เรื่องน่าอาย
1462 Words
ว่าแต่ว่านิยายเรื่องนี้มันจะดำเนินไปยังไงล่ะเนี่ยฉันยังไม่อ่านเนื้อเรื่องเลยสักนิดเรื่องย่อก็ยังไม่ได้อ่านอ่านถึงแค่ว่าจางจินเยว่เป็นชายารองที่อ๋องแต่งเข้ามาโดยที่นางไม่เต็มใจนางจึงอยู่ในจวนนี้อย่างทนทุกข์ ซึ่งตัวอ๋องเองหลังจากที่แต่งนางเข้ามาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนางนักเพราะมัวแต่คิดแผนชิงบัลลังก์กับหาทางเอาชนะรัชทายาท แล้วฉันที่ตอนนี้อยู่ในร่างจางจินเยว่ฉันต้องทำยังไงต่อ? หรือว่าใช้ชีวิตไปเรื่อยๆก็พองี้หรอ? แล้วนิยายจบยังไงก็ไม่รู้แต่ถ้าตามสเต็ปหนังไทยตัวร้ายต้องตายนะ แล้วแบบนี้ฉันที่แต่งเข้าบ้านตัวร้ายมาจะรอดมั้ยเนี่ย T^T
"คุณหนูเจ้าคะ..."
"..."
"คุณหนูเจ้าคะ"
"อ้อ...มีอะไรหรอชิงชิง"
"ท่านเป็นอันใดไปหรือเจ้าคะข้าเรียกท่านตั้งหลายรอบแต่เหมือนท่านจักมิได้ยินเลยแถมทำหน้าเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจอีกด้วย" ชิงชิงพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า
"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกข้าแค่พยายามนึกถึงอดีตน่ะแต่นึกไม่ออก ว่าแต่เจ้าเรียกข้าทำไมหรอ?"
"ท่านอยากอาบน้ำหรือยังเจ้าคะข้าจักได้เตรียมน้ำให้ท่านเลย"
"ก็ดีนะอาบน้ำสักหน่อยเผื่อจะสบายตัวขึ้น" ฉันหันไปยิ้มให้ชิงชิง
"เจ้าค่ะ ข้าจักรีบเตรียมให้ท่านอาบนะเจ้าคะ" ไม่นานชิงชิงก็เตรียมน้ำให้ฉันเสร็จ ฮ๊าาาน้ำอุ่นดีจัง อาบน้ำอุ่นแบบนี้สบายตัวสุดๆ แถมมีกลิ่นหอมจากดอกไม้อีกผ่อนคลายมากๆ
"คุณหนูชุดของท่านข้าวางไว้ตรงนี้นะเจ้าคะ ข้าจักไปเตรียมอาหารเย็นให้ท่านก่อนเดี๋ยวมาเจ้าค่ะ" เสียงของชิงชิงดังมาจากฉากกั้นอีกฟากก่อนที่จะมีเสียงปิดประตูตามมา
แอ๊ดดด~ ผ่านไปไม่นานเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง สงสัยคงเป็นชิงชิงว่าแต่ทำไมกลับไว? เสียงฝีเท้าค่อยๆ เดินเข้าใกล้ฉันมาเรื่อยๆ ฉันที่แข่น้ำจนพอใจแล้วเลยกำลังจะลุกขึ้นจากอ่างพอดี
"ชิงชิงเจ้าช่วย...กรี๊ดดดดดดด!!"ฉันร้องกรี๊ดออกมาสุดเสียงเพราะเมื่อฉันลุกขึ้นมาจากอ่างหันมาก็เจอกับโจวตงหยางที่ยืนมองฉันอยู่สีหน้าเขาก็ดูตกใจไม่น้อยเขารีบหันหลังให้ฉันทันทีส่วนฉันก็รีบนั่งลงในอ่างน้ำเหมือนเดิมพร้อมยกมือขึ้นปิดร่างกายตัวเองไว้ แหงล่ะฉันโป๊อยู่นี่แล้วเขาก็เห็นร่างกายที่ไม่มีเสื้อผ้าติดสักชิ้นของฉันไปแล้วด้วย แต่เอ๊ะ! นี่ไม่ใช่ร่างฉันนะ นี่มันร่างเมียเขาไม่ใช่หรอ? แต่จะอะไรก็ช่างเถอะในเมื่อมาอยู่ในร่างนี้ก็ถือว่านี่เป็นร่างของฉัน
ฉันมีสิทธิ์หวง!!
