"..."ข้าลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงดังบกวนความเจ็บปวดจากบาดแผลภายนอกที่หลังบวกกับอาการบาดเต็บภายในจากการถูกซัดฝ่ามือใส่แผ่ซ่านไปทั่วตัวจนข้าขยับแทบจะไม่ได้
เมื่อลืมตาขึ้นมาภาพอันเลือนลางก็เจอกับหนานจิ้งที่กำลังอุ้มสตรีผู้หนึ่งขึ้นแล้วนำไปวางลงบนเตียงที่ไม่ได้ใช้แล้วของข้าและเมื่อเพ่งมองเหตุการณ์อยู่นั้นถึงได้รู้ว่าสตรีที่นอนบนเตียงนั้นคือจินเยว่
"จะ...จินเยว่...” ข้าเอ่ยเรียกนางเสียงแผ่ว
"ท่านอ๋อง! ท่านฟื้นแล้ว! เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?" หลี่อันที่ยืนอยู่ใกล้เตียงข้าที่สุดได้ยินนางจึงรีบปรี่เข้ามาหาข้าทันที
"ข้าไม่เป็นไร...เหตุใดจินเยว่ถึงมาอยู่ที่นี่? แล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับนาง?" ข้าเอ่ยถามหลี่อันออกไปแต่นางกลับขบเม้มริมฝีปากตนเองเป็นคำตอบ
"หลี่อันเกิดเรื่องอันใดขึ้น?" ข้าย้ำถามอีกครั้งแต่หลี่อันก็ยังคงก้มหน้านิ่งไม่ปริปากเช่นเดิม
"หนานจิ้งพระชายารองเป็นอะไร?" ข้าเอ่ยถามหนานจิ้งเสียง
