ลืมตาอีกที..ได้สามีเป็นอ๋อง!!

ลงโทษ 2

"ท่านอ๋องขอรับ"หนานจิ้งเดินเข้ามาในตอนที่ข้ากำลังอ่านตำราอยู่

"เจ้ากลับมาทำไม" ข้าเอ่ยออกไปเพราะจำได้ว่าข้าสั่งให้เขาเข้าวังไป

"องค์รัชทายาทสั่งให้ข้ากลับมาที่จวนก่อนขอรับเพื่อป้องกันการถูกสงสัยเพราะมีขุนนางบางคนเริ่มระแคะระคายสถานะของข้าน้อยแล้ว"

"อืม งั้นช่วงนี้เจ้าก็อยู่ในจวนไปก่อน"

"ท่านอ๋องเจ้าคะ!! แย่แล้วเจ้าค่ะ!" แม่บ้านสือวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

"เกิดอะไรขึ้น? ใยต้องตื่นตระหนกเช่นนี้?"

"ชายารองแย่แล้วเจอค่ะ!"

"ชายารอง?นางเป็นอะไร?"

"บ่าวเห็นชายารองกับชิงชิงสาวใช้กำลังโดนเฆี่ยนอยู่เจ้าค่ะ!"

"ว่าไงนะ!!" ทันทีที่แม่บ้านสือพูดจบข้าก็รีบออกจากตำหนักมุ่งไปหาจินเยว่ทึ่ตำหนักทันที เมื่อไปถึงตำหนักก็เจอกับจินเยว่ที่คร่อมร่างของสาวใช้ที่หมดสติอยู่เอาไว้และนางกำลังถูกเฆี่ยน!

"หยุดนะ! นี่พวกเจ้าทำอันใด!!" ข้าเอ่ยออกไปแทบจะสุดเสียงเมื่อบ่าวรับใช้และหลี่อันหันมาเจอข้าต่างก็หยุดมือและก้มหัวให้ข้าทันที

"..."ข้าเดินไปหาจินเยว่ที่ลานหน้าตำหนักนางเงยหน้ามองข้าเล็กน้อยก่อนจะหมดสติไป

"จินเยว่...จางจินเยว่เจ้าฟื้นสิ!" ข้านั่งลงประคองตัวนางขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนใบหน้าของนางซีดเผือดบนบ่าและหลังมีเลือดออกจากการโดนเฆี่ยน

"หนานจิ้งส่งคนไปตามหมอมา!"

"ขอรับ!"

"จินเยว่เจ้าอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ" ข้าบอกกับนางที่กำลังหมดสติอยู่ในอ้อมแขนข้า

"พานางกลับที่พัก!" ข้าออกคำสั่งให้หนานจิ้งพาบ่าวรับใช้ของจินเยว่กลับไปรักษาที่เรือนคนใช้ ส่วนข้านั้นอุ้มจินเยว่เดินเข้าตำหนัก

"ท่านอ๋อง...คือข้า..." หลี่อันเดินมาขวางทางข้าพลางก้มหน้าก้มตา

"ไว้รักษาจินเยว่เสร็จเมื่อไหร่เจ้าโดนข้าไต่สวนแน่!" ข้าเอ่ยกับนางนั่นทำให้นางเงยหน้ามองข้าด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด

"พาพระชายากลับตำหนักหากไม่มีคำสั่งข้าห้ามนางออกมาแม้แต่ครึ่งก้าว!!" ข้าออกคำสั่งกับทหารที่ตามมาก่อนที่จะอุ้มจินเยว่เข้ามาในตำหนักและวางลงบนเตียงของนาง

