เรื่องในอดีต
904 Words
Ako Part.
ฉันเกลียดสีหน้าสำนึกผิดแบบนั้นจริงๆ ฉันไม่รู้หรอกว่าเขารู้สึกผิดจริงหรือไม่ แต่ฉันไม่พร้อมจะให้อภัยเขาในตอนนี้เพราะแค่คำขอโทษมันไม่สามารถลบล้างความเจ็บปวดที่ฉันเคยเผชิญได้
"นายรู้ไหมว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องหนีตายมาอยู่ที่นี่ ต้องปกปิดตัวตน ตัดขาดการติดต่อกับพ่อแม่ แล้วต้องมากลายเป็นของเล่นของคนอื่นโดยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยมันรู้สึกยังไง!"
ฉันยังจำความรู้สึกนั้นได้ดีเหมือนกับว่ามันพึ่งเกิด ฉันรู้มาโดยตลอดว่าเอ็กซ์คบกับใครลับหลังฉันบ้างและเพื่อนของเขาพูดถึงฉันว่ายังไง
"นายมอมยาฉัน ข่มขืนฉันและเอาเรื่องของฉันไปพูดต่ออย่างสนุกปาก แต่รู้อะไรมั๊ย?ฉันไม่ได้สนุกด้วยสักนิด!"
ฉันปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะเดินมาที่ประตูและเปิดออกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคุณอนันต์และคุณสิริภรรยาของเขายืนนิ่งอึ้งอยู่ตรงหน้า
"ระ เรื่องจริงเหรอครับ?"
ฉันพูดไม่ออกไม่คิดว่าคุณอนันต์และคุณศิริจะมายืนอยู่ตรงนี้และคงได้ยินทุกอย่างที่ฉันพูดออกไปแล้ว
"เรื่องจริงหรอเอ็กซ์ บอกแม่มาซิ!"
ฉันไม่อยากอยู่ยุ่งเกี่ยวเรื่องในครอบครัวของพวกเขา จึงตัดสินใจเดินหนีออกมาทั้งๆที่ตัวเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องเหมือนกัน แต่ฉันไม่พร้อมที่จะรับรู้อะไรตอนนี้และไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้
"คุณริเอโกะ เดี๋ยวก่อนครับ"
คุณอนันต์เดินตามฉันมาและเรียกเอาไว้ทำให้ฉันต้องหยุดเดินเพราะไม่อยากเสียมารยาทกับเขา
"คือ...เด็กคนนี้เป็นหลานของผมใช่ไหมครับ?"
ฉันเงียบไปสักพักเพื่อครุ่นคิดว่าควรจะบอกความจริงไปดีไหม แต่จะบอกหรือไม่มันก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแล้วเพราะยังไงเขาก็รู้เรื่องทุกอย่างแล้ว
"ค่ะ นานะคือหลานของคุณ"
ทันทีที่ฉันเอ่ยออกไปว่านานะคือหลานคุณอนันต์ก็ยิ้มออกมาโดยทันที ฉันก็พอรู้ว่าคุณอนันต์เอ็นดูนานะพอสมควรและดูจากสายตาเขาก็เต็มไปด้วยความยินดี
"หลานปู่"
ฉันไม่ได้มีอคติอะไรกับคุณอนันต์จึงไม่มีเหตุผลที่ต้องกีดกันปู่และหลาน เพียงแต่ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาทั้งนั้นนอกจากเรื่องธุรกิจ
คุณอนันต์กลับมามีสีหน้าเคร่งเครียดอีกครั้งก่อนมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
"สิ่งที่ลูกชายผมทำมันเลวร้ายมาก ผมไม่เคยเลี้ยงเขาให้เป็นแบบนั้นเลย ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงกล้าทำแบบนั้นกับคุณ"
น้ำเสียงคุณอนันต์สั่นเครือเล็กน้อยสีหน้าท่าทางผิดหวังในการกระทำของลูกชายเพียงคนเดียวมาก
"บางครั้งการเลี้ยงดูก็ไม่อาจขัดเกลาสันดานคนได้หรอกนะคะ"
ไม่รู้ว่าฉันพูดแรงไปหรือเปล่าคุณอนันต์ถึงกับชะงักหน้าเสีย ตอนนี้อารมณ์ฉันไม่ค่อยคงที่มากจึงจำเป็นต้องขอตัวกลับก่อนเพราะไม่อย่างนั้นคงได้พลั้งปากพูดอะไรไม่ดีออกไปอีกแน่ๆ
"เรื่องธุรกิจของเราจะยังดำเนินต่อไปแต่ฉันจะส่งคุณซากุระมาดูแลงานนี้เพราะฉันไม่ค่อยสะดวกแล้ว"
"แล้วผมจะได้เจอหลานอีกมั๊ยครับ?"
บอกตามตรงว่าฉันสงสารคุณอนันต์จับใจ ความจริงแล้วฉันไม่ได้อยากกีดกันหลานออกจากปู่ เพียงแต่ว่าถ้าฉันยังอยู่ที่นี่ฉันก็ต้องเจอเอ็กซ์และความรู้สึกเดิมๆก็จะกลับมาทำร้ายฉันไม่จบไม่สิ้น...
=br=
=br=
X Part.
ผมวิ่งออกมาจากห้องทำงานมองหาริเอโกะและลูกแต่กลับเห็นพ่อนั่งหมดเรี่ยวแรงอยู่ตรงเก้าอี้หน้าลิฟต์ ในดวงตาพ่อดูแดงๆและมีน้ำตาคลออยู่
"ริเอโกะไปไหนครับ?!"
พ่อลุกขึ้นมาก่อนตวัดฝ่ามือใส่หน้าผมเต็มแรง
"ฉันจำได้ว่าไม่เคยเลี้ยงแกให้เป็นไอ้หน้าตัวเมียแบบนั้น!"
"ผมขอโทษครับพ่อ"
"คนที่แกควรจะไปขอโทษคือคุณริเอโกะไม่ใช่ฉัน!"
พ่อโกรธจนมือสั่นใบหน้าแดงก่ำ ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันเลวร้ายและไม่มีใครสามารถยอมรับได้ แม้แต่แม่ผมเองก็ไม่สามารถยอมรับได้เหมือนกัน
"คุณริเอโกะกำลังจะพาหลานฉันกลับญี่ปุ่นและจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก!"
ผมตกใจมากรีบวิ่งลงบันไดลงมาด้านล่างอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ถึงผมจะยื้อเธอไว้ไม่ได้แต่อย่างน้อยได้เจอหน้ากันอีกครั้งให้ผมได้อุ้มลูกของผมสักครั้งก็ยังดี
ผมมองหาเธอไปทั่วล็อบบี้ก่อนตรงไปถามพนักงานแถวนั้น
"คุณริเอโกะล่ะ!"
"ขึ้นรถไปแล้วค่ะ"
"นานรึยัง!"
"ประมาณสองนาทีแล้วค่ะ"
ผมรีบวิ่งไปที่รถเพื่อจะตามเธอไป ซึ่งผมจำได้ว่าเธอพักอยู่ที่โรงแรมหรูใจกลางเมือง หวังว่าเธอจะยังไม่รีบร้อนกลับญี่ปุ่นในตอนนี้!
- Writer
