พร้อมพยัคฆ์

พร้อมพยัคฆ์ 4

“มึงเป็นไรวะ?” เมื่อเห็นไลลาเอาแต่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่เตียง พลอยจึงถามออกไปด้วยสีหน้าสงสัย

“เปล่า กูแค่รู้สึกเพลีย ๆ”

“งั้นมึงนอนที่นี่เลย เดี๋ยวกูคุยกับม้ามึงให้”

“ไว้วันหลังนะ” รู้ดีว่าแม่เธอต้องอนุญาตแน่หากขอนอนที่บ้านพลอย แต่เป็นตัวเธอเองที่ยังไม่พร้อมจะนอนที่นี่

“เออ ๆ ก็ได้” ขณะที่ไลลากำลังนั่งคุยกับพลอย แต่จิตใจกลับไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เอาแต่นึกถึงอีกคนที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่เขาก็ยังมีผลต่อหัวใจเธอไม่เคยจางหาย แต่เพราะเธอเคยทำไม่ดีกับเขาไว้ หากในตอนนี้จะบอกว่ายังรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมมันก็จะเห็นแก่ตัวเกินไป อีกอย่างถึงบอกความรู้สึกและสาเหตุที่เธอต้องหายไปให้เขาได้รับรู้มันก็ไม่มีประโยชน์เพราะถึงยังไงเธอกับเขาก็คบกันไม่ได้อยู่ดี...

ไลลานั่งนึกย้อนกลับไปในวันที่พร้อมรถคว่ำ นอนอยู่ในห้องไอซียูรอบตัวเขานั้นเต็มไปด้วยสายระโยงระยางเต็มไปหมด เห็นแล้วเธอก็สงสารเขาจับใจ จึงได้แต่โทษตัวเองว่าเรื่องทั้งหมดที่พร้อมต้องพบเจอเป็นเพราะเขานั้นคบกับเธอ

เพราะตัวเธอมันเป็นผู้หญิงกาลกิณี ผู้หญิงที่ดวงกินผัว คบใครคนนั้นก็จะมีแต่ตกต่ำถึงขั้นมีอันเป็นไป เหตุผลนี้เธอถึงต้องหายไปจากชีวิตเขา...

หลังจากนั่งคุยกับพลอยจนเย็นย่ำไลลาจึงขอตัวกลับ ทั้งสองจึงเดินลงไปข้างล่างขณะที่ขาเรียวยาวนั้นเดินตามหลังเพื่อน ตากลมโตก็คอยสอดส่องมองหาอีกคน กระทั่งเห็นพร้อมนั่งกระดิกเท้าดูทีวีอยู่ที่โซฟา ในขณะตาคมจ้องมองเธอไม่กะพริบทำเอาไลลาประหม่าและเกร็งกับสายตาคู่นั้นไม่น้อย

“จะกลับแล้วเหรอลูก?” พอได้ยินเสียงพระพายแม่ของพลอยเอ่ยถามขึ้น ไลลาจึงละสายตาจากอีกคนหันไปมองเจ้าของบ้านแล้วตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ

“ค่ะ”

“ไหน ๆ ก็มาแล้วอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิลูก”

“ใช่ ๆ อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนดิมึง กูยังไม่หายคิดถึงมึงเลยอะ” คนตัวเล็กได้ยินคำชวนของเจ้าของบ้านก็ไม่รู้จะตอบกลับไปยังไง หากจะปฏิเสธก็กลัวว่าจะเสียมารยาท ไหนจะท่าทีออดอ้อนของเพื่อนสนิทอีก ปากเล็กจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ได้ค่ะ”

“เย้!”

“งั้นไปนั่งรอเลยเด็ก ๆ” พูดจบพระพายก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อทำกับข้าว ส่วนพลอยก็เอื้อมมือไปจับแขนไลลาเตรียมจะพาเดินไปนั่งรอแม่ทำกับข้าวที่โซฟา ทว่าไลลายื้อแขนเอาไว้ก่อนพลอยจึงหันไปมองเลิกคิ้วขึ้นเชิงถามด้วยสีหน้าสงสัย

“เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อน” สิ้นเสียงหวานร่างเล็กก็หมุนตัวเดินไปเข้าห้องน้ำทันที ส่วนคนที่นั่งอยู่โซฟาเอาแต่นั่งมองเธอกระทั่งประตูห้องน้ำปิดลงจึงเหยียดยิ้มขึ้น

เมื่อเข้ามาในห้องน้ำไลลาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพื่อให้โล่งอกกับสถานการณ์ชวนน่าอึดอัด ดวงตาจ้องมองเงาตัวเองที่สะท้อนในกระจกก่อนจะหลับตาลงแล้วหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกความกล้ากับสถานการณ์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ จากนั้นก็เปิดประตูเดินออกไปข้างนอกอีกครั้งแล้วเดินไปนั่งยังโซฟาที่มีพลอยกับพร้อมนั่งอยู่ ทำทุกอย่างให้ปกติที่สุด

“งานวันเกิดกูมึงมาไหม?”

