ลืมตาอีกที..ได้สามีเป็นอ๋อง!!

ช่วงพักรักษาตัว

"อือ...." ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่หนักอึ้ง

"โอ๊ย..."เพียงแค่ขยับร่างกายก็ปวดร้าวระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะไหล่และหลังที่ตอนนี้ปวดมาก เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่าฉันกลับมาอยู่บนเตียงแล้วความทรงจำล่าสุดที่จำได้คือโจวตงหยางยืนมองฉันอยู่ลานหน้าตำหนักและเหมือนจำได้ลางๆ ว่าหลังจากนั้นฉันและเขาพูดอะไรกันสักอย่างแต่ก็จำไม่ได้ว่าพูดอะไรกัน

ตอนนี้ตัวฉันถูกจัดท่าให้นอนคว่ำทำให้ส่วนที่ขยับได้ตอนนี้มีเพียงแค่ดวงตาที่ขยับได้โดยไม่ทำให้ร่างกายสะเทือนและเจ็บแผล

"ตื่นแล้วหรือ?"เสียงของโจวตงหยางดังขึ้นมาทำให้ฉันหันสายตาไปมองก็พบว่าเขาเดินเข้ามาพร้อมถ้วยซึ่งน่าจะเป็นยาต้มอยู่ในมือ

"ท่านมาได้อย่างไร..."ฉันเอ่ยถามออกไปอย่างยากลำบากเพราะร่างกายขยับทีก็ปวดร้าวไปทั้งตัว

"เจ้าบาดเจ็บข้าก็ต้องมาดูแลเจ้าสิ อดทนหน่อยนะข้าจักเปลี่ยนท่านอนให้ เจ้าต้องดื่มยา จักได้ดื่มยาได้สะดวกขึ้น" โจวตงหยางวางถ้วยยาบนเตียงก่อนจะค่อยๆ ประคองพลิกตัวฉันให้อยู่ในท่าตะแคงก่อนที่เขาจะค่อยๆ พยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่งโดยเขาโอบตัวไว้อย่างเบามือแต่ถึงจะเบามือแค่ไหนทุกการเคลื่อนไหวนั้นมันก็ทำให้ความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นจนฉันแบบจะทนไม่ไหวเลยทีเดียว

"ช่วงนี้เจ้าอดทนก่อนนะอีกมินานแผลเจ้าจักดีขึ้นอย่างแน่นอน" โจวตงหยางเอ่ยกับฉันก่อนที่เขาจะบรรจงตักยาต้มมาเป่าแล้วป้อนให้ฉันทีละคำจนหมดถ้วย อี๋~ ยาขมมาก! แต่จะพ่นออกมาใส่หน้าเขาก็ยังไงอยู่เลยต้องรีบกลืนมากกว่าปล่อยให้ขมลิ้นไปมากกว่านี้

"เป็นข้าเองที่ดูแลเจ้าไม่ดีพอหากเจ้าจักกล่าวโทษใครก็จงกล่าวโทษข้าเถิด สาเหตุที่หลี่อันนางลงมือกับเจ้าล้วนมาจากข้าทั้งสิ้น บัดนี้ข้าได้สั่งลงโทษนางไปแล้วเจ้าเองก็อย่าได้โกรธเคืองนางเลย"โจวตงหยางบอกกับฉันอย่างรู้สึกผิด แต่...ฉันไม่ยอมหรอก!!

"หากนางโกรธหรือไม่พอใจข้านางก็ควรลงที่ข้าเจ้าค่ะ ชิงชิงไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยใยต้องทำร้ายนางด้วย ข้ารู้เจ้าค่ะว่านางหาเรื่องข้าเพราะขุ่นเคืองเรื่องท่านเพียงแต่นางไม่ควรเอาความขุ่นเคืองของนางที่มีต่อข้ามาลงใส่คนของข้าเช่นนี้" ฉันกัดฟันพูดออกไปเพราะยิ่งพูดเยอะมันก็ยิ่งสะเทือนแผลที่หลังจนน้ำตาแทบจะไหล

"เช่นนั้นเจ้าต้องการให้ข้าทำเช่นไร?"

"ข้าเพียงแค่อยากให้โจวหลี่อันเอ่ยคำขอโทษต่อชิงชิงเจ้าค่ะ"

"เจ้าคงมิได้เลอะเลือนจนมิรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ใช่หรือไม่? ที่เจ้านายจะเอื้อนเอ่ยกล่าวขอโทษบ่าวรับใช้ หลี่อันเป็นถึงชายาเอกของอ๋องแห่งแคว้นโจวถ้าหากทำเช่นนั้นหลี่อันจักอับอายจนนางเองก็คงมิอาจสู้หน้าใครได้อีก"

"แล้วชิงชิงมิใช่คนหรือเจ้าคะ พระชายาหลี่อันนางเป็นชายาของท่านแล้วอย่างไร? ในเมื่อนางทำผิดนางย่อมต้องขอโทษ!" ฉันรู้ว่าสมัยโบราณนั้นเจ้านายไม่อาจขอโทษบ่าวไพร่ได้ไม่ว่าตนเองจะผิดแค่ไหนก็ตามเพราะที่ไทยเองก็เป็นแบบนั้นจากที่ฉันเคยดูละครมา

"ข้าสั่งลงโทษนางไปแล้วก็ให้เรื่องนี้มันจบเพียงเท่านี้เถิดจินเยว่" โจวตงหยางบอกฉันเสียงอ่อน แต่ใครจะยอมคะ? โนวววจ้า เคยได้ยินมั้ยบุญคุณต้องทดแทนความแค้นต้องชำระอ่ะ ถ้ามัวแต่ให้อภัยเมื่อไหร่จะได้หยุมหัวสักที! ฉันไม่ยอมหรอกนะ!!

