ทัณฑ์บรรณาการ

บทที่2.ความซวยกำลังคืบคลานมาหา....

“ไม่น่าเลยเรา...ไม่น่าเลยจริงๆ” นางบ่นว่าตัวเองเบาๆ ความละโมบแท้ๆ ทำให้นางถลำลึกขนาดนี้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคาสิโนจะมีกลลวงเพื่อเรียกลูกค้า เขาอ่อยให้นางลำพองว่าเล่นได้ในคราแรกๆ จนทุ่มลงไปหมดทั้งตัวและเริ่มเสียคืน เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก จนเงินที่มีร่อยหรอ แถมยังเป็นหนี้บ่อนเสียอีกก่อนใหญ่...จากที่ลำพองกับชัยชนะแทบเป็นแทบตาย นางไม่เคยคิดว่าการพนันจะสามารถทำเงินได้มากขนาดนี้ ในเวลาไม่กี่นาที เพียงแค่เผลอแปบเดี๋ยว... ทุกอย่างหายวับไปในอากาศ นางเสียจนเกลี้ยงกระเป๋า ขายสมบัติติดตัวทั้งหมดเพื่อจะแก้มือ แต่ยิ่งทุ่มก็เหมือนยิ่งจม...จนได้เจอกับสมชายโดยบังเอิญ ตอนที่กำลังนั่งละห้อยละเหี่ย เขาเปิดเครดิตให้นางแก้มือ และนางคิดแค่จะทวงเงินของตัวเองคืน...สุดท้ายก็เหมือนเดิม... เธอเสียหมด เป็นหนี้เกือบครึ่งล้าน...และกลุ้มใจหนัก คิดจนหัวแทบระเบิด...แต่ไม่มีทางออกสักทาง เพชรทองที่ใส่ก็ของปลอม นางทำเลียนแบบขึ้นมาเพื่อตบตาทุกคน เป็นเพราะนางขายเอาเงินมาเล่นจนหมด หากคุณประพจน์สามีรู้เข้า... นางคงต้องลำบากกว่านี้เสียอีก เมื่อเขาเกลียดการพนันสุดชีวิต นางจำต้องปิดเป็นความลับ ต้องไม่ให้เขารู้อย่างเด็ดขาด

สมชายเดินหน้าตั้งเข้าไปหาแจ่มจันทร์ มันเกี่ยวพันกับหน้าที่การงาน เงินเดือนงามๆ โบนัสดีๆ แบบนี้หาที่ไหนได้ เขามีกินมีใช้ก็เพราะความเมตตาของฟาบริซ เพราะฉะนั้นเขาไม่มีทางทุบหม้อข้าวตัวเองเด็ดขาด...

“พี่ชายฉันควรทำไงดี?” นางเงยหน้าขึ้นถามสมชายเสียงทุกข์ร้อนเต็มทน

“ไม่รู้สิ! ไปคุยเอาเอง...พี่ช่วยได้แค่นี้แหละ หากท่านไม่เห็นแก่พี่นะ ป่านนี้บ้านเธอพังแล้วล่ะแจ่มจันทร์” สมชายรู้ดีฟาบริซเป็นคนจริงแค่ไหน และสามีของแจ่มจันทร์เองก็แข็งไม่ยอมใคร หากรู้ว่าเมียตัวเองหลงไปซ่องสุม ยุ่งเกี่ยวกับการพนันเข้า หลังคาบ้านของแจ่มจันทร์คงแตกทลาย

สาวใหญ่ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับทั้งเหงื่อและน้ำตา กลัวจนฉี่แทบราด เมื่อชื่อเสียงของฟาบริซร้ายไม่หยอก

“เอาไงก็เอา มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันให้คุณพี่รู้ไม่ได้หรอก เขาหย่ากับฉันแน่พี่ชาย” แจ่มจันทร์ตัดสินใจ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ลองเจรจาดูก่อนก็ดีเหมือนกัน เผื่อจะมีทางออกให้เธอหายใจ หายคอได้บ้าง แค่นี้ก็เครียดจนแทบจะเป็นบ้าเป็นหลัง

“อืม...” ชายสูงวัยเดินนำ และแจ่มจันทร์เดินตามไปติดๆ เธอผ่อนลมหายใจและคิดหาทางรอด แม้จะยังมืดมัว

ในลิฟต์แก้วที่เคลื่อนที่จากชั้นล่าง ในลิฟต์มีสาวสวยสองนางร่วมอาศัยมาด้วย เสียงกระซิบกระซาบดังเบาๆ แต่แจ่มจันทร์ได้ยินถนัดหู เพราะนางยืนอยู่ใกล้ๆ สาวๆ สองนางนั้น

“คุณฟาบริซนะใจดีสุดๆ เฉพาะผู้หญิง หากได้นอนกับเขาล่ะก็...เธอเอ๋ย...รวยไม่รู้เรื่อง”

