ลงโทษ 1
1084 Words
ฉันและชิงชิงหันไปมองตามเสียงนั้นก็เจอกับโจวหลี่อันที่เดินเข้ามาพร้อมกับสายตาที่ไม่เป็นมิตรอย่างมาก
"บ่าวรับใช้เยี่ยงเจ้าไฉนทำตัวเสมือนนายนั่งร่วมโต๊ะเช่นนี้ บังอาจนัก!!" โจวหลี่อันหันไปตวาดใส่ชิงชิงทำให้ชิงชิงสะดุ้งพร้อมกับลงไปหมอบลงพื้นตัวสั่น
"บ่าวมิกล้าเจ้าค่ะๆ"ชิงชิงเอ่ยออกมาเสียงสั่น
"มิกล้างั้นรึ? แล้วเมื่อครู่เจ้าทำอันใดอยู่เล่า!!" นางตวาดใส่ชิงชิงอีกรอบจนชิงชิงตัวสั่นด้้วยความกลัว
"ท่านจะทำอะไรน่ะ ข้าเป็นคนให้ชิงชิงมานั่งด้วยเองไม่ใช่ความผิดของนางสักหน่อย" ฉันยืนขึ้นประจันหน้ากับโจวหลี่อันทันที
"ข้าเป็นชายาเอกของจวนนี้มีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยในจวนบ่าวที่ทำตัวเสมอนายจักต้องถูกลงโทษ!!" นางเปล่งเสียงออกมาอย่างเอาแต่ใจพร้อมกับจ้องมาที่ฉัน
"แต่ถึงอย่างไรชิงชิงก็เป็นคนของข้าเพราะฉะนั้นท่านไม่มีสิทธิ์นะเจ้าค่ะ" ฉันตอบโต้นางออกไปอย่างลืมตัวว่าต้องคีพลุคอ่อนแอตามประสาคุณหนูผู้อ่อนโยน
"เหตุใดจักมิมีสิทธิ์ในเมื่อข้าต้องดูแลทุกอย่างในจวนนางเองก็ย่อมต้องอยู่ภายใต้การดูแลของข้า! เอานางออกไปเฆี่ยน 20 ครั้ง!!" โจวหลี่อันสั่งบ่าวของตนเสียงกร้าว บ่าวของนางก้มหัวให้นางก่อนที่จะพุ่งเข้ามาหาชิงชิงที่หมอบอยู่
"อย่ามายุ่งกับคนของข้า!!" ฉันยืนขวางทางไว้พลางตะคอกออกไปจนบ่าวสองคนนั่นชะงักและหันไปมองหน้าโจวหลี่อัน
"ลากตัวนางออกไปลงโทษ ส่วนเจ้าจับนางเอาไว้!" โจวหลี่อันสั่งบ่าวเสียงกร้าวก่อนที่จะมีบ่าวสองคนมาจับฉันไว้และบ่าวอีกสองคนลากชิงชิงออกไป ตอนนี้ใบหน้าของชิงชิงซีดเผือดแต่ก็ไร้การตอบโต้ใดๆ เพราะไม่สามารถหลีกหนีได้อยู่แล้ว
"ไม่นะชิงชิง ปล่อยข้านะ!!" ฉันมองตามชิงชิงที่โดนลากออกไปพลางดิ้นอย่างสุดแรงเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของบ่าวสองคนนี้
"นำตัวนางมา! ให้นางเห็นว่าบ่าวที่ทำตัวเสมอนายต้องโดนลงโทษเยี่ยงไร!" โจวหลี่อันออกคำสั่งแล้วเดินตามบ่าวที่ลากชิงชิงออกไปยังลานหน้าตำหนักและฉันเองก็โดนบ่าวสองคนนี้พาออกมายืนที่หน้าตำหนักเช่นเดียวกัน
"จงดูไว้ซะ! ว่าบ่าวที่ทำตัวเสมอนายจักโดนลงโทษเยี่ยงไร!!" โจวหลี่อันหันมาจ้องฉันพร้อมกับยิ้มมุมปากใส่ ก่อนจะสั่งให้บ่าวเริ่มใช้แส้เฆี่ยนชิงชิง
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เสียงแส้เส้นใหญ่ตวัดโดนผิวของชิงชิงดังก้องไปทั่วบริเวณลานนั้นหลังของชิงชิงที่มีเพียงผ้าบางๆไม่กี่ชั้นกั้นไว้เมื่อโดนฟาดแต่ละทีก็มีรอยเลือดปรากฏออกมาหลังจากที่ฟาดแทบจะทันทีบ่งบอกว่าผิวของเธอนั้นโดนฟาดจนเป็นแผล สีหน้าของชิงชิงบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดแต่นางก็ไม่เอื้อนเอ่ยหรือเปล่งเสียงใดๆ ออกมาเลยแม้แต่น้อย
