ไม่มีประโยชน์
948 Words
X Part.
วันนี้ผมมาที่บริษัทแต่เช้าเพื่อรอพบริเอโกะ หลังได้ยินจากพ่อว่าวันนี้เธอจะพาลูกมาด้วย อีกอย่างเมื่อคืนไอ้แทนก็โทรมาเล่าให้ฟังว่าไปพบเอโกะเพื่อขอโทษแต่กลับถูกเธอด่าซะเจ็บแสบผมจึงอยากเคลียร์กับเธอให้รู้เรื่อง
"เชิญค่ะ"
เสียงเลขาด้านนอกดังขึ้นก่อนที่ริเอโกะจะอุ้มลูกเดินเข้ามา เธอเมินใส่ผมและเดินเลยไปทักทายคุณพ่อที่ยิ้มออกมาเมื่อเห็นหน้าหลาน
ความจริงผมตั้งใจจะบอกคุณพ่อเรื่องริเอโกะและลูกตั้งแต่เมื่อวาน แต่เพราะวุ่นวายเรื่องฟ้าผมจึงยังไม่ได้บอกอะไรกับคุณพ่อคุณแม่แม้แต่คำเดียว
"เมื่อวานต้องขอโทษคุณอนันต์ด้วยนะคะที่เสียมารยาท"
เอโกะยกมือไหว้ส่วนพ่อผมก็รีบส่ายหน้าทันที
"ไม่เป็นไรครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ"
"เมื่อวานฉันรู้สึกไม่ดีจริงๆจึงได้ขอตัวกลับกระทันหัน ยังไงก็ต้องขอโทษอีกทีนะคะ"
ผมมองเธอไม่ละสายตา ใบหน้าสวยหวานนั้นยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำของผมตลอด 3 ปีที่ผ่านมา ถึงแม้ผมจะคบผู้หญิงไปทั่วแต่ก็ไม่มีใครที่ทำให้ผมรู้สึกได้แบบที่รู้สึกกับเธอ
ตอนนั้นกว่าผมจะรู้ตัวว่าผมรักริเอโกะก็สายไปแล้ว ผมทำผิดกับเธอมากและไม่เคยรับรู้เลยว่าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหน
หลังจากคืนนั้นที่เธอออกไปจากห้อง ผมก็ไม่เคยเจอกับเธออีกเลยแม้แต่ป้าของเธอก็ยังหายไปด้วย ไม่มีใครรู้ว่าทั้งคู่ไปไหนแม้ผมจะจ้างนักสืบให้ตามหาแต่ก็เปล่าประโยชน์
ระหว่างที่ผมกำลังจ้องมองหญิงสาวอยู่นั้นก็รับรู้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองมา ดวงตากลมโตมองผมสักพักก็ส่งยิ้มไร้เดียงสาให้ ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอยู่ในหัวใจเหมือนกับว่าสัญชาตญาณความเป็นพ่อกำลังทำงาน
"แม่ขา"
"คะลูก?"
"หนูอยากเล่นกับพี่คนนั้น"
ลูกชี้นิ้วเล็กๆมาที่ผม ซึ่งผมเองก็ได้แต่ลุ้นว่าเอโกะจะว่ายังไง
"ไม่ได้นะคะ แม่ไม่อนุญาต"
เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจากเบี่ยงตัวเพื่อไม่ให้ลูกหันมามองเห็นผม ใจร้ายชะมัด!
"ท่านประธานคะ พอดีคุณหญิงโทรมาบอกว่ารอท่านอยู่ด้านล่าง"
วันนี้คุณพ่อนัดคุณแม่ไว้เพื่อจะพาไปกินข้าวกลางวันด้วยกันเลขาจึงเข้ามาตาม
"จริงสิลืมไปเลย คุณริเอโกะครับผมต้องขอโทษด้วย พอดีผมนัดภรรยาเอาไว้"
"ไม่เป็นไรค่ะเชิญตามสบายเลย ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็ขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะคะ ไว้พรุ่งนี้จะแวะมาคุยด้วยใหม่"
คุณพ่อพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป ในห้องนี้ก็เลยเหลือเพียงแค่ผม ริเอโกะและลูกของเรา
ระหว่างที่เธอกำลังจะเดินไปทางประตู ผมก็รีบเอาตัวเข้ามายืนขวาง ร่างบางมีสีหน้าเรียบนิ่งในแววตาดูไม่พอใจนิดๆและที่สำคัญเธอยังเบี่ยงตัวหนีไม่ให้ลูกอยู่ใกล้ผมด้วย
"คุยกันก่อนไม่ได้หรือไง?"
"ฉันมีธุระต้องไปทำกรุณาหลีกทางด้วย"
"ไม่หลีก!"
เธอถอยหลังเมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ๆและพยายามที่จะไม่ให้ผมโดนตัวเลยแม้แต่น้อย
"เลิกยุ่งกับฉันสักที!"
"ทำไมจะยุ่งไม่ได้เธอเป็นเมียฉันนั่นก็ลูกฉัน"
"หุบปากของนายไปซะ! ลืมไปแล้วหรอว่าเคยทำอะไรไว้กับฉันบ้าง! มีจิตสำนึกบ้างไหม?! เคยสำนึกบ้างหรือเปล่า!"
เธอกอดลูกแน่นแววตาที่มองมามีแต่ความโกรธเคือง ผมยังจำแล้วตาอ่อนโยนที่เธอเคยมีให้ได้และยังต้องการอยู่เสมอ แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมเห็นในแววตาเธอมีแต่ความเกลียดชัง
"เราคุยกันดีๆไม่ได้เหรอ?"
ผมเคยทำเธอแม้รู้ว่าคำตอบจะเป็นยังไง
"นายจำได้ไหมว่าเคยทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้าง? รู้บ้างไหมว่าสิ่งที่นายทำมันทำให้ฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน แล้วนายคิดว่าฉันจะลืมมันได้ไหม แล้วคิดว่าฉันจะคุยกับนายดีๆได้อีกหรอ!"
"เอโกะ"
"หยุดอยู่ตรงนั้น! อย่าเดินมาใกล้ฉัน อย่ามาแตะต้องลูกของฉัน อย่ามายุ่งกับชีวิตฉันอีก ฉันขอร้อง"
เธอถอยห่างทุกครั้งที่ผมเดินเข้าใกล้ และการกระทำนั้นทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา
"ฉันอยากไถ่โทษ เธอจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ฉันยอมทุกอย่าง"
ผมรู้ว่าผมเคยผิดพลาดมากแค่ไหนและไม่ได้หวังให้เธออภัยและลืมทุกอย่าง ขอแค่ให้ผมได้ทำหน้าที่พ่อของลูกก็ยังดี
"เพื่ออะไร? ทำเพราะรู้สึกผิดกับฉันจริงๆหรือเพื่อลดความรู้สึกผิดแล้วทำให้ตัวเองสบายใจขึ้นกันแน่!"
ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเธอถึงจะเชื่อ แต่ตอนนี้พูดอะไรไปมันก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดีเพราะตราบใดที่เธอยังโกรธเคืองเรื่องในอดีตผมก็ไม่มีวันที่จะได้หัวใจเธอกลับคืนมา...
ทำมาตีหน้าซื่อขอโอกาส ชิส์! (สะบัดบ็อบใส่ไปเลยค่ะ!)
- Writer