"อาการนางเป็นอย่างไรบ้าง?" ข้าเอ่ยถามหมอหลวงทันทีเมื่อหมอหลวงเดินออกมา

"ปลอดภัยแล้วขอรับเพียงแต่ช่วงนี้อย่าให้แผลโดนน้ำ ข้าให้สาวใช้ทายาและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พระชายารองอยู่ ยาที่ข้ามอบให้นี้ให้ทาทุกวันจนกว่ายาจะหมดนะขอรับมิเช่นนั้นพระนางอาจจะมีแผลเป็นได้ส่วนยาตัวอื่นข้าได้เขียนเทียบยาให้บ่าวรับใช้นำไปเบิกจากคลังมาแล้วต้มให้พระนางดื่มจนกว่ายาจะหมดเช่นกัน ข้าขอตัวไปดูผู้ติดตามของข้าที่ไปรักษาบ่าวอีกคนก่อนขอรับ" หมอหลวงมอบกระปุกยาให้ข้าหนึ่งกระปุกก่อนจะเดินไปทางเรือนพักของบ่าวรับใช้

"ทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?" ข้าเอ่ยถามเมื่อหนานจิ้งเดินสวนหมอหลวงกลับมา

"แม่นางชิงชิงอาการหนักอยู่ขอรับ นางตัวเล็กกว่าพระชายารองมิหนำซ้ำยังโดนเฆี่ยนเยอะกว่าเลยเจ็บหนักและมีแผลฉกรรจ์แต่ยังเคราะห์ดีที่พระชายารองช่วยบังไว้บางส่วนมิเช่นนั้นอาจอันตรายถึงชีวิตนางก็เป็นได้" หนานจิ้งกล่าวด้วยสายตาที่เป็นกังวล

"ระหว่างที่นางรักษาตัวให้แม่บ้านสือคอยดูแลนาง ส่วนพระชายารองให้จัดสาวใช้ที่รับใช้ตำหนักข้ามาดูแลนางชั่วคราว" ข้าออกคำสั่งก่อนที่จะเดินเข้าไปดูอาการของจินเยว่

เมื่อเข้ามาถึงจินเยว่นอนตะแคงหลับตาสีหน้าซีดเผือดและมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าของนาง ข้านั่งลงข้างๆ นางและเอื้อมมือสัมผัสพวงแก้มซีดนั้น

"โอ๊ย..." นางส่งเสียงร้องเบาๆ อย่างเจ็บปวดก่อนที่จะลืมตาขึ้นมามองข้าและพยายามจะลุกขึ้น

"เจ้ามิต้องลุก เดี๋ยวแผลของเจ้าจักเลือดออกอีก" ข้ากดไหล่นางให้นอนลงนั่นทำให้นางแสดงสีหน้าที่เจ็บปวดออกมาเมื่อข้าสัมผัสโดนบาดแผลของนางข้าจึงรีบชักมือออกทันที

"ชิงชิง...ชิงชิงล่ะเจ้าคะ?" นางเอ่ยถามพลางส่งสายตามองหาสาวใช้ของตนไปทั่วห้อง

"นางปลอดภัยแล้วตอนนี้แม่บ้านสือกำลังดูแลนางอยู่ที่เรือนพัก" เมื่อได้ฟังคำของข้าจินเยว่มีสีหน้าดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

"เพราะข้าเอง...เพราะข้าเองเจ้าค่ะอย่าได้ลงโทษนางเลย ข้าสั่งนางเองนางไม่ได้เต็มใจ.." จินเยว่พูดกับข้าเสียงสั่นแววตาสั่นระริกราวกับจะร้องไห้

"มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น? ทำไมพวกเจ้าถึงโดนเช่นนี้?"

"ข้าเพียงแค่สั่งให้ชิงชิงนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับข้าวเท่านั้น...จู่ๆ พระชายาเอกก็เข้ามาแล้วสั่งลงโทษนาง..." นางเอ่ยออกมาเสียงสั่นหยาดน้ำตาร่วงหล่น

"พระชายาบอกว่าชิงชิงเป็นบ่าวแต่ทำตัวเสมือนนายทั้งที่นางยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำที่นางนั่งอยู่ตรงนั้นก็เพราะคำสั่งข้าทั้งสิ้น...."

