#4
1571 Words
“พี่เหนือ ณิชาขอไปเล่นน้ำตรงโขดหินได้มั้ยคะ”
“ตรงนั้นเป็นธารน้ำจากภูเขาไหลลงสู่ทะเลครับ”
“น้ำเยอะมั้ย”
“มีบ้าง แต่ช่วงนี้เป็นช่วงฝน ปริมาณน้ำจะเยอะครับ”
“ไม่ได้” เหนือสมุทรหันไปตอบณิชาหลังจากได้ข้อมูลตามต้องการจากคนดูแล “อันตรายเกินไป”
“งั้นณิชากลับเข้าบ้านไปอ่านหนังสือดีกว่า” พูดจบร่างบางก็วิ่งไปทันที ไม่มีอะไรที่เธอต้องห่วงเพราะคนที่เธอแอบเป็นห่วงอีกคนมีคนดูแลข้างกายแล้ว
“เธอเป็นเด็กดีมากเลยนะครับ” กฤษเอ่ยขึ้นหลังจากที่ณิชาวิ่งไปไกลแล้ว
“หน้าตาณิชาเป็นยังไง”
“เหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายเลยครับ เธอมีผมสีน้ำตาลประกายทอง เป็นสีธรรมชาติของเธอ ผิวขาวดั่งหยก จะว่าสีผิวของเธอคล้ายกับ...”
“ภีมะใช่มั้ย”
“ครับ”
“ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าณิชาต้องงดงามมากๆ ฟังจากเสียงนะ” ณิชาเป็นหญิงสาวที่โดดเด่นคนหนึ่งแน่ๆ ผิวขาวที่เป็นเอกลักษณ์ของชนชาติ ภีมะได้ผิวมาจากแม่ผู้ล่วงลับ ณิชาเองก็คงเป็นแบบนั้น เพราะเธอเคยบอกว่าพ่อของเธอเป็นต่างชาติที่ได้กรีนการ์ด
“คุณรักเธอแล้วใช่มั้ยครับ” คราวนี้รอยยิ้มบนใบหน้าเหนือสมุทรหายไปทันที
“ทำไมถึงพูดออกมาแบบนั้น”
“ที่นี่มีแค่พวกเราสามคน ณิชาเป็นผู้หญิงคนแรกที่คุณใกล้ชิดด้วย”
ฮึ เสียงในคอของเหนือสมุทร “แค่ความใกล้ชิดเพียงชั่วครู่อย่างงั้น เหรอ...แบบนั้นจะเรียกว่าความรักได้ยังไง”
“สำหรับคุณอาจจะเป็นเพียงชั่วครู่ แต่สำหรับณิชาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเป็นช่วงเวลาที่เธอจะไม่มีวันลืม”
“เธอบอกนายอย่างงั้นเหรอ”
“ที่นี่มีเพียงแค่คุณเท่านั้นนะครับที่มองไม่เห็น...” เหนือสมุทรนิ่งไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ นอกจากเสียงไม้เท้านำทางและฝีเท้าที่เดินกลับเข้าบ้านไป
“พี่เหนือ” ณิชาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ไม่นาน ลุกจากเก้าอี้เข้าไปหาชายที่ตนแอบมีใจอย่างรู้ตัว
“อ่านหนังสืออยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“อ่านจบแล้วเหรอ”
“เอ่อ...ยังคะ”
“ถ้างั้นคือ...มีอะไรที่ไม่เข้าใจอย่างงั้นเหรอ”
“เอ่อ เปล่าค่ะ”
“แล้วมีอะไร” ณิชานิ่งไป ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าแค่การแยกตัวออกมาจากเขาก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที ทุกอย่างดูเปลี่ยนแปลงไป เขาดูเย็นชากับเธอจัง
“งั้น...งั้นณิชากลับไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ” เสียงเศร้าสลดทำให้คนฟังรู้สึกตัวทันที
“ณิชา...” เหนือสมุทรเอ่ยเรียกเธอไว้ “ฉันตาบอดไร้อนาคต”
“เรื่องที่คุณมองไม่เห็นณิชาทราบดีค่ะ แต่เรื่องไร้อนาคตณิชาไม่เข้าใจหรอกค่ะ เพราะมันเป็นเรื่องอนาคตไม่ใช่เหรอค่ะ ใครกันที่จะล่วงรู้อนาคต พี่เหนือเป็นแค่มนุษย์นะคะ ไม่ใช่พระเจ้าเสียหน่อย”
“ต่อปากต่อคำเสียจริง” ณิชายิ้มกว้างมากขึ้นทันที
“พี่เหนือ...” ณิชาอ้ำอึ้งทันที เธออยากถามเน้นความมั่นใจ ว่าเขารู้แล้วใช่มั้ยว่าเธอแอบชอบเขา
“ณิชา อย่าพึ่งด่วนสรุปอะไรไป โดยเฉพาะความรู้สึกมันยังไม่ใช่ ไว้ให้ณิชาโตกว่านี้อีกสักหน่อย ได้เห็นโลกกว้าง เมื่อถึงตอนนั้นถ้าณิชายังไม่เปลี่ยนแล้วล่ะก็...”
