"เช่นนั้นเจ้าพักผ่อนเถิดหลี่อัน ข้ารับปากเจ้าว่าจะหาเวลามาเยี่ยมเจ้าให้บ่อยขึ้น เจ้าจะได้มิรู้สึกโดดเดี่ยวแลน้อยเนื้อต่ำใจ" ข้าเอ่ยบอกกับหลี่อันไป
"ท่านพี่...ข้าเรียกท่านอ๋องดังเช่นที่เคยเรียกเมื่อครายังเยาว์ได้หรือไม่เจ้าคะ?"
"ย่อมได้หลี่อัน เอาล่ะข้ามีเรื่องต้องจัดการเจ้านอนพักเถิดข้าจะกลับตำหนักแล้ว" ข้าเอ่ยกับนาง หลี่อันยิ้มพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลง
ข้าออกจากตำหนักของหลี่อันมุ่งหน้ากลับมายังตำหนักของตนเองทันที เรื่องนี้มีจุดน่าสงสัยหลายจุดนัก ผู้ใดที่นำผงร้อยราคะมาให้หลี่อัน? เจตนาของคนผู้นั้นคือสิ่งใด? คนผู้นั้นมาจากนอกจวนจริงหรือ?หากมาจากนอกจวนนั่นเห็นได้ชัดว่าฝีมือของคนผู้นี้มิธรรมดาขนาดหนานจิ้งฝีมือมิเป็นรองผู้ใดยังมิรู้ตัวว่ามีคนลอบเข้าจวนมา และสิ่งที่สำคัญที่สุดข้าอยู่ในการควบคุมของฤทธิ์ผงร้อยราคะทำให้ข้าจำมิได้ว่าข้าทำสิ่งใดลงไปบ้างในคืนนั้น แต่การที่ข้ายังมีชีวิตอยู่อย่