"มันก็ถูกที่บ่าวทำตัวเสมอนายจักต้องโดนลงโทษ..."

"แต่ข้ามิได้เห็นนางเป็นบ่าว สำหรับข้าชิงชิงเป็นเหมือนสหาย เป็นเหมือนน้องสาว นางคอยดูแลข้ามาตลอดแต่ตอนนี้ข้ากลับปกป้องนางไม่ได้สักนิด..."จินเยว่เอ่ยออกมาเสียงสั่นน้ำตาของนางพรั่งพรูออกมาจนในใจข้ารู้สึกจุกไปหมดที่ต้องเห็นนางเป็นเช่นนี้

"ข้าจะให้ความยุติธรรมแก่พวกเจ้าแน่นอน เจ้าพักผ่อนเถิด" ข้าเอ่ยกับนางพลางลูบหัวนางเบาๆ จินเยว่มองมาที่ข้าเล็กน้อยก่อนที่นางจะหลับไปและลมหายใจที่สม่ำเสมอของนางทำให้ข้ารู้ว่านางได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว

"ท่านอ๋องขอรับ" หนานจิ้งเดินเข้ามาหาข้าภายในตำหนัก

"ทางนั้นรักษาเสร็จแล้วหรือ?"

"ขอรับ"

"งั้นเจ้าให้คนไปส่งหมอหลวงและผู้ติดตามกลับวังด้วย จากนั้นตามข้าไปที่ตำหนักของหลี่อันทันที!"

"ขอรับ"

ข้าหันไปมองหน้าจินเยว่อีกครั้งก่อนที่จะเดินออกมาจากตำหนักของนางเพื่อไปยังตำหนักของหลี่อัน ข้ารู้มาตลอดว่าหลี่อันมิพอใจที่ข้าแต่งจินเยว่เข้าจวนมาแต่ก่อนหน้านี้ก็มิได้มีเหตุใดร้ายแรงเกิดขึ้นข้าจึงมิได้คิดว่าเรื่องร้ายแรงเยี่ยงนี้จักเกิดขึ้นในจวนอีก ครั้งแรกก็เรื่องที่จินเยว่คิดปลิดชีพตนเองแม้เรื่องนั้นจักปิดมิให้ข่าวลือแพร่งพรายออกภายนอกได้แต่หากมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นบ่อยเข้าก็ยากที่จะควบคุม อีกอย่างตอนนี้จินเยว่สูญเสียความทรงจำทั้งหมดไปซ้ำยังต้องมาเจอเรื่องร้ายเช่นนี้อีก จากที่นางเล่าแม้มันจะมิถูกมิควรแต่หลี่อันก็ทำเกินไปจริงๆ ฉะนั้นข้าจะต้องคืนความยุติธรรมให้กับจินเยว่!

"คารวะท่านอ๋อง..."ข้าเดินมาถึงตำหนักของหลี่อันบ่าวของนางก้มหัวให้ข้าก่อนที่จะเปิดประตูตำหนักให้ เมื่อเดินเข้าไปก็เจอกับหลี่อันที่นั่งคุกเข่าอยู่กลางโถงตำหนัก

"เจ้ารู้ใช่มั้ยว่าทำอันใดผิด!"

"ไม่เจ้าค่ะ ข้าแค่ทำตามสิ่งที่ควรจักเป็น สาวใช้ผู้นั้นตีตนเสมอนายถ้าข่าวนี้แพร่กระจายออกไปคนภายนอกจะมองจวนท่านอย่างไรเจ้าคะ" หลี่อันเอ่ยเสียงนิ่งพลางเงยหน้าขึ้นมาสบตาข้า

"แต่นั่นคือบ่าวของจิวเยว่เจ้าจะทำอันใดก็ควรไว้หน้านางบ้าง"

"เพราะชายารองให้ท้ายบ่าวเช่นนั้นอย่างไรล่ะเจ้าคะ บ่าวผู้นั้นถึงได้กล้ากระทำการเช่นนั้นได้ นี่ท่านหลงนางจนมองไม่เห็นความผิดแล้วหรือเจ้าคะ"

"พวกนางอยู่ในตำหนักกันแค่สองคนหากเจ้ามิเข้าไปผู้ใดจะล่วงรู้และเอาไปนินทาอย่างที่เจ้าว่าได้? เจ้าจงใจที่จะหาเรื่องนางใช่หรือไม่?"

