“ฉันอุตส่าห์พูดคุยกับแกในฐานะหลาน แต่ดูเหมือนว่าแกจะไม่แคร์ประเพณีกฎของตระกูลนรารัตน์”
พรึ่บ! “ผมว่า ผมทำตามกฎทุกอย่างมากกว่านะครับ...ลาก่อนครับ อ่อ ผมหวังว่าคงไม่ทำให้ผมเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระแบบนี้อีกนะครับ” ภีมะเดินออกไปพร้อมประคองร่างริกาอย่างทะนุถนอม
กึก ณิชาหยุดการก้าวย่างทันที เธอเห็นเขาแต่เขาจะเห็นเธอหรือเปล่าเธอไม่แน่ใจ ผู้หญิงข้างกายเขาสวยจัง ณิชาจึงเดินเลี่ยงไปอีกทาง เพื่อไม่ต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา
อุ้ย! แต่เธอต้องตกใจเมื่อไหล่บางของเธอถูกรั้งไว้ ณิชาหันกลับมา เป็นภีมะ เธอกับเขาแค่มองกันเพียงแว็บเดียว ณิชาก็ก้มหน้าลงทันที เธอรู้สึกอ่อนแออยากร้องไห้แต่ก็ไม่ควรร้องออกไป
“ทำไมหน้าตาเป็นแบบนี้ล่ะ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเหรอ ได้อยู่กับพี่เหนือของเธอ” ณิชากล้ำกลืนความอ่อนแอของตัวเองไว้ และพยักหน้ายอมรับสิ่งที่เขาพูด
“พี่เหนือดีมากๆเลย”
“ก็ดี ขอให้เธอมีความสุขนะ ฉันจะได้ไม่
