ณ ตำหนักเหลียนฮวา
“เจ้าว่าอย่างไรนะซุนหนี่? ไป๋หนิงอ้ายได้ออกจากตำหนักเย็นแล้วเช่นนั้นหรือ?” พระสนมไฉ่กุ้ยเหรินถามนางกำนัลรับใช้ของตนเสียงดังด้วยความไม่พอใจ
“ข้านึกว่านางจะต้องถูกขังในตำหนักเย็นไปจนวันตายเสียอีก เหตุใดฝ่าบาทจึงทรงมีราชโองการปล่อยนางออกมาไวนักนะ?”
“ทรงเห็นว่าพระสนมไป๋กุ้ยเหรินทรงมีสมุนไพรล้ำค่ามารักษาอาการประชวรขององค์ไทเฮาได้เพคะ จึงได้รับพระราชทานอภัยโทษให้ออกจากตำหนักเย็นได้” นางกำนัลตอบเสียงเบา
“เจ้าว่าอย่างไรนะ ไป๋กุ้ยเหรินเช่นนั้นรึ? นี่นางคนชั้นต่ำนั่นมียศเท่ากันกับข้าแล้วอย่างนั้นรึ?”
เสียงกรีดร้องพร้อมกับเสียงข้าวของที่แตกกระจายลงบนพื้น ทำให้ผู้มาเยือนถึงกับชะงักไปในทันที
“ไฉ่ซือเมี่ยว เจ้าเป็นอันใดไป เหตุใดจึงได้โมโหฟูมฟายเช่นนี้?”
สุรเสียงอ่อนหวานตรัสดังขึ้น
เมื่อเห็นผู้มาเยือน ทำให้ไฉ่ซือเมี่ยว หรือพระสนมไฉ่กุ้ยเหรินหยุดการกระทำของตนลงทันที
“ถวายพระพร
