แม้ว่าเมื่อคืนอวี่เยียนจะอยู่พูดคุยกับมู่หนิงจินเสียดึกดื่น แต่เพราะความเคยชินที่ต้องตื่นแต่เช้าในเวลาเดิมทุกวัน ร่างกายตอบสนองต่อแสงสว่าง อวี่เยียนยันตัวขึ้นพลางขยี้ตา เลิกผ้าห่มขึ้นเบาๆ เพื่อไม่ให้รบกวนมู่หนิงจินที่นอนอยู่ข้างๆ
อวี่เยียนค่อยๆ เลื่อนประตูออก แต่แล้วก็เกือบร้องอุทานด้วยความตกใจ
“มู่เหวินจิ้ง ทำข้าตกใจหมด”
มู่เหวินจิ้งที่เดินวนไปวนมาทั้งคืนฉีกยิ้มกว้างทันที “เจ้าตื่นแล้วหรือ เมื่อคืนหลับสบายไหม”
“อืม ว่าแต่เจ้ามาทำ…”
“ข้านอนไม่หลับเลยมารอเจอเจ้า” มือใหญ่เอื้อมมากุมมือเล็กไว้ “วันนี้ข้าต้องไปที่ค่ายฝึกทหารและอาจต้องเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ด้วย คืนนี้จึงอาจกลับไม่ทันกินข้าวเย็นกับเจ้า”
ได้ยินคำว่าฮ่องเต้ หัวใจอวี่เยียนพลันเย็นวาบ แม้นางจะไม่เคยเจอหน้าคนผู้นั้นมาก่อน แต่เพราะฮ่องเต้หลงหนิงทิ้งขว้างพระธิดาอย่างไร้เยื่อใย ทารกไร้เดียงสาต้องถูกเลี้ยงดูอย่างหลบซ่อน มีชีวิตไม
