แสงแดดอ่อนโยนที่ลอดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในยามเช้า ทำให้เสี่ยวขุยค่อย ๆ ลุกจากที่นอนด้วยความเงียบเชียบ เพราะเกรงว่าหากมีเสียงดังขึ้นเพียงนิดจะรบกวนการนอนหลับพักผ่อนพระสนมของตน
แต่เมื่อลืมตามองไปรอบ ๆ ห้องแล้ว กลับพบเพียงแค่ความว่างเปล่านั้น “พระสนมไป๋ตาอิ้งเพคะ พระสนมหายไปไหนแล้ว!!” เสี่ยวขุยพูดขึ้นอย่างร้อนใจ พร้อมกับรีบเปิดประตูออกไปเรียกหาพระสนมของตนเสียงดังลั่นหน้าตำหนักเย็น
“พระสนมเพคะ พระสนม” เสี่ยวขุยป้องปากตะโกนเรียก พร้อมทั้งเดินหาพระสนมของตนไปรอบ ๆ ตำหนักเย็น จนกระทั่งพบว่าพระสนมของตนกำลังนั่งอยู่ที่ใต้ต้นเหมยต้นหนึ่งอยู่ จึงเอ่ยถามออกไปว่า
“พระสนมทรงทำอันใดอยู่หรือเพคะ เหตุใดถึงได้ตื่นแต่เช้าเช่นนี้?”เสี่ยวขุยถามด้วยความสนใจใคร่รู้
“ข้าก็กำลังอ่านตำราอยู่นี่ไง เจ้าไม่เห็นหรือ?”
“อ่านตำราอันใดหรือเพคะพระสนม?”
“ก่อนที่เจ้าจะตื่นข้าอ่านตำราจบไปหลายเล่มแล้ว หนึ่งในนั้นคือตำ
