พร้อมพยัคฆ์

พร้อมพยัคฆ์ 3

หลังจากนั่งคุยกับพ่อแม่สักพักไลลาก็ขับรถออกไปหาพลอยที่บ้านซึ่งลี่กับตงก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อขับออกมาไม่นานรถหรูสีขาวก็เลี้ยวยังทางเข้าหมู่บ้านของเพื่อนเธอด้วยหัวใจสั่นไหว มือเล็กที่จับพวงมาลัยแน่นนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมาด้วยความตื่นเต้น แม้รู้ดีว่าอีกคนไม่อยู่บ้านก็ตาม

รถเก๋งยังคงแล่นไปเรื่อย ๆ กระทั่งจอดหน้าบ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่ดวงตากลมโตมองลอดพุ่มไม้ที่ปลูกเป็นรั้วเข้าไปข้างในบ้าน เมื่อไม่เห็นรถบิ๊กไบค์สีดำจอดอยู่ก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนที่มือเล็กจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพลอยทันที...

ทางด้านพลอยนั่งอยู่แคร่ไม้หน้าบ้านเพื่อรอไลลามาหา พอเห็นรถเก๋งสีขาวจอดอยู่หน้าบ้าน อีกทั้งไลลาโทรเข้ามาพอดีเธอจึงไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปหน้าบ้านทันที พอเห็นไม่รถเก๋งคุ้นตาจอดอยู่ข้างรั้วหน้าบ้านใบหน้าก็ยิ้มออกมาทันทีเพราะมั่นใจมากว่าต้องใช่ไลลาแน่ ๆ พลอยจึงวิ่งไปยังประตูรถฝั่งคนขับด้วยท่าทีดีใจ

ด้านไลลาเมื่อเห็นพลอยเดินออกมาหน้าบ้านเธอจึงกดวางสายแล้วเปิดประตูลงไปเป็นจังหวะที่พลอยหยุดยืนด้านหน้าพอดี เมื่อเพื่อนสนิทเห็นหน้ากันอีกครั้งในรอบหกปีความรู้สึกดีใจก็โลดแล่นเข้ามาจนไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้ ทั้งสองจึงกระโดดกอดกันด้วยความรู้สึกดีใจ

“กูโคตรคิดถึงมึงเลยไลลา”

“กูก็คิดถึงมึงเหมือนกันพลอย”

“วันที่มึงจะไปเรียนต่ออย่างน้อยมึงก็น่าจะบอกกูบ้าง” แม้วันเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน แต่ไลลาก็ยังโทษตัวเองจนถึงทุกวันนี้ ที่เลือกหายไปโดยไม่ได้บอกเพื่อนสนิทของเธอเลยจนเกือบทำให้เธอเสียเพื่อนไป ไลลายังจำได้ดีว่าตอนนั้นพลอยโกรธเธอมากกว่าเธอจะง้อพลอยจนสำเร็จก็ใช้เวลาเกือบอาทิตย์

แต่จะให้เธอทำยังไงได้ ในเมื่อตอนนั้นเธอหาทางออกดี ๆ ที่จะตัดขาดกับอีกคนไม่ได้จึงเลือกที่จะหายไปจากชีวิตเขา

“กูขอโทษ” ไลลาได้แต่เอื้อนเอ่ยคำเดิม ๆ ออกมาซ้ำ ๆ

“ช่างเถอะตอนนี้กูไม่ได้โกรธมึงแล้ว” ทั้งสองยืนกอดกันสักพักพลอยก็ชวนไลลาเข้าไปในบ้าน หลังจากไลลาไหว้พระพายแม่ของพลอยและพูดคุยกับท่านสักพักไม่นานเจ้าของบ้านก็ออกไปข้างนอก ทำให้ตอนนี้ทั้งบ้านเหลือเพียงไลลากับพลอยที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาตามประสาเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานาน

“คืนนี้นอนบ้านกูไหมอีสวย” แม้จะเคยได้ยินพลอยเรียกแบบนี้อยู่บ่อยครั้งแต่ไลลาก็ไม่เคยชินสักที ร่างเล็กจึงกลอกตามองบนก่อนปากอวบอิ่มสีระเรื่อจะพูดขึ้น

“มึงเลิกเรียกกูแบบนั้นสักทีได้ไหม กูไม่ได้สวยขนาดนั้น”

“ถ้าอย่างมึงไม่เรียกสวยแล้วแบบไหนจะเรียกว่าสวยวะ สวยกินคนขนาดนี้” สิ้นเสียงพลอยไลลาก็เงียบนิ่งไม่พูดอะไรออกมา ขณะในหัวนั้นทวนคำพูดของพลอยซ้ำ ๆ และได้แต่คิดตามว่ามันก็จริงอย่างที่เพื่อนเธอพูดไม่มีผิด

