พันธะรักเก่า EX-LOVE

อดีตที่เจ็บปวด

​

X Part.

ไม่รู้อะไรดลบันดาลใจให้ผมเรียกเธอเอาไว้ เอโกะค่อยๆหันมามองด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"ผมขอคุยกับคุณสักครู่ได้มั๊ย?"

เธอหันไปสบตากับบอดี้การ์ดผู้หญิงก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไปไม่แม้แต่จะตอบรับหรือปฏิเสธคำขอของผม

"คุณริเอโกะคงไม่สะดวก ต้องขออภัยด้วยนะคะ"

เธอกล่าวก่อนเดินตามเอโกะออกไป ส่วนผมก็ได้แต่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นโดยข้างๆก็มีแพรวและแทนยืนอึ้งเป็นเพื่อน

"สงสัยจะเกลียดขี้หน้ามึงจริงๆว่ะ"

ก็จริงอย่างที่ไอ้แทนพูดผมทำร้ายเธอไว้มากไม่แปลกที่เธอจะไม่อยากยุ่งด้วย ผมไม่ได้รู้สึกอับอายอะไรนักที่เธอเดินหนีไปแบบนั้นแต่กลับรู้สึกเจ็บปวดในใจมากกว่า

เมื่อ 3 ปีก่อนพวกเรายังเป็นนักศึกษาปี 4 ถึงแม้อายุจะมากถึง 22 ปีแล้วก็ตามในตอนนั้น แต่พวกเราก็ยังใช้ชีวิตเหมือนเด็กไม่จริงจังอะไรและไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่สนว่าใครจะรู้สึกยังไงด้วย

อันที่จริงในเวลานั้นน่าจะมีหลายคนที่ถูกพวกเรากลั่นแกล้งรังแก แต่ริเอโกะคือคนที่หนักที่สุดเพราะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมคบด้วย

"เด็กคนเมื่อกี้ลูกของริเอโกะหรือเปล่าวะ?"

ไอ้แทนเอ่ยถามก่อนหันมองหน้าผมอย่างจับผิด

"กูว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกกูว่ะ"

ทั้งแพรวและไอ้แทนหันมองผมพร้อมกัน ท่าทางดูตกใจทั้งคู่

"แกแน่ใจได้ไง?"

แพรวเอ่ยถามน้ำเสียงขุ่นๆ ผมรู้มาตลอดว่าแพรวชอบผมและนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอไม่ชอบริเอโกะจนต้องหาเรื่องกลั่นแกล้งอยู่เสมอ

"ดูหน้าเด็กคนนั้นก็รู้แล้ว"

"เด็กก็หน้าตาคล้ายๆกันทั้งนั้นแหละ แกอย่ามั่นใจหน่อยเลย อีกอย่างยัยนั่นก็มีคู่หมั้นแล้วด้วย!"

"หมั้นได้ก็ถอนหมั้นได้!"

ลึกๆในใจผมก็ยังหวังให้เธอกลับมายืนข้างผมอีกครั้งแบบเมื่อก่อน แต่ความหวังก็ดูจะริบหรี่จริงๆ

"ฉันได้ยินมาว่าคู่หมั้นของเธอชื่อชินอิจิ หล่อแถมรวยมากด้วย อีกอย่างสองคนนั้นก็โตมาด้วยกัน"

แค่ได้ยินก็รู้สึกแพ้แล้วล่ะสิ ถึงเธอจะเคยรักผมแต่ว่าความผูกพันธ์กับคู่หมั้นเธอต้องมีมากกว่าแน่นอน

"ไม่ว่ายังไงก็ตามกูจะเอาครอบครัวกูกลับมาให้ได้!"

=br=

Ako

ความจริงฉันไม่ได้ตั้งใจจะหักหน้าเอ็กซ์แบบนั้นหรอก แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าพอได้ทำแล้วก็รู้สึกสะใจลึกๆ

"คุณหนูนานะนอนแล้วหรอคะ?"

ฉันเดินออกมาริมระเบียงเพื่อรับลมโดยมีซากุระยืนข้างๆ

"หลับไปแล้วล่ะ"

ฉันเอ่ยตอบพร้อมกับถอนหายใจยาว อันที่จริงฉันอยากจะบินกลับญี่ปุ่นคืนนี้ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เพราะคุณพ่อได้มอบหมายงานให้ทำฉันจึงต้องอยู่ที่นี่ไปสักพัก

"คุณกำลังลำบากใจที่ต้องร่วมงานกับคนตระกูลนั้นใช่ไหมคะ?"

"กับคุณอนันต์ฉันไม่รู้สึกอึดอัดอะไร แต่ถ้าฉันต้องร่วมงานกับลูกชายเขาฉันคงทนไม่ได้"

"ถ้าคุณริเอโกะอึดอัดให้ฉันไปพบพวกเขาแทนก็ได้นะคะ"

"ขอบใจมากนะซากุระ ถ้าตอนนั้นฉันไม่ได้เธอช่วยคงต้องแย่แน่ๆ"

3 ปีก่อนตอนที่ฉันรู้ว่าตัวเองท้อง ตอนนั้นฉันจำได้ว่าเคยคิดจะเอาเด็กออกแต่เพราะซากุระเตือนสติเอาไว้และคอยช่วยเหลือระหว่างที่ฉันอุ้มท้อง ทำให้ความคิดเหล่านั้นจางหายไปและทำให้ฉันได้ของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตมาแทน.....นั่นก็คือนานะ

"ตระกูลยามาดะมีบุญคุณกับฉันมาก ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ"

เราสองคนโตมาด้วยกัน สมัยที่ฉันเรียนในญี่ปุ่นก็มีเพียงซากุระที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งผู้ดูแล เพราะไม่มีเด็กคนไหนกล้าคบฉันเป็นเพื่อน เนื่องจากกลัวพ่อของฉัน

การที่มีคนคอยดูแลเอาใจทำให้ฉันไม่เคยช่วยเหลืออะไรตัวเองได้เลย จนกระทั่งวันที่ถูกส่งมาเมืองไทยฉันถึงได้รู้ว่าตัวฉันนั้นอ่อนแอและโง่มากแค่ไหน

ฉันถูกเลี้ยงดูโดยถูกปิดหูปิดตาจากความเลวร้ายของโลกใบนี้ ตอนนั้นฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำว่าตายแปลว่าอะไร ฉันเหมือนคนโง่ไม่ว่าจะถูกใครชักจูงก็เดินตามไปไม่ต่างจากควาย

ความเลวร้ายที่นี่เมื่อ 3 ปีก่อนที่ฉันต้องเจอทำให้ความคิดหลายๆอย่างของฉันเปลี่ยนไปรวมทั้งจิตใจด้วย

บนโลกใบนี้หาคนจริงใจและรักเราอย่างบริสุทธิ์ใจได้ยากแต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเลย ถึงแม้ตอนนั้นจะเป็นเวลาช่วงสั้นๆที่ฉันต้องเจอกับโลกใบใหม่ที่โหดร้ายในความรู้สึก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าชีวิตฉันยังดีกว่าใครหลายคนเพราะยังมีพ่อที่รักฉัน แม่ที่คอยรับฟังฉัน และซากุระที่คอยอยู่เคียงข้างกันเสมอ รวมทั้งลูกน้องของพ่อที่ซื่อสัตย์ภักดี

...และนานะผู้เปรียบเสมือนแสงสว่างและยารักษาบาดแผลในจิตใจของฉัน...