“มึงจัดที่นี่เหรอ?”

“ใช่” หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงไม่คิดเยอะแบบนี้เลยคงจะตอบตกลงไปแล้ว หากแต่ว่าตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ไลลานั่งครุ่นคิดครู่หนึ่งแต่เพราะเป็นงานวันเกิดของเพื่อนสนิทหากเธอไม่มาก็จะดูแปลก ๆ ปากเล็กจึงเลือกตอบกลับไป

“มา”

“น่ารักที่สุดเลยอีสวย”

ทางด้านพร้อมนั่งควงรีโมทดวงตาจ้องมองโทรทัศน์ด้านหน้า ขณะที่หูนั่นคอยฟังไลลากับพลอยคุยกันเงียบ ๆ กระทั่งได้ยินประโยคถัดมาของพลอยพร้อมจึงหันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างน้องสาวตนเอง

“เดี๋ยวกูมา” ไลลายังไม่ได้อ้าปากจะพูดออกไปพลอยก็ลุกเดินเข้าไปหาแม่เธอในครัวแล้วทิ้งให้เธอนั่งอยู่ที่โซฟากับพร้อมสองคน ทำเอาบรรยากาศจากที่เคยอึดอัดอยู่แล้วก็ยิ่งทวีคูณเข้าไปใหญ่รู้สึกประหม่าไปหมด เธอจึงพยายามทำตัวนิ่ง ๆ นั่งเงียบ ๆ ไม่ขยับหรือแม้แต่หายใจดัง ให้เขาคิดซะว่าเธอไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยเพื่อเลี่ยงที่จะพูดคุยกัน

ขณะที่ร่างเล็กนั่งแข็งทื่อดวงตาจ้องมองโทรทัศน์อยู่ จู่ ๆ คนที่นั่งด้านข้างเธอก็กดปิดโทรทัศน์แล้วโยนรีโมทลงยังโต๊ะกลางที่เป็นกระจก ทำเอาเธอสะดุ้งตกใจกับการกระทำห่าม ๆ ของเขา ก่อนจะหันไปมองทำให้สบตากับพร้อมที่จ้องเธออยู่ เห็นแบบนั้นไลลาก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก อยากหันหน้าไปทางอื่นแต่ความรู้สึกข้างในใจมันกลับไม่ยอมฟัง จึงเอาแต่นั่งสบตาเขาอยู่แบบนั้นโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

ก่อนที่ตาคมกริบจะละจากใบหน้าเธอลงมายังหน้าอกอวบแล้วกระตุกยิ้มมุมปากจากนั้นก็เลื่อนต่ำลงยังขาขาวเนียนที่โผล่พ้นกางเกงออกจวบจนจะเห็นเนื้อก้น เห็นแบบนั้นเธอก็ประหม่ากับสายตาของเขาไม่น้อย จึงรีบคว้าหมอนที่อยู่ด้านข้างมาปิดขาเอาไว้แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น

ขณะที่ร่างเล็กกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ก็ได้ยินเสียงทุ้มของคนที่อยู่ด้านข้างดังขึ้น...

“หายไปไหนมา?” พอได้ยินแบบนั้นดวงใจน้อย ๆ ก็เต้นสั่นระรัวหน่วงไปหมดเพราะไม่คิดว่าเขาจะถามออกมาตรง ๆ แบบนี้ ร่างเล็กเอาแต่นั่งเงียบเพราะไม่รู้จะตอบคำถามอีกคนออกไปยังไงดี ก่อนที่ใบหน้าสวยราวกับปั้นแต่งจะค่อย ๆ หันไปสบตากับคนด้านข้างที่มองเธอด้วยสายตาผิดหวัง...

ซึ่งต่างจากเธอที่มองเขาด้วยแววตาแห่งความคิดถึง ยิ่งเห็นเขาอยู่ในระยะใกล้ ๆ แบบนี้ก็ยิ่งหวนนึกถึงเรื่องของเธอกับเขาในวันวาน จนอยากเข้าไปกอดคนด้านหน้าแนบแน่นเหมือนที่ใจคิด แต่ก็ทำไม่ได้...

“คือหนู…”

“อ้ายถามคือบ่ตอบ?” (พี่ถามทำไมไม่ตอบ?)

“ถามหยัง? ถามหนูเบาะ?” (ถามอะไร? ถามหนูเหรอ?)

“บ่ถามอีหล่า สิให้ไปถามหมาโตใด๋ล่ะ” (ไม่ให้พี่ถามพลอย แล้วจะให้ไปถามหมาตัวไหนล่ะ) ไลลาถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของพร้อมก่อนจะรีบเม้มปากแน่น พอเห็นพร้อมละสายตาจากพลอยมองมาที่เธอแล้วเบะปากขึ้น ไลลาจึงรีบเบือนหน้าไปทางอื่นทันที...