"ขะ...ข้าขอโทษนะที่เข้ามาโดยพลการข้าจักเอายาเข้ามาให้"โจวตงหยางบอกกับฉันในขณะที่หันหลังอยู่ในมือเขาถือห่อกระดาษอยู่ห่อนึงจริงๆ
"ท่านเอาไปวางไว้ที่โต๊ะได้เลยเจ้าค่ะแล้วก็รีบออกไปด้วยข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า" ฉันรีบบอกเขาทันทีโจวตงหยางกำลังจะหันตัวเดินออกไปแต่เขาก็ชะงักแล้วหันมามองฉันทำให้ฉันที่กำลังจะลุกขึ้นต้องนั่งลงในอ่างอีกรอบ ดีนะที่กลีบดอกไม้ในอ่างมีเยอะจนมองไม่เห็นร่างกายส่วนที่อยู่ใต้น้ำ
"ว่าแต่ทำไมข้าต้องทำตามที่เจ้าบอกด้วยเล่า เจ้าเป็นชายาของข้าทุกส่วนในร่างกายเจ้าข้าย่อมเคยเห็นมาหมดแล้วเจ้าจักตกใจอันใดกัน"เขาพูดพร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาหาฉัน
"แต่ข้าจำไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ ข้าย่อมตกใจเป็นธรรมดา รบกวนท่านออกไปเถิดเจ้าค่ะหากแช่น้ำนานกว่านี้เกรงว่าข้าจะไม่สบายอีกได้" ฉันบอกเขาไปอย่างกระอักกระอ่วนใจ แม้สายตาที่เขามองมานั้นจะดูเย่อหยิ่งเย็นชาแต่มันก็มีบางทีที่แววตาเขาดูขี้เล่นซุกซนเหมือนกับเมื่อกี้ที่เขาเหมือนจะตั้งใจพูดยั่วเอาสนุกเฉยๆ
"ก็ได้รอบนี้ข้าจักฟังเจ้า แต่หากรอบหน้าเจ้ากล้าสั่งข้าอีกข้าจักลงโทษเจ้า"เขาพูดพร้อมกับหรี่ตามองฉันทำให้ฉันรีบก้มหน้าหลบสายตาเขาทันทีไม่นานนักก็มีเสียงฝีเท้าเดินออกไปและมีเสียงปิดประตูตามมา
"เห้ออออ~ นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมชีวิตน้อยๆ ของฉันต้องมาเจอเรื่องประหลาดแบบนี้ด้วย? แต่จะว่าไปทำไมฉันเริ่มพูดภาษาโบราณไม่ติดขัดแล้วล่ะ? หรือว่ามันคือความเคยชินของร่างนี้หรอ?" ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะพึมพำกับตัวเอง หลังจากนั้นฉันก็รีบลุกขึ้นเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดทันทีเพราะกลัวเขาจะเข้ามาอีกรอบ พอเดินออกมาจากฉากกั้นก็เจอห่อกระดาษที่น่าจะเป็นห่อยาวางอยู่
"อาหารมาแล้วเจ้าค่ะ"เสียงประตูเปิดพร้อมกับเสียงของชิงชิงที่ดังขึ้นทำให้ฉันละสายตาไปมองทางประตู ชิงชิงเดินเข้ามาพร้อมถือตะกร้าไม้ทรงสี่เหลี่ยมที่มิดชิดก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะพร้อมกับเอาข้าวและกับข้าวออกมาจากตะกร้านั้น
"ขอบใจนะชิงชิง มานั่งกินด้วยกันสิ"ฉันกวักมือเรียกชิงชิงที่เดินไปยืนข้างๆโต๊ะ ชิงชิงยืนเกร็งเล็กน้อยฉันจึงตัดสินใจลุกไปดึงแขนชิงชิงมานั่ง
