พร้อมพยัคฆ์

พร้อมพยัคฆ์ 2

“ตามันมองไม่เห็นกันเหรอวะ ว่ามีคนยืนอยู่บนฟุตบาท!” เมื่อตงเห็นเนื้อตัวลูกสาวสุดที่รักเปรอะเปื้อนน้ำเน่าก็หัวเสียไม่น้อย ซึ่งไม่ต่างจากลี่ภรรยาของเขาเลยสักนิดที่รีบเดินไปดูไลลาใกล้ ๆ แล้วเอ่ยถามลูกสาวด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“เป็นไรไหมลูก?”

“ไม่เป็นไรค่ะม้า”

“เดินทางมาก็เหนื่อยแล้ว ยังต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก” คนเป็นพ่อยังคงบ่นไม่หยุดขณะสายตานั้นยังไม่ละจากรถบิ๊กไบค์คันดังกล่าว

“มันเป็นอุบัติเหตุน่ะป๊าช่างเถอะ” เพราะไม่อยากมีปัญหาไลลาจึงรีบตัดบท

“ยังไงลูกคนนี้ กลับมาไม่บอกป๊ากับม้าเลย” ลี่บ่นอุบอิบเมื่อลูกสาวตัวดีมาไม่บอกไม่กล่าว

“ถ้าบอกว่าจะกลับก็ไม่เรียกว่าเซอร์ไพรส์น่ะสิคะ” ไลลาพูดด้วยสีหน้าไม่รู้สึกผิดแถมทำตาปริบ ๆ เพื่อให้พ่อกับแม่เธอไม่โกรธเคือง ก่อนจะเตรียมเดินเข้าไปสวมกอดคนเป็นพ่อเป็นแม่ด้วยความคิดถึง แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอไม่ควรกอดใคร เท้าสองข้างจึงหยุดชะงักปากเล็กเบะคว่ำแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“หนูไปอาบน้ำให้หายตัวเหม็นก่อนดีกว่าค่ะ จะได้มากอดป๊าม้าให้หายคิดถึง” คนเป็นพ่อเป็นแม่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่เอ็นดูลูกสาว ก่อนจะช่วยกันยกกระเป๋าใบใหญ่เข้าไปในบ้าน

หลังจากให้พนักงานที่ร้านยกกระเป๋าขึ้นมาบนห้องนอนเรียบร้อย ไลลาก็รีบเข้าไปจัดการอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด เมื่อเสร็จก็นุ่งผ้าขนหนูสีขาวเดินออกมาข้างนอกในขณะมือเล็กนั้นจับผ้าผืนเล็กเช็ดผมไปด้วย กระทั่งได้ยินเสียงข้อความดังแจ้งเตือนขึ้นขาเรียวเล็กจึงเดินไปหยุดอยู่ปลายเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อเห็น พลอย เพื่อนสนิทส่งข้อความมาไลลาจึงรีบกดเข้าไปในแชท

ขณะที่มือเล็กกำลังจะพิมพ์ข้อความตอบกลับทว่าพลอยก็โทรเข้ามาเสียก่อน ไลลาจึงกดรับสายก่อนจะได้ยินเสียงแหลมดังออกมาจากลำโพงจนเธอต้องจับโทรศัพท์ออกห่างจากหูไม่งั้นแก้วหูอาจจะแตกได้

(ทำไมมึงถึงบ้านแล้วไม่โทรบอกกู?)

“กูพึ่งถึงเนี่ย อาบน้ำเสร็จก็ว่าจะโทรบอกมึงเลย” ปากเล็กขยับตอบคนปลายสายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงยังเตียงใหญ่ ขณะมือเล็กยังคงจับผ้าผืนเล็กเช็ดผมที่เปียกหมาด ๆ ไปพลาง ๆ

(ถ้ากูไม่ไถโทรศัพท์ คงไม่รู้หรอกว่ามึงถึงบ้านแล้ว) เพราะพลอยเห็นไลลาเช็คอินที่สนามบินเธอจึงรีบโทรมาทันที

“ทำไม? มึงคิดถึงกูขนาดนั้นเลย”

(เออดิ กูโคตรคิดถึงมึงเลย ทำอะไรเสร็จแล้วมาหากูที่บ้านหน่อยดิ) ใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มในคราแรกค่อย ๆ จางหายไป หัวใจดวงน้อย ๆ เต้นสั่นระรัวไม่หยุดเพียงแค่ได้ยินคำพูดของเพื่อน อีกทั้งยังมีหลากหลายความรู้สึกถาโถมเข้ามาจนคิดไม่ตก กระทั่งได้ยินเสียงพลอยดังขึ้นอีกครั้ง

(นะ ๆ ไลลามาหากูที่บ้านหน่อย กูคิดถึงมึงใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย) ไม่ใช่แค่พลอยเท่านั้นที่คิดถึง ไลลาเองก็คิดถึงไม่ต่าง แต่ถ้าจะให้ไปตอนนี้เลยเธอก็ยังไม่กล้าเพราะยังละอายใจ หากได้เจอใครบางคนที่เมื่อหกปีก่อนเธอทิ้งเขาไปอย่างไร้เยื่อใย ไม่ได้บอกลาเขาเลยสักคำ

(นะ ๆ ไลลา) ไลลานั่งครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะถามพลอยออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“มีใครอยู่บ้านมึงบ้าง?”

(ตอนนี้กูอยู่กับแม่กูสองคน)

“พ่อกับพี่ชายมึงไม่อยู่เหรอ?” ไลลาเลือกที่จะไม่ถามเจาะจงถึง พร้อม พี่ชายของพลอยเพียงคนเดียวเพราะพลอยยังไม่รู้ว่าเธอเคยคบกับพร้อมมาก่อน

(พ่อกูอยู่โรงฟาง ส่วนพี่ชายกูมุดหัวอยู่ร้านซ่อมรถ) ซึ่งไลลาก็พอรู้มาบ้างแล้วว่าพร้อมเปิดร้านซ่อมรถกับเพื่อน ๆ ของเขาในหมู่บ้าน จึงไม่ค่อยกลับบ้านเท่าไรส่วนใหญ่จะนอนที่ร้านมากกว่า พอได้ยินคำตอบไลลาก็ตอบกลับไป...

“เออ เดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน”

(เย้! หอบเสื้อผ้ามานอนกับกูด้วยก็ได้นะ จะได้คุยกันทั้งคืนเลย) ไลลากำลังจะอ้าปากตอบ แต่พลอยก็กดตัดสายไปก่อนจึงทำได้แค่ส่ายหน้าเบา ๆ จากนั้นก็รีบลุกไปแต่งตัวให้เรียบร้อยจะได้ออกไปหาพลอย...