...เพราะเธอนั้นสวยกินคนจริง ๆ

“มื้อนี้บ่เปิดร้านเบาะอ้ายพร้อม?” (วันนี้ไม่เปิดร้านเหรอพี่พร้อม?) ขณะที่ไลลากำลังนั่งตกอยู่ในภวังค์ จู่ ๆ ก็ได้ยินพลอยพูดถึงชื่อใครบางคนที่ไม่เคยหายไปจากหัวใจเธอเลย เจ้าของใบหน้าสวยจึงเงยหน้าขึ้นเห็นพลอยมองไปทางด้านหลัง เธอจึงมองตามไปทำให้เห็นร่างสูงโปร่งสวมใส่เสื้อหนังสีดำเหมือนกับเจ้าของรถบิ๊กไบค์ที่ขับเหยียบน้ำกระเด็นโดนเธอเมื่อไม่นานมานี้ เดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้ามาในบ้านมุ่งตรงไปที่ห้องครัว เพียงแค่เห็นเขาทางด้านหลังก็ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นสั่นระรัวราวกับตีกลอง มือเล็กบีบประสานกันแน่นด้วยความประหม่า ก่อนจะรีบหันหน้ากลับมาเมื่อเห็นอีกคนกำลังจะหันมามอง

“เปิด อ้ายไปซื้อของกะหมู่อยู่โตอำเภอมา” (เปิด พี่ไปซื้อของกับเพื่อนที่ตัวอำเภอมา) พร้อมหันมาตอบพลอยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทำให้สะดุดกับร่างเล็กผมสีแดงไม่คุ้นตานั่งหันหลังให้เขาอยู่ ตาคมกริบราวกับเหยี่ยวจึงหรี่มองครู่หนึ่ง จากนั้นก็เลือกไม่สนใจเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำเย็น ๆ ดื่มเนื่องจากขับรถฝ่าแดดเปรี้ยง ๆ ในช่วงกลางวันแสก ๆ จากอำเภอมาบ้าน

ทางด้านไลลาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินเข้าไปในครัวจึงรีบเอื้อมมือไปจับแขนพลอยแล้วเอ่ยบอกด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน

“มึงไปคุยกันต่อในห้องนอนมึงได้ไหม?”

“ทำไมอะ?”

“ไปเถอะ”

“เออ ๆ” แม้พลอยจะงงไม่น้อยแต่ก็เลือกไม่ถามอะไรออกไปให้มากความ ก่อนจะลุกขึ้นเดินนำหน้าไลลาไปยังบันไดเนื่องจากห้องนอนของเธออยู่ชั้นสองของบ้าน เมื่อไลลาเห็นแบบนั้นก็รีบเดินตามพลอยไปยังบันได แต่ขณะขาเรียวยาวกำลังจะเดินผ่านพ้นห้องครัวที่พร้อมเข้าไปเมื่อสักครู่ ก็เป็นจังหวะที่อีกคนเดินกระดกน้ำเปล่าออกมาพอดีทำให้ทั้งสองสบตากัน...

ไลลาเอาแต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ขณะหัวใจดวงน้อยเต้นสั่นระรัวไม่หยุดราวกับจะหลุดออกมาข้างนอกให้ได้ ก่อนจะรีบตั้งสติแล้วเบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อรู้สึกละอายใจที่เจอคนรักเก่าที่เธอทิ้งเขาไปอย่างไร้เยื่อใย ทำให้ตอนนี้เธอไม่กล้าสู้หน้าเขาเหมือนเคย

ซึ่งต่างจากพร้อมที่เอาแต่จ้องมองคนรักเก่าที่หายไปจากชีวิตเขาเมื่อหกปีก่อนด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าจู่ ๆ วันนี้จะได้พบเจอเธออีกครั้ง ทั้งที่เขาหวังลม ๆ แล้ง ๆ มาโดยตลอด ตาคมกริบจ้องมองร่างเล็กด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ถาโถมเข้ามาภายในใจ ก่อนที่เรื่องราวในวันวานจะย้อนกลับมาอีกครั้ง

เขายังจำได้ดีตอนที่รถคว่ำวันที่ฟื้นขึ้นมา คนแรกที่อยากเห็นหน้ามากที่สุดคือไลลา แต่เธอกลับหายไปจากชีวิตเขาโดยไม่บอกไม่กล่าวเลยสักนิด แม้จะพยายามหาทางติดต่อแต่ก็ไร้วี่แวว จนถึงทุกวันนี้เขาก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ว่าเขาทำอะไรผิดทำไมคนที่เขารักมากถึงทิ้งเขาไป ปล่อยให้เขาโดดเดี่ยวอ้างว้างและฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวแบบนี้

“มึง!” ทางด้านไลลาเมื่อได้ยินพลอยเรียกจึงก็ได้สติก่อนจะเหลือบมองพร้อมที่เอาแต่ยืนมองเธออยู่ จากนั้นก็รีบเดินผ่านหน้าเขาไปยังบันไดทันที

โดยมีสายตาของอีกคนมองเธอเดินขึ้นบ้านจนสุดสายตา...

เมื่อไลลาเข้าไปในห้องนอนของพลอย เธอก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร ขณะที่มือเล็กประสานบีบกันแน่นหัวใจดวงน้อยเต้นสั่นรัวไม่เป็นจังหวะ มีหลากหลายความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา ทั้งรู้สึกดีใจที่ได้เจอเขาคนนั้นอีกครั้ง อีกทั้งกลัว กลัวว่าเขาจะโกรธและเกลียดเธอ...