Thorns Of Memories

Chapter 8

Tahimik na kumakain si Jaia ng burger ng makauwi kami. I never dare to talk or answering what she asked a while ago in the food chain. Kahit naman ako natatakot sagutin siya sa tanong na iyon. I know Jaia is smart and easily, can understand. But at her age, I afraid she will be heartbroken. Ayokong tumatak sa isipan niya na may kulang sa kanya at lumaki siya na may galit sa puso. Alam kong naghihintay parin siya ng mga kasagutan sa tanong niya ngunit hindi pa ako handang isiwalat sa kanya ang katotohan.

" Ang lungkot yata ng baby namin?" Pina ni ate Claire ky Jaia.

"Wala po tita. Gutom lang po ako." Sagot naman ng anak ko kay ate. Halata talaga amg pananamlay ng anak ko.

Napatingin naman sa akin si ate. Waring tinatanong kong anong nangyari. Nagkibit- balikat nalang ako kahit medyo nabahala na rin ako sa katamlayan ng anak ko.

"I'm done eating. I go wash up lang po sa taas." Sabi nang anak ko matapos kumain.

"Samahan na kita nak, baka mapano kapa sa banyo." Sabi ko sa kanya. Totoo namang di pa gamay ni Jaia ang mag-isang linisin ang sarili niya. Nag-half bath na din ako para sa sarili ko upang diretso na dinang pahinga ko mamaya.

"Galit ka ba kay Nanay, anak?'' Tanong ko sa kanya ng tabihan ko siya sa kama.

"Hindi po." Sagot niya.

"Gusto mo ba talagang malaman kung asan ang papa mo?" Pagsuko kong sabinsa kanya. Umiling naman siya sa sinabi kong iyon.

"Yes po. Gusto ko po, pero alam kong nasasaktan ka nanay. Ayaw kong ako ang dahilan kong bakit umiyak kana naman po. Handa po akong maghintay kong kailan ka handa nanay. Sabi niya sabay yakap sa akin.

Minsan, Napaisip ako kong apat na taon ba talaga ang anak ko. Masyado siyang maraming baon na salita upang pakalmahin ako. Ngayon palang takot na akong dumating ang araw na lumaki na siya at di na niya ako kailangan. I love my daughter so much na ayaw ko nang lumaki pa siya. Kung pwde palang maging baby nalang siya habang buhay gagawin ko. Ngunit Alam kong darating ang araw na malalaman niya ang lahat. At kapag dumating ang araw na yon. Ipanalangin kong walang magbabago sa aming buhay.

"Anong nangyari sa anak mo at mukang binagsakan ng mundo?" Tanong ni ate Claire nang pumasok ako sa kusina upang kumuha ng tubig kasi nauhaw ako. Nakalimutan ko kasing magdali ng pitsher at baso sa loob ng silid namin. Nagkataong nasa kusina pa si ate, kakatapos lang niyang maghugasng pinagkain naman.

"Nagtayanong na naman tingkol sa papa niya." Malungkot kong sagot sa kanya.

"Bakit di mo nalang sabihin sa kanya? Matalino naman ang anak mo. I'm sure maintindihin niya yon." Sabi niya.

"Bata pa ang anak ko te, mag-aapat na taon palang siya. Ayaw kong sa murang edad, tatatak sa kanyang isipan na habang buhay di na mabuo ang pamilya niya." Sagot ko sa kanya

"Pero yon ang totoo. Kahit anong gawin mo, di na mabubuo ang pamilyang sinasabi mo." Prangkang sabi niya. "Bakit umaasa ka pa ba na darating ang araw na magkikita pa kayo? Wake up Jo-Ann, kung talagang may puwang ka sa kanya, eh di sanay ilang buwan kapang nawala ay hinanap ka niya. Eh, mahigit apat na taon na. Saan siya? Mapera yon diba? Mabilis ka lang niyang mahanap kung tutuosin at alam naman niyang nasa probinsya ka lang.'' Walang prenong sabi ni ate.

Di na ako kumukontra sa sinabi niya. Totoo naman madali lang ang hanapin kami ng anak ko. Lalo na at di naman ako lumipat ng lugar. Pero hanggang ngayon ay walang naghanap sa akin. That's why I assume, wala na akong puwang sa puso niya. Yes, I admit, umaasa ako noon na susundan niya ako pero lumipas lamang amg mga taon ng walang nagpapakita. Kaya mas mabuting pang tuluyan siyang alisin siya sa buhay ko maging sa buhay ng anak ko.