“ตกลงค่ะ...ณิชาไม่เปลี่ยนแน่ๆ”
“เสียงมั่นใจมาก...ไม่ใช่เพราะคิดว่าตัวเองจะไม่ได้ออกจากเกาะนี้หรอกเหรอ”
“พี่เหนืออยู่ที่นี่ ณิชาก็จะอยู่ที่นี่ ณิชาเป็นห่วงก็แต่พ่อเท่านั้น ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไง”
“อีกไม่กี่เดือนกฤษก็จะต้องไปแล้ว ไม่ลองขอความช่วยเหลือจากเขาดูล่ะ” ณิชาดวงตาเป็นประกายทันที
“จริงเหรอคะ ได้จริงๆหรือคะ”
“ก็ไม่ยากนัก แต่ก็ไม่ง่าย จะให้กฤษเดินไปหาและบอกว่าณิชาอยู่ไหน ณิชาสบายดีแบบนั้นคงไม่ได้ คนก่อนๆที่หมดวาระก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่กฤษคงไม่ง่ายนัก”
“เพราะอะไรล่ะค่ะ”
“เพราะผมรู้มากเกินไปครับ” คราวนี้เป็นบุรุษพยาบาลกฤษเอ่ยขึ้น “แต่ผมยินดีช่วย...เท่าที่ช่วยได้”
“แต่เราต้องไม่ทำให้เขาต้องลำบากเข้าใจมั้ยณิชา” ณิชาขานรับและนิ่งเงียบ
“ต้มยำรสมือพ่อยังคงอร่อยไม่เปลี่ยนแปลงค่ะ” ณิชาเอ่ยออกมาหลังจากนิ่งเงียบไปนาน
“หมายความว่าไงครับ”
“ณิชาชอบกินต้มยำฝีมือพ่อค่ะ และคำพูดนี้เป็นคำที่ณิชาเอ่ยกับพ่อเสมอค่ะ” เหนือสมุทรยิ้มเล็กน้อย มันยังแฝงความหมายบางอย่างไว้ด้วย ถ้าให้แปลง่ายๆ ต้มยำรสมือพ่อ คือ คำของลูกที่เอ่ยเรียกว่า พ่อค่ะ นั่นเอง ต่อมาคำว่ายังคงอร่อยไม่เปลี่ยนแปลง นั่นหมายความว่าลูกยังมีชีวิตอยู่
“พี่เหนือ...ยังจำคำที่ณิชาเคยพูดไว้ได้มั้ยคะ”
“อันไหนล่ะ”
“ทำไมพี่ไม่ผ่าตัดรักษาดวงตาล่ะค่ะ” เหนือสมุทรเงียบไป ไม่ใช่เพราะเขาแต่เพราะภีมะต่างหากที่ขัดขวางการรักษา
“ณิชา ยังจำคำที่ฉันเคยบอกไว้ได้มั้ยว่าไร้อนาคต...” ณิชาน้ำตาคลอเคล้าเบ้าตาทันที เธอเกลียดผู้ชายที่ชื่อภีมะ ถ้าเธอได้ออกจากที่นี่ เธอจะไปเรียกร้องความยุติธรรมให้กับพี่เหนือ ผู้ชายที่แสนดี
ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูนำ หลังจากที่ได้ยินเสียงอนุญาต รัสเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มในมือ “สามคนที่ผ่านการคัดเลือกครับ” ภีมะรับแฟ้มมาเปิดดู อีกไม่ถึงสามเดือนคนที่เขาส่งไปดูแลเหนือสมุทรคนล่าสุดก็จะครบวาระการว่าจ้าง
ภีมะไล่อ่านประวัติทุกอย่างของทั้งสาม ไม่ใช่เพียงแค่ประวัติการทำงานหรือประวัติการศึกษา แต่ทุกอย่างตั้งแต่เกิดรวมถึงนิสัยใจคอ เพื่อนสนิทไม่สนิทของทั้งสาม ภีมะจะเป็นผู้เลือกคนที่เหมาะสมที่สุดทุกครั้ง
“ทำไมคนนี้ไม่มีประวัติเรื่องผู้หญิง...หรือว่า”
“ใช่ครับ...ผมคัดมาเผื่อว่า”
“ไม่เอา ฉันต้องการคนที่มีวุฒิภาวะปกติทุกอย่าง อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก...และฉันเลือกคนนี้” ภีมะเปิดค้างหน้าประวัติคนที่เขาเลือก พึ่งเลิกกับแฟนสาวที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนได้ไม่นาน...
