ลืมตาอีกที..ได้สามีเป็นอ๋อง!!

ความหมายของคำ

"ยังก่อน รอให้เจ้าสืบได้ความมากกว่านี้ค่อยแจ้งมู่เฉินไปแล้วให้มู่เฉินวางแผนรับมือ"

"ท่านอ๋องขอรับหากเป็นเช่นนี้ข้าเกรงว่าพระชายารองของท่านอาจจะโดนดึงเข้ามาเป็นหมากด้วยเป็นแน่ เพราะตอนนี้ขั้วอำนาจภายในวังต่างแบ่งออกเป็นสองฝ่ายฝ่ายขององค์รัชทายาทนั้นมีกำลังของแคว้นเหวินโจวของพระชายาอยู่ในมือ ข้าเกรงว่าแคว้นจื่อที่มีชื่อเสียงด้านกองทัพจะโดนดึงเข้ามาพัวพันด้วยขอรับ" หนานจิ้งกล่าวสิ่งที่กังวลออกมา

"เรื่องนั้นข้าจะหาวิธิรับมือเองแคว้นจื่อมีชื่อเสียงด้านกองทัพแคว้นเหวินโจวมีชื่อเสียงด้านการสร้างอาวุธหากสองแคว้นนี้ต้องทำสงครามกันก็ยากที่จะหาผู้ชนะได้ ยังดีที่ทั้งสามแคว้นต่างมีไมตรีที่ดีต่อกันตลอดมานับสิบปีแล้วมิเช่นนั้นคงเกิดสงครามไม่จบสิ้น เอาล่ะเรื่องภายในจวนข้าจะดูแลเองส่วนเจ้าก็กลับไปสืบหาข่าวในวังต่อและห้ามเปิดเผยตัวตนว่าเจ้าเป็นคนของข้าเด็ดขาด!"

"ขอรับท่านอ๋อง! ข้าน้อยขอตัวลา"

"เดี๋ยวก่อน! คราวหน้าถ้าจะเข้ามาเจ้าต้องขออนุญาตก่อนมิใช่พรวดพราดเข้ามาแบบนี้อีก! มิเช่นนั้นข้าจะลงโทษเจ้า!"

"ขะ…ขอรับท่านอ๋อง"

หนานจิ้งออกไปแล้วแต่อารมณ์ที่คุกรุ่นภายในใจข้ายังไม่หายไป เจ้าหนานจิ้งนะหนานจิ้งเข้ามาไม่ดูเวลาเอาเสียเลย แล้วเมื่อกี้ก่อนออกไปยังลอบยิ้มออกมาอีก กลับมาคราหน้าข้าจะสั่งโบยสักสิบไม้เสียให้เข็ด!

.....

"คุณหนูท่านกลับมาได้สักทีข้าเป็นห่วงท่านมากเลยนะเจ้าคะ" ชิงชิงพูดขึ้นทันทีที่ฉันเดินเข้าตำหนักมา สีหน้าของนางเป็นกังวลมากแถมยังดูอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอนอีกด้วย

"ทำไมสภาพเจ้าเป็นเช่นนี้ หน้าตาเหมือนคนไม่ได้นอนเลย"ฉันเอื้อมมือไปจับแก้มของชิงชิงไว้

"เจ้าค่ะ ข้าห่วงท่านจนมิอาจข่มตาหลับได้จึงนั่งรอท่านอยู่ภายในตำหนักทั้งคืน ท่านอ๋องมิได้ทำอะไรท่านใช่หรือไม่เจ้าคะ" ชิงชิงถามฉันหน้าตาตื่น

"เอ่อ..กะ..ก็ไม่ได้ทำอะไรนะ แค่ให้ข้าไปชิมขนมแล้วก็ให้ข้านอนที่นั่น" ฉันพยายามเลี่ยงที่จะบอกว่าฉันโดนอีตานั่นลวนลามแถมยังเคลิ้มตามอีก เพราะพอนึกถึงทีไรหน้าฉันก็ร้อนขึ้นมาทันที

"เช่นนั้นก็ดีแล้วเจ้าค่ะ ข้าเตรียมน้ำกับเสื้อผ้าไว้ให้ท่านแล้วมาล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนชุดเถิดเจ้าค่ะ"ชิงชิงพาฉันมานั่งลงบนโต๊ะที่มีอ่างน้ำวางอยู่

"คุณหนูท่านหิวหรือยังเจ้าคะ"ชิงชิงเอ่ยถามในขณะที่กำลังทำผมให้ฉันหลังจากที่ฉันล้างหน้าเปลี่ยนชุดเสร็จ

"นิดหน่อย วันนี้จัดข้าวมาสองถ้วยนะเจ้านั่งกินกับข้าด้วย" ฉันบอกออกไปชิงชิงชะงักแล้วคุกเข่าลงทันที

