"จินเยว่ สิ่งที่เจ้าทำตอนที่อยู่ศาลาริมน้ำนั้นคือสิ่งใด เหตุใดเจ้าจึงต้องใช้ปากของเจ้า....ทำเช่นนั้น?" โจวตงหยางเอ่ยถามขึ้น เอิ่ม...ฉันต้องฉันต้องอธิบายอีกรอบสินะ
"นั่นเป็นการช่วยชีวิตอย่างหนึ่งเจ้าค่ะ"
"ช่วยชีวิต?"
"ตอนที่ท่านพาพระชายาขึ้นฝังมานั้นนางมิหายใจแล้ว ข้าเลยจำต้องกระทำเพื่อกระตุ้นให้หัวใจกลับมาเต้นอีกครา
อีกอย่างพระชายานางจมน้ำจึงมีน้ำอบู่ในปอดแทนอากาศเจ้าค่ะ ข้าจึงใช้ปากเป่าอากาศเข้าไปเสียก่อน"
“ข้ามิเคยได้ยินมาก่อนว่าการทำเช่นนี้จักช่วยชีวิตได้”
"แล้วพระชายานางฟื้นหรือไม่ล่ะเจ้าคะ"
"ทุกสายตาตรงนั้นย่อมเป็นประจักษ์ว่านางได้สติรู้สึกตัวขึ้นมา”
"นั่นแหละเจ้าค่ะ หากปล่อยไว้มิทำอันใดเลยพระชายาจะต้องสิ้นลมก่อนที่หมอหลวงจะมาถึงเป็นแน่แท้"
"เช่นนั้นหากเป็นผู้อื่นจมน้ำเจ้าก็จักช่วยวิธีเดียวกันหรือ?"
"เจ้าค่ะ"
"มิได้! เจ้าจักใช้ปากของเจ้าไปแนบชิดปากของผู้อื่นไปทั่วได้เช่นไร?