“พูดเหมือนเคยแล้วงั้นสิ!” อีกคนสัพยอกกลับ

“แค่ชายตาแลฉันนะหล่อน ฉันจะกระโดดใส่แล้วย่ะ คนอย่างนั้นน่ะหากถูกใจเขาเปไม่อั้น...เงินแค่ล้าน สองล้านขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอก...แล้วอีกอย่างนะ ผู้ชายลักษณะอย่างเขาโบราณว่าไว้...ว่ายอดนักรัก...ใครโดนเข้าไปล่ะก็...อืออ...” หล่อนทำท่าเคลิ้มฝัน จนแจ่มจันทร์แอบเบ้ปาก แต่มันเป็นความคิดเข้าที หากเขาสนใจอีเด็กใบบัวก้นครัวที่บ้านนาง หล่อนหน้าตาไม่ได้ขี้เหร่ หากนำมาเป็นเครื่องบรรณาการและเศรษฐีอย่างฟาบริซ และถูกใจเขา เผลอๆ นางอาจจะไม่ต้องใช้หนี้เลยสักบาท

สองนางนั่น เดินออกไปในชั้นที่หล่อนกดไว้ เหลือแค่สมชายกับนาง แจ่มจันทร์กระเทิบเข้าไปใกล้ๆ ญาติผู้พี่ นางเอ่ยถามเสียงแห้งๆ “พี่ชาย เจ้านายพี่ชาย ชอบผู้หญิงแบบไหน?”

“ถามทำไม?” สมชายหันมาถาม เขาขมวดคิ้ว คิดตามแจ่มจันทร์ไม่ทัน

“เห็นเขาชอบเอาคนมาขัดดอกไว้ก่อน ฉันเลยคิดจะใช้วิธีนี้ พี่เห็นว่าไง”

“ผู้หญิงท่านเยอะจะตาย...แล้วคิดจะเอาใครมาขัดไว้ล่ะ ยัยผิงเหรอ? ลูกทั้งคนเชียวน่ะแจ่มจันทร์ คิดดีๆ”

“บ้าสิ! ใครจะไปทำแบบนั้น นั่นลูกสาวฉันนะพี่...คนอื่นน่ะ...”

สมชายคิดตาม เงาเด็กน้อยคนหนึ่งแวบๆ เข้ามาในหัว “ใบบัวรึ! เอาสมบัติของพ่อแม่มันมาจนหมด ยังจะขายลูกเขากินอีก แกนี่มันเลวได้ใจจริงๆ ว่ะแจ่มจันทร์” สมชายโครงศีรษะ น้องชายของประพจน์ไม่ได้ยากจนข้นแค้น...เขามีสมบัติติดตัวอยู่บ้าง หลังรับใบบัวมาอุปการะ สมบัติทั้งหมดแจ่มจันทร์จึงยึด! และบุตรสาวที่ไม่ประสีประสาจึงไม่รู้เรื่องอะไรเลยเมื่อหล่อนเด็กเกินกว่าจะรู้

“ค่าข้าว ค่าน้ำ เลี้ยงมันมาจนโตไงพี่ชาย ทุกอย่างต้องใช้เงินทั้งนั้นแหละ” นางแก้ตัวเสียงขุ่น ของพวกนั้นละลายหายไปหมดแล้วแหละ ที่นาแค่หยิบมือเล่นไพ่ไม่กี่ตาก็หมดแล้ว

“เอาเถอะ...ตามใจเธอ มันเป็นเรื่องของเธอพี่ไม่ยุ่ง ไปสิ...ท่านรออยู่ในห้องนั้นแหละ...”

สมชายดันหลังแจ่มจันทร์ เขาเคาะประตูส่งสัญญาณให้คนด้านในรู้ตัว แต่ไม่ขอเข้าไปด้วย ไม่อยากมีเอี่ยวเพราะมันอาจทำให้เขาลำบากใจ

อุณหภูมิภายในห้องเย็นเฉียบ...จนสาวใหญ่ขนลุก เธอเดินตัวลีบเข้าไปในห้อง และมองหาผู้มีอำนาจสูงสุด

“รอเดี๋ยวนะ ขอล้างหน้าก่อน” ฟาบริซกระเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้นั่ง ชายหนุ่มเดินผลุบหายไปในห้องแคบๆ ด้านข้างแจ่มจันทร์ได้ยินเสียงน้ำไหลดังซู่ๆ ซ่าๆ แล้วผู้ชายที่มีอำนาจสูงสุดก็เดินออกมาในเวลาไม่นานนัก

ใบหน้าคมดุ...ดวงตาคมกริบ...เขาเดินมาหยุดยืนใกล้ๆ พร้อมกับกระตุกยิ้มเหมือนทักทาย

“สวัสดีครับ...มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?” ชายหนุ่มถามเหมือนขอความเห็น แต่แจ่มจันทร์หัวใจเต้นรัว เธอกลัวรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา จนแข้งขาสั่น

“เอ่อ...”

