"อือ...."ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาความเวียนหัวที่มียังคงอยู่แต่อาการจุกแน่นหน้าอกทุเลาลงบ้างแล้ว
ฉัยหันสายตาไปรอบๆ ก็เจอว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงในตำหนักแล้ว แต่ฉันถูกคนร้ายจับตัวไปนี่จากนั้นโจวตงหยางก็ไปช่วยฉัน....
"เฮือก!!!" ฉันลืมตากว้างแล้วดีดตัวลุกขึ้นมาจากที่นอนทันที
"คุณหนูท่านฟื้นแล้ว!! ดีจริงๆ เจ้าค่ะ..."ชิงชิงรีบวิ่งมากอดฉันไว้พร้อมกับร้องไห้ออกมาทันที
"ชิงชิง..."ฉันเอ่ยเรียกนางอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบหลังนาง
"อย่าทำเช่นนี้อีกนะเจ้าคะคุณหนู หากเลือกได้ก็ให้ข้าเป็นคนที่เจ็บตัวเถิดเจ้าค่ะ..."
"ได้อย่างไรกันเล่าเจ้าตัวน้อยของข้า...”
"ท่านหมอหลวงบอกว่าพิษที่ยังค้างอยู่ในร่างกายของท่านกำเริบเจ้าค่ะ ท่านสำรอกเลือดพิษออกมาอีกครานั้นทำให้ตอนนี้ในร่างของท่านเหลือพิษอยู่น้อยมากเจ้าค่ะ แต่ถ้าหากจิตใจท่านยังไม่มั่นคงพิษในกายก็จะกำเริบได้ทุกเมื่อเช่นกันเจ้าค่ะ" ชิงชิงเอ่ยกับ
