"เจ้ามิคิดหรือว่านั่นอาจจะเป็นยาพิษและคนผู้นั้นจะยืมมือเจ้าสังหารข้า!"
"มิได้คิดเลยเจ้าค่ะ ในยามนั้นข้าคิดเพียงแค่อยากจะครอบครองท่านเท่านั้น แต่ข้าก็ได้เห็นแล้วว่าแม้ข้าจักใช้วิธีต่ำช้าเช่นนี้มาบังคับท่านแต่ท่านก็มิอาจยินยอมแม้เพียงสักนิด..."หลี่อันเอ่ยกับข้าทั้งน้ำตา
นางเลือกสารภาพสิ่งที่ตนกระทำออกมาให้ข้ารับรู้แม้นางจะมิทำก็ได้ นับว่านางรู้ละอายยิ่งนัก เพียงแต่ผงร้อยราคะนี้หากข้าโดนเข้าไปอย่างที่นางเอ่ยจริงแล้วข้าไปกระทำกับผู้ใด? มิหนำซ้ำยาชนิดนี้มิได้มีขายทั่วไปเพราะเป็นยาต้องห้ามที่มีฤทธิ์ร้านแรงหากใช้ไม่ถูกจักเป็นอันตราย ผู้ใดกันที่นำมันมาให้นาง? แล้วยังลอบเข้าจวนข้ามาได้โดยที่แม้กระทั่งหนานจิ้งยังมิรู้อีก!
สรรพคุณของผงร้อยราคะนั้นเป็นที่เลื่องลือยิ่งนัก หากมิได้ปลดปล่อยความต้องการในกายออกจักต้องธาตุไฟเข้าแทรกจนถึงแก่ความตาย เหตุที่ข้ายังรอดมาได้มีเพียงทางเดียวคือข้าต้องกระทำการนั