“เข้าเรื่องเลยนะ...เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา...” ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม แต่แจ่มจันทร์รู้สึกเหมือนกับว่าเป็นรอยยิ้มจากมัจจุราช เขาน่าเกรงขามแม้ไม่ต้องขยับปากพูด “ฉันให้เวลาคุณนายอีก1 อาทิตย์ สำหรับหนี้ก้อนนี้ที่ค้างไว้ มันเป็นตัวอย่างไม่ดีหากคนอื่นรู้เข้า มันจะเสียภาพพจน์ของดีคอร์เนอร์...เข้าใจใช่ไหม?” น้ำเสียงเนิบนาบและเย็นเฉียบจนหัวใจสาวใหญ่กระตุก เธอหน้าซีดเผือด เหงื่อแตกซิก เธอจะไปหาเงินจำนวนมากขนาดนั้นที่ไหนได้

“เอ่อ...ดิฉันอยากขอเวลาเพิ่ม” เธอพูดอ้อมแอ้ม...ก้มหน้าหลบสายตาดุดันของฟาบริซ เมื่อชายหนุ่มหันกลับมามองที่นางตรงๆ

“ฉันพึ่งรู้...ว่าคุณนายมีสิทธิต่อรองได้ด้วย” เขาพูดเยาะๆ

“ดิฉันมีข้อเสนอให้ค่ะ สำหรับช่วงเวลาที่คุณต้องเสียไป... เพราะต้องเสียเวลารอ ดิฉันคงหาเงินให้คุณไม่ทันหรอกในช่วงเวลากระชั้นเช่นนี้”

“ไม่ตลกนะครับคุณนาย...คาสิโนมีกฎ! และทุกคนต้องช่วยกันปฏิบัติตาม ไม่อย่างนั้นจะควบคุมคนหมู่มากไว้ไม่ได้” ชายหนุ่มทอดน้ำเสียงทุ้มนุ่ม เขากระตุกยิ้มมุมปาก มองดูสาวใหญ่ที่พยายามดิ้น สำหรับฟาบริซเวลาของนางหมดลงแล้ว เขาไม่เคยให้ลูกหนี้ค้างจ่ายนานเท่านาง

“คุณอาจจะสนใจก็ได้ค่ะ เพราะบุคคลคนที่ดิฉันนำมาขัดตาทัพ ทั้งสะอาดและบริสุทธิ์” แจ่มจันทร์ฝืนใจพูด นางต้องหาทางรอดให้ตัวเองให้ได้ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างคงพังเป็นแถบๆ

ชายหนุ่มเลิกปลายคิ้วขึ้นสูง เขายิ้มกว้างมากขึ้น... เมื่อข้อเสนอของนางน่าสนใจ เขาได้กลิ่นสดสะอาดของผู้หญิงบริสุทธิ์ กลิ่นสาปสาวที่ไม่ได้ลิ้มรสมานาน เพราะส่วนใหญ่ผู้หญิงที่เข้ามาพัวพัน ล้วนแล้วแต่เจนโลก และเชี่ยวกร่ำประสบการณ์

“น่าสนใจนะ” เขาพึมพำตอบ ทรุดตัวลงนั่งและปรายตามอง

แจ่มจันทร์ค่อยเผยอปากยิ้มได้ นางกระเทิบเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับรีบยื่นข้อเสนอให้ชายหนุ่ม “เด็กของดิฉัน รับรองความสดซิง! หากคุณสนใจ ดิฉันจะพาตัวมามอบให้ในวันพรุ่งนี้ และจะพาหล่อนกลับหลังนำเงินทั้งหมดมาใช้หนี้ได้...ตกลงไหมคะ”

มันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ กำหนดเวลาเขามีให้หล่อนอยู่แล้ว หากจะทอดยาวอีกสักหน่อย คงไม่เป็นการเสียเวลา เครื่องบรรณาการก็ไม่ได้เลวร้ายเกินไป

“ฉันอยู่เมืองไทยจนถึงสิ้นเดือน...คุณนายมีเวลาแค่นั้น...ตกลงตามนี้ด้วยนะ”

แจ่มจันทร์คิดในใจ นี่วันที่14 ชายหนุ่มอยู่จนถึงสิ้นเดือน นางมีเวลากว่า2 อาทิตย์ ก็ยังดีกว่าเวลากระชั้นแค่วันนี้วันเดียว!

“ตกลงค่ะ!”

นางรับคำเสียงกระหึ่ม หากอีเด็กใบบัวทำให้ไอ้หนุ่มนี่หลงเสน่ห์ได้ นางก็น่าจะได้เงินติดไม้ติดมือกลับไปบ้างไม่มาก ก็น้อย เมื่อผิวพรรณ หน้าตาของใบบัวก็ไม่ได้ขี้ริ้วเกินไป

“เอาหล่อนมาให้สมชายนะ... เขารู้ว่าควรพาเด็กของคุณนายไปหาฉันได้ที่ไหน...แล้วอย่าลืมข้อตกลงด้วยล่ะ”

ฟาบริซย้ำ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องด้านในลึกๆ ปล่อยให้แจ่มจันทร์นั่งถอนใจเฮือกๆ อยู่เพียงลำพัง