อ่อ “ผลการสอบของเด็กคนนั้นเป็นไงบ้าง”
“ข้อสอบที่ส่งไป ไม่มีการส่งกลับมาเลยครับ” รัสรายงานตามจริง นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่เข้าใจเลย เจ้านายสั่งให้จัดทุกอย่างให้กับคุณณิชา โดยเฉพาะตำราเรียนและยังมีการจัดส่งข้อสอบจริงๆจากสถาบันการศึกษาที่เธอเคยเรียนไปให้เธอด้วย
“ได้แจ้งเธอไปหรือเปล่า”
“ครับ รวมถึงหนังสือรับรองการจบการศึกษาด้วยครับถ้าเธอสอบผ่าน”
“พี่รัสคงสงสัยและไม่เข้าใจสิ่งที่ผมทำลงไปใช่มั้ยครับ”
“ครับ...ขอโทษครับที่ต้องตอบตามจริง คุณไม่สนใจคุณณิชาตั้งแต่แรก แต่คุณก็เลือกที่จะเอาเธอไปกักขังไว้ที่เกาะ ถ้าเป็นผมคงปล่อยให้เธอมีชีวิตตามปกติให้เธอมีความรักกับผู้ชายคนอื่นและ.....เป็นฝ่ายปฎิเสธคุณ...อ๊ะ! เดี๋ยวนะครับ...เข้าใจแล้วครับ เจ้านายต้องการให้คุณณิชากับคุณเหนือสมุทรรักกันอย่างงั้นเหรอครับ”
“แล้วเด็กคนนั้นสามารถรักผู้ชายตาบอดได้หรือไม่”
“คุณควรได้เห็นคุณณิชานะครับ”
“พี่รัส เห็นผมเป็นพวกหลงในรูปลักษณ์หน้าตาหรือครับ”
“แต่คุณภีมต้องมีใครสักคนที่เป็นคู่ชีวิต แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคุณณิชาไม่ได้หรือครับ”
“ไม่มีทาง” เสียงและแววตาเปลี่ยนไปทันที “ผมยอมรับผู้หญิงทั้งโลก ยกเว้นผู้หญิงที่เป็นลูกของผู้ชายคนนั้น...” ปัง! ภีมะทุบโต๊ะเสียงสนั่นและเดินจากไปทันที เขาออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งความสงสัยไม่เข้าใจไว้กับรัส
“คุณเป็นยังไงบ้าง” ณรงค์หันไปมองทนายจงกลที่แวะเวียนคอยมาดูเขาเรื่อยๆ
“ลูกผมยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ย”
“แน่นอนครับ คุณชายไม่ใช่ฆาตกร เมื่อหนูณิชาอายุครบสิบเก้า เธอก็จะได้กลับมาหาคุณครับ” ณรงค์พยักหน้ารับ นั่นคือเหตุผลเดียวตอนนี้ที่ทำให้เขายังมีชีวิตอยู่ได้ แม้ส่วนลึกเขาเกิดความลังเล แววตาของภีมะเขาไม่มีทางลืมมันเลยทั้งสองครั้ง เวลาไม่ทำให้แววตาของภีมะที่มองเขาเปลี่ยนไปเลย เด็กคนนั้นยังจำเขาได้
“ลูกสาวผมเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”
“คุณพอจะบอกผมได้มั้ยครับว่าพวกคุณมีเรื่องอะไรกัน” ณรงค์ส่ายหน้าและเดินจากไป มันเป็นความลับอย่างงั้นเหรอ เปล่าเลย แต่มันเป็นเรื่องต่ำช้าที่พวกเขาควรรับกรรมที่ทำไว้ นักรบคุณโหดร้ายเกินไปแล้ว...
- Writer
