้านที่จะทนอยู่
- Writer
