ณิชามองไปรอบๆห้องเก็บของในนี้มีกล่องมากมาย เมื่อเปิดดูมันคือข้าวของของเธอจริงๆ ณิชาเปิดกล่องเล็กๆ ในนั้นมีมีดโกน
อึ้ม! ณิชากัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวด “พ่อขา หนูขอโทษนะคะ” ณิชาไม่กล้ามองข้อมือของตัวเองที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยเลือดของเธอ เธอคิดสั้นจริงๆ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เข้มแข็งอะไรเลย เธอโง่มากๆ “พ่อให้อภัยหนูด้วยนะคะ...” ณิชาลากปลายนิ้วเขียนคำขอโทษต่อพ่อของเธอด้วยเลือดของเธอก่อนที่เธอจะค่อยๆนอนลง ดวงตากลมมองเพดานที่ตอนนี้มันค่อยๆมืดมิดลงทีละนิด ด้วยดวงตาที่พร่ามัว น้ำตาที่ไหลอาบข้างแก้มหยดลงสู่พื้นทีละหยดจนไม่มีให้ไหลออกมา
กึกึกึ “กุญแจอยู่ไหน” สาวใช้เดินกึ่งวิ่งไปเอากุญแจมาทันที “ไหนว่าเธอมาเอาของทำไมข้างในเงียบมาก”
“คุณณิชาต้องอยู่ในนี้แน่นอนครับ...เราลองเรียกดูมั้ยครับ” ภีมะพยักหน้าและถอยออกมา ตึกตึกตึก “คุณณิชาครับ” รัสทั้งเคาะทั้งเรียกคนข้างในหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลั
