“เข้าใจแล้ว” ณิชาสลับมองคนโน้นทีคนนี้ที ไม่เข้าใจสักนิด
“กะ...เกิดอะไรขึ้น”
“ขอต้อนรับเข้าสู่โลกความพังของชีวิตที่แท้จริง...ณิชา” หมับ! ณิชาไม่ทันได้ซักถามอะไร เธอก็ถูกดึงโดยภีมะ ประตูรถฝั่งภีมะเปิดออกโดยที่รถยังไม่ได้หยุดด้วยซ้ำ ภีมะโอบณิชาไว้พวกเขาล้มกลิ้งไปตามเนินดินข้างทาง พั่บ พั่บ รอบแล้วรอบเล่า ณิชากรีดร้องได้แค่นิดเดียวเธอก็จุกจนร้องไม่ออก
พรึ่บ และจุดสิ้นสุดก็มาถึง ณิชานอนนิ่ง สติเธอยังอยู่ แต่เธอจุกจนร้องไม่ออก “ดีขึ้นยัง” ภีมะถามออกไปเมื่อณิชายังไม่ยอมขยับออกบนตัวเขา
“เจ็บจัง กระดูกหักไปทั้งตัวแล้ว” ณิชาอวดครวญ แต่ยังไม่ยอมออกจากบนร่างภีมะ
“พูดจบแล้วก็ออกไปสักที” !!! ณิชาเหมือนพึ่งนึกได้ ควับ! เธอพลิกตัวถอยห่างออกมาทันที ภีมะค่อยๆลุกขึ้นและค่อยๆบิดร่างกายไปมาเล็กน้อยเพื่อสำรวจร่างกายว่าบาดเจ็บตรงไหนบ้าง ซึ่งทั้งเขาและเธอปลอดภัยดี
“นี่! ทำบ้าอะไร” ณิชาตะโกนเสียงดังลั่น
