เมื่อยามซวีมาถึง (เวลา 20.00น.)
“พระสนมทรงคิดอันใดอยู่หรือเพคะ เหตุใดจึงยังไม่เข้าบรรทมอีกเล่า
เพคะ?” เสี่ยวขุยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ข้ายังไม่ง่วง” ไป๋หนิงอ้ายตอบสั้น ๆ
“พรุ่งนี้ยามเฉิน พระสนมต้องได้ไปเข้าเฝ้าถวายพระพรไทเฮานะ
เพคะ นี่คือธรรมเนียมอีกอย่างหนึ่งที่ต้องปฏิบัติในวังหลังนี้เพคะ” เสี่ยวขุยบอก
“พรุ่งนี้ข้าจะต้องพบเจอกับอะไรบ้างก็ไม่รู้นะเสี่ยวขุย แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าก็จะสู้จนถึงที่สุด”
ไป๋หนิงอ้ายพูดอย่างพยายามให้กำลังใจตัวเองด้วยไปในตัว
“หม่อมฉันจะคอยอยู่ข้าง ๆ พระสนมเองเพคะ อย่าทรงวิตกกังวลมากจนเกินไปนักเลยนะเพคะ” เสี่ยวขุยปลอบ
“ขอบใจเจ้ามากนะเสี่ยวขุย เจ้าเองก็ไปพักผ่อนเถอะ ยามเหม่า (เวลา 05.00น.) เจ้าเข้ามาปลุกข้าด้วยนะ” ไป๋หนิงอ้ายสั่ง
“ได้เพคะ” เสี่ยวขุยรับคำพร้อมกับนำมุ้งลงให้พระสนมของตนและเดินออกจากห้องบรรทมไปเงียบ ๆ
เมื่อยามเหม่า (เวลา 05.00น.) มา
