ปรารถนาเถื่อน

ตอนที่ 6

พวงชมพูก้าวเท้าขาวสะอาดของตัวเองลงมาตามขั้นบันไดไม้ที่ทอดยาวช้า ๆ สาวน้อยในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าพอดีตัว กับกางเกงขาสั้นสีขาวเดินตรงไปยังโต๊ะอาหาร เส้นผมนุ่มสีดำเงาถูกรวบขึ้นไว้ที่กลางศีรษะด้วยโบว์สีฟ้าแกว่งไปมาตามท่วงท่าการเดิน หล่อนเห็นเมธาพัฒน์กำลังง่วนอยู่กับการจัดการอาหารตรงหน้าอย่างรีบร้อนก็อดแปลกใจไม่ได้

พวงชมพูเหลือบตามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนังห้องตรงหน้า ก่อนที่จะขมวดคิ้วเรียวสวยของตัวเองยุ่ง เพราะเวลาที่แสดงอยู่นั้นมันแค่ 7 โมงเช้ากับอีก 45 นาที ถ้าหล่อนจำไม่ผิด เมธาพัฒน์เคยบอกหล่อนว่าที่นี่ทานอาหารเช้าตอน 8 โมงตรง และในไม่ช้าเมฆหมอกแห่งความขุ่นข้องหมองใจ ก็เข้ามาเกาะกินอารมณ์ของหล่อนทันที เมื่อคิดออกแล้วว่าทำไมแม่บ้านถึงตั้งโต๊ะอาหารก่อนเวลา

ความสดชื่นเบิกบานที่พกใส่กระเป๋ามาด้วยนั้นวิ่งหายไปในบัดดล พวงชมพูกัดฟันแน่น ดวงตาคู่สวยนั้นสุมไปด้วยกองโทสะแรงกล้า

เด็กสาวเดินเข้าไปหยุดยืนที่โต๊ะอาหารตรงหน้าของเมธาพัฒน์ ใบหน้าน่ารักของหล่อนงอง้ำเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ปากอิ่มเต็มแสนจะเย้ายวนเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนที่จะระเบิดออกมาดังลั่นทันที

“อาต้นทำเหมือนชมพูเป็นตัวเชื้อโรค ถ้าไม่อยากเห็นหน้าชมพูก็บอก เพราะชมพูไม่หน้าด้านอยู่หรอกถ้าเจ้าของเขาไม่เต็มใจน่ะ”

เมธาพัฒน์ที่กำลังก้มหน้าตักข้าวต้มเข้าปาก ถึงกับทำช้อนหลุดมือ เมื่อได้ยินน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของเด็กสาวในปกครอง สมองที่เคยฉลาดทันคนของเขา เชื่องช้าลงไปถนัดตา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสาวน้อยตรงหน้าด้วยแววตาตกใจแกมประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าหล่อนจะลงมาเร็วขนาดนี้ เพราะเมื่อตอนเขาวิ่งจ๊อกกิ้งอยู่หล่อนยังงัวเงียอยู่ในชุดนอนเกาะขอบหน้าต่างมองเขาอยู่เลย แต่เขาคงคิดผิดไป เขาน่าจะออกไปทำงานให้เร็วกว่านี้ ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วอึดใจ

“คือ... อามีงานด่วน ชมพูอย่าเอาแต่ใจสิครับ”

เมธาพัฒน์พูดออกมาด้วยเสียงที่พยายามข่มให้เรียบเฉย เขาไม่สบตากับหล่อน ชายหนุ่มก้มลงมองอาหารตรงหน้าแทนด้วยความละอายใจที่ต้องโกหกแบบนี้

“อาต้นอย่ามาแก้ตัวเลยค่ะ โอเค งั้นชมพูจะไม่กวนอาต้นก็ได้ ยังมีผู้ชายคนอื่นที่เต็มใจให้ชมพูไปอยู่ด้วย”

พวงชมพูพูดออกมาด้วยความน้อยใจเต็มเปี่ยม กำลังจะหมุนตัววิ่งหนีขึ้นไปห้องนอน แต่เมธาพัฒน์ก็กระโจนพรวดมาคว้าแขนของหล่อนไว้ซะก่อน