"ท่านลงโทษนางมันก็เรื่องของท่านเจ้าค่ะ แต่ข้าจะไม่ยอมให้นางมาทำร้ายคนของข้าอีก!!..โอ๊ย.." ฉันตะคอกเสียงดังไปหน่อยจนแผลที่หลังเจ็บแปล๊บขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว

"จางจินเยว่! ใยเจ้าถึงได้เอาแต่ผูกใจเจ็บเช่นนี้? เรื่องนี้ข้าตัดสินไปแล้วถือว่าเป็นอันสิ้นสุดอย่าได้มีความขุ่นเคืองใดต่อกันอีก..เอาล่ะเจ้านอนพักเถิดอีกครึ่งชั่วยามจักมีบ่าวเข้ามาเช็ดตัวและทายาให้เจ้า"โจวตงหยางเอ่ยกับฉันเสียงดุสีหน้าของเขาไม่สบอารมณ์นักเมื่อฉันไม่ยอมเชื่อคำของเขา เขาค่อยๆ วางฉันลงในท่านอนคว่ำเช่นเดิมก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป เชอะ! คิดหรอว่าฉันจะยอม ฉันไม่ใช่คนที่อ่อนแอและยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ หรอกนะ คอยดูเถอะหายเมื่อไหร่ฉันเอาคืนยัยนั่นแน่! ไม่เป็นมันแล้วคุณหนูที่อ่อนแอไม่สู้คนเนี่ย!

"อ๊ะ...จริงสิป่านนี้ชิงชิงจะเป็นยังไงบ้างนะอยากไปดูจัง..."ฉันบ่นกับตัวเองเมื่อคิดถึงชิงชิงขึ้นมาพร้อมกับพยายามขยับตัวลุกขึ้นด้วยแต่ก็ไม่อาจฝืนทนกับความเจ็บปวดบนร่างกายได้

"พระชายารองอย่าเพิ่งขยับตัวเลยเจ้าค่ะ แผลท่านยังสาหัสนัก" เสียงของสาวใช้คนหนึ่งดังขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันกำลังพยายามที่จะขยับตัว

"ก็ข้าอยากไปดูชิงชิง แล้วเจ้าเป็นใคร?" ฉันตอบนางออกไป นางเดินมาหยุดตรงหน้าก่อนจะก้มคารวะฉัน

"ข้าน้อยซูหวาเป็นบ่าวประจำตำหนักของท่านอ๋อง ท่านอ๋องมีคำสั่งให้มาดูแลท่านจนกว่าสาวใช้ของท่านจักหายดีเจ้าค่ะ" นางแนะนำตัวเสร็จสรรพก่อนจะยกถังน้ำมาวางไว้ข้างเตียงที่ฉันนอนอยู่

"ข้าน้อยจักเช็ดตัวและทายาให้ท่านนะเจ้าคะ" ซูหวาบอกฉันอย่างนอบน้อมก่อนที่จะบรรจงค่อยๆ ถอดเสื้อของฉันออกทีละชั้นและเริ่มเช็ดตัวให้ฉัน

"ซี๊ด..เจ็บ!" ฉันกัดฟันอดทนต่อความเจ็บเมื่อซูหวาค่อยๆ ดึงผ้าพันแผลชั้นที่แนบชิดกับแผลฉันออก แม้นางจะค่อยๆ ดึงอย่างเบามือแต่ผ้าที่มีเลือดติดจนแห้งนั้นแนบชิดแทบจะเป็นชั้นเดียวกันกับแผลของฉันในตอนที่นางดึงก็ไม่ต่างจากการแกะสะเก็ดออกจากแผลเลยแม้แต่น้อย

"ขออภัยเจ้าค่ะพระชายารอง"นางเอ่ยขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงฉันเมื่อกี้ เมื่อนางแกะผ้าพันแผลออกแล้วนางจึงบรรจงเช็ดรอบๆ บาดแผลของฉันและนำยาที่ถือมาทาลงบนบาดแผลของฉัน ยิ่งตอนที่ตัวยาสัมผัสบนบาดแผลความแสบราวกับโดนแอลกอฮอล์ราดแผลนั้นทำให้ตัวฉันกระตุกสั่นด้วยความเจ็บปวดอย่างควบคุมไม่อยู่ ฉันกัดฟันข่มความเจ็บปวดและแสบนี้จนน้ำตาเล็ด ความเจ็บนี้ฉันจะจำไว้ไม่ลืมและฉันจะต้องเอาคืนยัยนั่นแน่!