"Hindi na ate, pagod na akong umaasa na darating siya. Mas mabuti na rin na wala siya para mabuhay kaming tahimik ng anak ko. Di na namin siya kailangan. Mahigit apat na taong kaming nabuhay nang anak ko wala siya kaya walang saron upang di kami magsurvive sa susunod na taon. " May pinalidad na sabi ko sa kapatid ko.

"Wag mong kalimutan na nasa likod mo lang kami anuman mangyari." Sabi ni ate Claire at niyakap ako. One thing I like ate Claire now is that we become closer to each other after what happened. Di na siya ang dating Claire na pabaya, tamad at laging nakaasa sa akin. Talagang pinakita niya na nagbago na siya at sincere sa ginagawa niya. Nagpapasalamat ako sa kanya dahil siya ang naging katuwang ko sa pagpapalaki ng anak ko.

"Nga pala ate, next week aalis ako patungong Cebu. May dadaluhan akong business conference doon. Okay lang bang ikaw muna bahala kay Jaia sa mga araw na yon?" Pagbinigay alam ko sa kanya. Ito ang unang beses na malayo ako sa anak ko kunh sakali.

"Mga ilang araw ka naman doon?" Tanong naman niya.

"Bali five days kami doon, ate.'' Sagot ko sa kanya.

"Bakit matagal, Jo? Di ba pwding two days lang?" kontra niya.

"Sabi kasi ng manager namin, isabay na daw yong company get together namin. Para makilala na tin daw naman yong mga executive ng kompanya pati narin mga empleyado sa iba't-ibang branch." Paliwanag ko sa kanya.

"Akala ko ba maliit na kompanya lang tong pinagtrabahoan mo?" Tanong niya.

"Yon nga din ang akala ko noong una te. Nitong nakaraan lang inanunsyo na hindi na ang mga Rivas ang nagmamay-ari ng kompanyang pinagtratrabahoan ko. May nakabili na na daw."

"Bininta ng may-ari?" Tanong ulit niya na parang intresado siyang malaman yon. Napatango ako sa kanya.

"Sort of. Di na daw kayang pamahalaan ng may-ari kaya naisipang ibenta nalang kasi wala naman silang anak. Stock holder nalang ang dating may-ari ng kompanya. '' Sagot ko sa kanya.

"Awh, that's life. It's their choice to hold or let go." Monologue niya.

"Ate talaga, daming alam."Natatawa kong komento sa kanya. Napatawa din siya at nag sign language pa na parang sinasabi sa akin na 'ako pa. madami akong alam'.

"Wag kang mag-alala, akong bahala ky Jaia habang wala ka. Di ko yon papabayaan." Maya-mayay sabi niya sa akin.

"Salamat te. Di ko alam ang gagawin ko kung wala ka sa tabi ko. Salamat talaga dahil di mo kami pinabayaan ng panahong kailangan ka namin." Madamdaming sabi ko sa kanya.

"Ano kaba, bumabawi lang ako sa mga panahong di ko nagampanan ang pagiging ate ko sayo. Alam kong marami akong atraso sayo ngunit pinatawad mo padin ako. "

"Nakabawi kana sa amin te, matagal na. Kaya ako naman ngayon ang magpapasalamat sayo. Alam kong may sarili kang pamilya ngunit mas pinili mong sa amin sumama. Kaya sobrang thank you dahil mag survive kami sa tulong mo." Sabi ko.

"Asus, nag drama ang bunso namin, hehe.Oh sya tama na ang drama at tayoy makatulog na. Baka magisinh pa slyong anak mo at hanapun ka. Mahirapan ka na namang magpatulog non. " Sabi niya.

Sabay kaming umakyat sa taas, Deritso na sya sa kwarto niya. Pagpasok ko sa kwarto namin ng anak ko. Namataan kong natutulog parin ng mahimbing ang anak ko. Inayos ko ang kumot namin at maingat akong tumabi sa kanya. Tumagilid ako paharap sa anak ko at itinukod ko ang kamay ko sa ulo ko upang matingnang mabuti ang anak ko.

'I just hope one day when time comes you will meet your father, sana walang magbago. Sana ako ang pillin mo king sakaling darating sa punto na kailangan mong mamili. Pero kong sakaling di ako ang piliin mo, sana maalala mo na mahal na mahal kita anak. No matter how hard to accept pero kong ikaw ang mamili tatanggapin ko even if it's hurt. I love you so much, Rhianah Jaia.'

Hinalikan ko sya sa noo at dahan-dahan akong umayos ng higa upang makatulog na rin.