“อาเคยบอกชมพูแล้วใช่ไหมครับว่าเรื่องพวกนี้มันยังไม่สมควรที่ชมพูจะเก็บเอามาคิด และอาก็ขอเตือนถ้าชมพูยังคิดจะขัดคำสั่งอาอีก ชมพูจะได้รับโทษแน่” เมธาพัฒน์กัดฟันพูดออกมาเสียงเย็นชา พวงชมพูฟังแล้วก็อดรู้สึกขยาดไม่ได้ แต่ด้วยความน้อยใจที่เขาทำเหมือนหล่อนไม่มีตัวตน ทำให้สาวน้อยไม่คิดจะหายพยศง่าย ๆ

“อาต้นไม่มีสิทธิ์ที่จะมาบงการชีวิตของชมพู ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา อาก็ไม่ได้ใยดีชมพูอยู่แล้วนี่...”พวงชมพูเชิดหน้าสูง น้ำตาใสๆ เริ่มคลอเต็มสองตา

“แต่อาหวังดีกับชมพูนะครับ ไม่อยากให้ชมพูเสียใจ” เมธาพัฒน์พูดออกมาเสียงแผ่วเบา ตอนนี้หัวใจของเขาอ่อนยวบลงอย่างน่าใจหาย น้ำตาของพวงชมพูทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก คิดทางหนียังไม่ได้เลย...

“แต่ทุกสิ่งที่อาต้นทำ มันทำให้ชมพูเสียใจทุกอย่าง” พวงชมพูพูดออกมาเสียงเครือ หล่อนจ้องมองหน้าเขานิ่ง แววตาถือดีในดวงตาของพวงชมพูทำให้เมธาพัฒน์รู้สึกหวั่นใจยิ่งนัก

“อาต้นจะหลบหน้าชมพูไปทำไมคะ ชมพูน่าเกลียดน่าขยะแขยงนักหรือคะ อาต้นถึงต้องคอยหนีตลอดเวลา ชมพูไม่อยากให้อาต้นลำบากใจอีกแล้วค่ะ ชมพูจะไปตามทางของชมพู...” สาวน้อยกลั้นสะอื้น หล่อนอยากจะเกลียดเขานัก ที่เขาเอาแต่วิ่งหนีหล่อน พวงชมพูสะบัดแขนออกจากฝ่ามือหนาแรงๆ จนหลุด ก่อนจะเดินห่างออกไป

“อาจะไม่ยอมให้ชมพูไปไหนทั้งนั้น!” คนตัวโตคำรามออกมาอย่างเดือดดาล ตอนนี้อารมณ์ของเขาเริ่มจะคุกรุ่นขึ้นมาแล้วเนื่องจากความเอาแต่ใจของเด็กสาวในปกครอง

“อาสัญญากับพ่อของพวงชมพูไว้ ว่าจะดูแลชมพูจนกว่า...” เมธาพัฒน์ก้าวยาว ๆ มาขวางหน้าเด็กสาวเอาไว้ เขาหยุดพูดไปเพราะรู้สึกลำบากใจนักที่จะทำตามคำสั่งเสีย แต่สุดท้ายเขาก็พูดจนจบ

“จนกว่าชมพูจะแต่งงานกับผู้ชายดี ๆ สักคน”

พวงชมพูเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างผิดหวัง ก่อนจะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา “เรื่องหาสามี อาต้นไม่ต้องมาหาให้ชมพูหรอกค่ะ ชมพูมีปัญญาหาเองได้ ขอบคุณนะคะ” คำพูดอวดเก่งของพวงชมพูทำให้เลือดในกายของเมธาพัฒน์เดือดปุดๆ จนปรอทแทบจะแตก

ถ้าเขาหักคอหล่อนได้ เขาทำแน่! ชายหนุ่มคิดอย่างเข่นเคี้ยว

“หยุดเถียง! ผู้ชายทุกคนสามารถเป็นสามีได้ทั้งนั้นแหละ...” เมธาพัฒน์คำรามออกมาเสียงแผ่วเบา ๆ แต่มันน่ากลัว ใช่มันน่ากลัวมากด้วย เพราะตอนนี้ใบหน้าของเขากระด้าง แววตาเกรี้ยวกราด นี่คงเป็นช่วงที่เขาหมดปัญญาควบคุมตัวเองแล้วล่ะมั้ง

พวงชมพูเบ้หน้าด้วยความเจ็บ เมื่อต้นแขนของหล่อนถูกอาหนุ่มที่ตัวเองหลงรักคว้าหมับเข้าให้ และเขาก็จับมันแน่นอย่างลืมตัว

“แต่... ทุกคนเป็นพ่อที่ดีให้กับลูกของเธอไม่ได้หรอกนะชมพู...” เสียงของเขาที่เล็ดลอดริมฝีปากสุดเซ็กซี่ออกมานั้น ฟังผ่าน ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเทศนาสอนลูกสาวหรือไม่ก็น้องสาวอยู่ หล่อนไม่ชอบคำพูดแบบนี้เขาเลยจริงๆ ให้ตายสิ!