"ข้ามิกล้าเจ้าค่ะ ข้าเป็นเพียงสาวใช้มิกล้าตัวเสมือนนายหรอกเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจักไปกินที่โรงครัวหลังจากที่ท่านกินเสร็จเจ้าค่ะ"ชิงชิงก้มหน้าลงจนฉันต้องหนไปมอง

"ข้าสั่ง…ข้าต้องการให้เจ้านั่งร่วมโต๊ะกับข้า ข้าไม่อยากกินข้าวคนเดียวข้าอยากกินไปคุยไปกับเจ้ามากกว่า" ฉันบอกกับชิงชิงเสียงเข้ม

"แต่ว่าข้า..."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นนับแต่นี้ไปเจ้าต้องร่วมโต๊ะกับข้าในทุกๆ มื้อไม่ต้องไปกินที่โรงครัวแล้วไปนำอาหารมาเถิด" ฉันบอกออกไปแม้ชิงชิงจะไม่อยากทำแต่เพราะมันคือคำสั่งของฉันชิงชิงจึงทำได้แค่ก้มหน้ารับฟังอย่างขัดไม้ได้

"จริงสิชิงชิงข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้าหน่อย" ฉันเปิดประเด็นขึ้นในตอนที่เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่

"ทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุกนี่คืออะไรหรอ?" ฉันถามออกไปอย่างสงสัยเพราะคำที่โจวตงหยางพูดไม่น่าจะหมายถึงการหุงข้าวแน่ๆ

"แค่กๆๆๆ นี่ท่านมิรู้ความหมายของคำนี้หรือเจ้าคะ" ชิงชิงสำลักข้าวทันทีเมื่อได้ยินคำถามของฉัน

"ไม่รู้น่ะสิ โจว...เอ่อท่านอ๋องพูดว่าให้ทำข้าวสารเป็นข้าวสุกอะไรสักอย่างพอข้าจะรีบไปโรงครัวเพื่อหุงข้าวให้เขากลับดึงข้าไว้ไม่ให้ไป" ฉันกลั้นใจเล่าออกมาเพราะความสงสัยมันเริ่มก่อตัวขึ้นมาในสมอง

"คุณหนู! นี่ท่านจำมิได้แม้แต่เรื่องพวกนี้หรือเจ้าคะ" ชิงชิงทำตาโตใส่ฉันทันที

"ถ้าข้ารู้ข้าจะถามเจ้ามั้ยล่ะชิงชิง"

"หมายถึงเมื่อกระทำสิ่งนั้นลงไปแล้วจักมิอาจเปลี่ยนแปลงหรือแก้ไขได้อีกแต่ในความหมายของท่านอ๋องคือการร่วมหอเจ้าค่ะ สามีภรรยาเมื่อแต่งงานกันสิ่งนี้ย่อมเกิดขึ้นท่านอ๋องคงต้องการให้คุณหนูไปปรนนิบัติเจ้าค่ะ"ชิงชิงพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เคอะเขินส่วนฉันเองเมื่อได้ฟังความหมายของมันหน้าก็ร้อนขึ้นมาทันที

"ปรนนิบัติ? ใช่ท่านอ๋องก็พูดคำนี้แต่พอข้าถามว่าปวดเมื่อยตรงไหนจะนวดให้สีหน้าท่านอ๋องก็ดูเซ็งๆ แล้วปล่อยข้ากลับตำหนักมา เจ้าปรนนิบัติข้ากับข้าปรนนิบัติเขามันต่างกันหรือ?"

"ย่อมต่างเจ้าค่ะข้าปรนนิบัติท่านนั้นคือหน้าที่ของบ่าวที่ต้องดูแลเจ้านาย ส่วนท่านกับท่านอ๋องคือหน้าที่ของสามีภรรยาพูดง่ายๆ ก็หมายถึงการร่วมหอนั่นแหละเจ้าค่ะ มิแปลกที่ท่านอ๋องจักมิพอใจเพราะเอ่ยขอท่านถึงสองครั้งแต่ท่านนั้นกลับมิเข้าใจเสียเลย" ชิงชิงอธิบายให้ฉันฟังพลางขำออกมา

"ก็บอกแล้วว่าข้าจำอะไรไม่ได้เลย ไม่งั้นข้าคงได้รีบหนีกลับตำหนักมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ยอมไปนอนหลับที่ตำหนักเขาอย่างสบายใจหรอก" ฉันบ่นอุบแต่กลับทำให้ชิงชิงนั่นหลุดขำออกมา

"บังอาจ!! เป็นแค่บ่าวรับใช้กลับกล้าทำตัวนั่งเคียงเสมือนนาย!!!" เสียงของใครบางคนดังขึ้นจากหน้าประตู