"ขะ...ข้าแต่จะเข้าไปเยี่ยมนางและบังเอิญเห็นเจ้าค่ะ..."

"บังเอิญงั้นหรือ? อย่างนั้นแส้ที่เจ้านำไปด้วยก็บังเอิญงั้นหรือ? แส้เส้นที่เจ้าใช้นี้เป็นของตระกูลโจวและทั้งจวนนี้ผู้ที่มีแส้นี้ก็คือเจ้า หากเจ้ามิได้ตั้งใจจะนำแส้ไปด้วยทำไมกัน!" ข้าตวาดใส่นางลั่นจนนางตัวสั่นทันที

"ถ้าข้าตั้งใจแล้วอย่างไรล่ะเจ้าคะ! ตั้งแต่ข้าเข้าจวนมาท่านมิเคยเลยสักครั้งที่จะสนใจข้า มิเคยมาหาหรือแม้แต่นอนร่วมเตียง ข้าเป็นชายาของท่านนะเจ้าคะ! ท่านกลับทำกับข้าเยี่ยงข้าเป็นผู้อื่น แต่กับนาง! ท่านใส่ใจ มินำซ้ำเมื่อคืนยังเรียกนางไปปรนนิบัติถึงตำหนักกว่าจะออกมาก็ยามซื่อแล้ว! ข้าพยายามทำหน้าที่ชายาที่ดีมาโดยตลอดแต่ท่านก็มิเคยเห็นเลย ข้าจงใจหาเรื่องนางแล้วมันอย่างไรเจ้าคะ! นางเป็นแค่หญิงที่มีตราบาปก่อนแต่งงานท่านเลยรับนางเข้าจวนมา ข้าผิดมากนักหรือเจ้าคะ!" หลี่อันพรั่งพรูความในใจออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตา

"ข้าจะสนใจใครแล้วมันเป็นเยี่ยงไรหรือ? ในเมื่อตัวเจ้าเองก็รู้หลี่อันว่าที่เจ้าได้แต่งเข้ามามันเพราะอะไร ข้าเห็นเจ้าเป็นเหมือนน้องสาวมาตลอดมิได้มีใจรักใคร่ดังเช่นชายหญิง เจ้าเองก็รู้มาตั้งแต่แรก"

"แล้วอย่างไรเจ้าคะ? ท่านมิพึงใจรักใคร่ข้าไม่พอท่านยังรับนางมาให้ข้าเจ็บปวดใจเช่นนี้ ข้ามิยอมหรอกเจ้าค่ะ! ข้าจะทำให้นางไม่มีความสุขที่เข้ามาอยู่ในจวนนี้! และท่านก็ปลดข้ามิได้เพราะเราได้รับสมรสพระราชทานผู้ที่จะทำให้ท่านสามารถปลดหรือหย่าข้าได้มีเพียงฮ่องเต้เพียงผู้เดียว!"

"ได้! ถ่ายทอดคำสั่งออกไปพระชายาเอกโจวหลี่อันมีความผิดสร้างความวุ่นวายภายในจวนลงโทษให้สำนึกตนอยู่ในตำหนักห้ามออกนอกตำหนักแม้เพียงครึ่งก้าวจนกว่าจะมีคำสั่งจากข้า!!" ข้าประกาศกร้าวให้บ่าวที่อยู่ทั้งในและนอกตำหนักให้ได้ยินก่อนจะเดินออกมาจากตำหนักของนางโดยไม่สนเสียงของนางที่ร้องตามหลังข้ามา