“ดังนั้น... อาจะเป็นคนหาให้ชมพูเอง ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีสามีหรอก แต่... ต้องเรียนให้จบปริญญาตรีเสียก่อน” เขาพูดจบก็ปล่อยมือจากต้นแขนของหล่อนทันที จากนั้นก็ก้าวเท้าถอยหลังออกห่างราวกับกำลังหาหลักยึดเกาะ

“อาขอตัวไปทำงานก่อน” เขาพูดและกำลังจะหมุนตัวเดินจากไป แต่พวงชมพูพูดออกมาซะก่อนด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เมธาพัฒน์จึงต้องหันหน้ากลับมาจ้องมองหล่อนอีกครั้งหนึ่ง

“คำสอนของอาต้นฟังแล้วดูดีมาก...” หล่อนเน้นเสียงสูง ใบหน้าร้อนผ่าวไปด้วยความโมโห

“แต่แปลกนะ ชมพูกลับไม่ชอบสักนิด เก็บไว้ไปสอนลูกสาวหรือไม่ก็น้องสาวของอาต้นเถอะค่ะ ชมพูรับเกียรตินี้ไม่ลงจริงๆ ขอตัวนะคะคุณพ่อ... เอ่อ คุณอา...” จบคำพูดประชดประชันแล้วพวงชมพูก็รีบหมุนตัววิ่งหนีขึ้นไปบนห้องนอนทันที เมธาพัฒน์ร้องเรียกตามหลังไปแต่แม่สาวน้อยก็ไม่แยแสสักนิด

“เด็กเอาแต่ใจ...” เมธาพัฒน์สบถออกมาอย่างเหลืออด ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีดำเส้นเล็กหยักศกของเขาส่ายไปมาอย่างระอาใจ ก่อนจะเดินดุ่มๆ ออกจากบ้านไปพร้อมกับความหงุดหงิดลูกใหญ่

พวงชมพูซบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่บนเตียงของตัวเองด้วยความเจ็บช้ำ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดหลั่งรินออกมาราวกับเขื่อนแตก ความชอกช้ำที่เก็บซ่อนมาแสนนานค่อย ๆ ระเบิดออกมาทีละลูก ความรวดร้าวที่เขาขว้างเข้าใส่หล่อนมันมากมายจนหล่อนแทบจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว

หล่อนจำท่าทางของเขาได้เป็นอย่างดี เขาทำท่าทางอึดอัดทุกครั้งที่อยู่ใกล้หล่อน และก็จะหลีกเลี่ยงการพบเจอกับหล่อนเสมอมา แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้เขาก็จะไม่ยอมอยู่กำลังตามลำพังกับหล่อน ผู้คนมากมายถูกเขาพามาเป็นก้างขวางคอสำหรับหล่อนเสมอ

ทำไมนะ.. หล่อนมันขี้ริ้วขี้เหร่มากนักหรือไง หรือว่าหล่อนยังเด็กเกินไป ใช่... ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ หล่อนคงเด็กเกินไปจริงๆ สงสัยหล่อนคงจะต้องปรับปรุงตัวใหม่เสียแล้ว จะต้องทำให้เขารู้ให้ได้ว่าหล่อนโตแล้ว เป็นสาวแล้ว และก็พร้อมจะทำหน้าที่ของภรรยาที่ดีแล้วด้วย แต่สำหรับเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น...

พวงชมพูผุดลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาจนแห้งสนิท ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตายาวดกดำฉายแววมุ่งหมายอย่างชัดเจน

“คอยดูเถอะ อาต้นจะต้องตามหึงชมพูบ้าง...” สาวน้อยพึมพำออกมาด้วยความมุ่งมั่น จากนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่วางอยู่หัวเตียงขึ้นมากดหมายเลขปลายทางที่แสนคุ้นเคยทันที และไม่ช้าคนปลายทางก็รับสาย

พวงชมพูยิ้มออกมา แผนการทำลายน้ำแข็งขั้วโลกของอาหนุ่มของหล่อนกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว... หล่อนอยากจะรู้นักว่าเขาจะทนได้สักกี่น้ำกันเชียว