"ชิงชิง! หยุดนะ! ทำไมต้องทำร้ายนางด้วย! ข้าเป็นคนสั่งนางเองแน่จริงเจ้าก็มาลงที่ข้าสิ!" ฉันเอ่ยท้าทายออกไปโจวหลี่อันได้ยินดังนั้นก็ตวัดสายตาของนางมามองฉันทันที นางก้าวเท้าเดินมาหาฉันพร้อมกับยิ้มร้าย
"เจ้าคิดว่าข้ามิกล้าหรือ? ที่ข้าทำก็เพื่อให้เจ้าได้จำเอาไว้ อย่าได้สนิทชิดเชื้อกับท่านอ๋องจนเกินไปอีก!" นางกัดฟันบอกฉันเสียงแข็ง
"ถ้าจะบ้าผู้ชายก็ให้พอดีหน่อยนะ อย่าพาลไปทั่วแบบนี้ เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายคนอื่นทั้งที่ตัวเธอเองไม่มีความสามารถมากพอให้ผู้ชายหันมอง!" ฉันตวาดใส่หน้าโจวหลี่อันอย่างฟิวส์ขาด นางทำหน้าตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่ฉันพูดออกมา
"บังอาจนัก!" เพี๊ยะ! โจวหลี่อันตวัดฝ่ามือของนางใส่ใบหน้าของฉันอย่างแรงจนฉันหน้าหัน
"เฆี่ยนนางบ่าวนั่นเพิ่มอีก 20 ครั้ง!" โจวหลี่อันหันไปสั่งบ่าวที่กำลังเฆี่ยนชิงชิงอยู่ ตอนนี้หลังของชิงชิงมีแผลเหวะและเลือดออกมามากจนชิงชิงหน้าซีดลงเรื่อยๆ
"ไม่นะชิงชิง! ปล่อยข้านะ!" ฉันออกแรงสะบัดสุดใจจนในที่สุดก็สลัดหลุดทันทีที่เป็นอิสระฉันรีบวิ่งเอาตัวเข้าไปบังแส้ให้ชิงชิงทันที
เพี๊ยะ! แส้เส้นใหญ่ตวัดมาโดนไหล่พาดไปยังหลังของฉันความเจ็บปวดแล่นเข้ามาทันที เมื่อเห็นว่าแส้โดนฉันบ่าวที่ทำหน้าที่เฆี่ยนก็รีบหยุดมือในทันที
"โอ๊ย..."ฉันกัดปากครางออกมาเบาๆ พลางจ้องเขม็งไปที่โจวหลี่อันที่ยืนมองมาทางนี้อยู่
"คะ...คุณหนู..."เสียงของชิงชิงเรียกฉันอย่างแผ่วเบาก่อนที่นางจะหมดสติไป นี่ขนาดโดนครั้งเดียวยังเจ็บขนาดนี้ ชิงชิงตัวเล็กกว่าฉันด้วยแถมโดนตั้งหลายครั้งแล้วนางจะเจ็บขนาดไหนกัน?
"ข้ามิได้สั่งให้หยุด! จงเฆี่ยนต่อไป!" โจวหลี่อันประกาศกร้าว บ่าวรับใช้จึงง้างมือเพื่อลงมือเฆี่ยนอีกครั้ง
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! แส้ฟาดลงมายังหลังของฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาปะทะกับร่างกายฉันจนแทบจะทนไม่ไหว แต่ฉันจะต้องปกป้องชิงชิงให้ได้! ที่ชิงชิงต้องมาเจ็บแบบนี้ก็เพราะฉัน!
"หยุดนะ!!! นี่พวกเข้าทำอันใดกัน!!" เสียงที่ทรงอำนาจดังขึ้นทำให้การเฆี่ยนนั้นหยุดลงฉันเงยหน้ามองตามเสียงนั้นก็เจอกับโจวตงหยางที่เดินเข้ามาพร้อมกับองครักษ์ที่เจอเมื่อเช้านี้ สีหน้าของเขามองมาที่ฉันอย่างตกใจนั่นเป็นภาพสุดท้ายที่ฉันจำได้ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง
- Writer
