อื้อ ณิชาขานรับในคอ ตอนนี้เธอกำลังถูกอากาศหนาวเย็นกัดกินร่างกาย การนอนหลับทำให้อวัยวะต่างๆในร่างกายทำงานช้าลงและท่ามกลางความหนาวเย็นเหมือนทุกอย่างกำลังถูกแช่แข็ง เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับอะไรแล้ว เธอกำลังจะตายแล้วจริงๆ ตายง่ายจริงๆ สิ้นสุดแค่นี้แล้ว เธอพึ่งจะผ่านอายุสิบแปดมามาดๆ ภาพงานฉลองครบรอบวันเกิดของเธอค่อยๆชัดเจน
“ขอบคุณนะคะพี่เหนือ” เสียงพึมพำหลุดออกมาจากริมฝีปากแห้งผาก ริมฝีปากที่แห้งผากกำลังเปลี่ยนไป นี่คืออะไรกัน ทำไมเธอถึงรู้สึกกลิ่นหอมจากกายของภีมะ กลิ่นของเขาเป็นเอกลักษณ์ ลมร้อนๆที่เป่าบนใบหน้าเธอ ริมฝีปากที่จู่ๆก็ได้รับความชุ่มชื้น
วงแขนเล็กโอบรัดสิ่งที่อยู่เหนือร่างตนไว้ เมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้เธอรู้สึกสบายร่างกาย มันอบอุ่นจนร่างกายเธอขาดมันไม่ได้แล้วในตอนนี้
“ณิชา แน่ใจเหรอว่าเธอต้องการแบบนี้” เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ขาดเป็นช่วงๆ ทำให้ขนอ่อนตามร่างกายเธอลุกชัน เขากำลังบ