"แบบนี้ไม่ดีนะเจ้าคะคุณหนูข้าเป็นเพียงบ่าวรับใช้มิกล้านั่งร่วมโต๊ะกับนายหรอกเจ้าค่ะ"ชิงชิงขัดขืนเล็กน้อยพร้อมกับพูดออกมา
"นั่งเถอะน่า ที่ตำหนักนี้มีแค่เจ้ากับข้านะข้าอยากมีเพื่อนนั่งกินข้าวด้วย" ฉันพูดขึ้นพลางบังคับให้ชิงชิงนั่งลงจนนางยอมนั่ง
"ขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนู ว่าแต่คุณหนูเจ้าคะ เหตุใดท่านจึงแต่งตัวเยี่ยงนี้ล่ะเจ้าคะ"ชิงชิงพูดขึ้นพร้อมกับมองสำรวจการแต่งตัวของฉันที่ใส่แค่กางเกงมัดเอวกับเสื้อแขนยาวแบบผูกข้าง
"ทำไมหรอ? แต่งแบบนี้ไม่ได้หรอ?" ฉันมองหน้าชิงชิงพลางคีบข้าวเข้าปาก
"มิได้เจ้าค่ะ แล้วนี่กางเกงกับเสื้อของบุรุษท่านไปเอามาจากที่ใดเจ้าคะ"ชิงชิงมองฉันพลางส่ายหน้า
"ก็ข้าอยากใส่กางเกงนี่ กางเกงนี้ไม่รู้ว่าของใครข้าเจอในตู้ตรงนั้นน่ะถึงตัวจะใหญ่ไปเยอะแต่ข้าก็มัดเอวแน่นแล้วไม่หลุดแน่นอน"ฉันบอกกับชิงชิงพร้อมกับชี้ไปที่ตู้ไม้แกะสลักที่เอาไว้ใส่เสื้อผ้า
"แสดงว่านี่เป็นเสื้อผ้าของท่านอ๋องเจ้าค่ะ ข้าจำได้ว่าตอนที่ย้ายเข้าจวนครั้งแรกท่านอ๋องให้คนเอาชุดของท่านอ๋องบางส่วนมาไว้ที่นี่เผื่อจักได้มาให้ท่านปรนนิบัติ แต่ท่านอ๋องก็ยังมิเคยมาเจ้าค่ะ"
"อ่อ งั้นเปลี่ยนชุดดีกว่าเจ้าช่วยข้าหน่อยนะ" ฉันบอกกับชิงชิง ชิงชิงน้อมรับและพาฉันเดินกลับเข้าไปหลังฉากกั้นก่อนจะเลือกชุดมาเปลี่ยนให้ฉัน ชุดที่ชิงชิงเลือกมาเป็นสีขาวล้วนไม่มีลวดลายอะไรเหมือนชุดที่ใส่เมื่อเช้าที่มีลวดลายปักสวยงาม นี่คงจะเป็นชุดนอนสินะ ขนาดชุดนอนยังใส่หลายชั้นเลยหรอเนี่ย
"เสร็จแล้วเจ้าค่ะ"ชิงชิงพูดขึ้นเมื่อแต่งตัวให้ฉันเสร็จ
"ขอบใจนะ ไปกินข้าวกันเถอะ"ฉันดึงแขนชิงชิงให้นั่งลงข้างๆ อีกรอบฉันแต่ข้าวมีแค่ชามเดียวฉันเลยจัดการดื่มยาต้มที่ชิงชิงเอามาด้วยจนหมดก่อนจะแบ่งข้าวใส่ชามยาให้ตัวเองแล้วส่งอีกชามให้ชิงชิง
"คราวหน้าเจ้าเอาข้าวมาสองชามนะมานั่งกินด้วยกันกับข้า"ฉันหันไปยิ้มบอกชิงชิงก่อนจะคีบผักให้ ชิงชิงมองหน้าฉันน้ำตาคลอก่อนจะค่อยๆ คีบข้าวเข้าปากช้าๆ ยัยนี่น่ารักน่าเอ็นดูชะมัดเลย ยังดีนะที่การได้มาอยู่ที่นี่อย่างน้อยฉันก็ไม่โดดเดี่ยว ฉันลอบมองหน้าชิงชิงแล้วยิ้มออกมาก่อนที่จะหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
- Writer
