“พี่...ขอตั้งให้ได้ไหม?”
“...” ฉันเม้มริมฝีปากแน่น
ไม่นึกเลยว่าคำพูดนั้นจะมาจากปากพี่สิบ...ผู้ชายที่เคยถามฉันว่าเด็กในท้องใช่ลูกของตัวเองไหม ผู้ชายที่มักจะทำให้ฉันยิ้มแย้มอย่างมีความสุข แต่ขณะเดียวกันก็แอบเสียน้ำตาเพราะเขามานับครั้งไม่ถ้วน
ไม่นึกว่าในตอนนี้...ผู้ชายที่จมปลักกับรักแรกมานานหลายปีจะให้ความสำคัญกับฉันและลูกของเราถึงขนาดอยากตั้งชื่อให้
เสียงของเขายามเอ่ยถึงลูกช่างทุ้มละมุน หากแต่แฝงความระแวดระวังจนสัมผัสได้ เหมือนเตรียมใจไว้แล้วครึ่งหนึ่งว่าฉันอาจจะปฏิเสธคำขอนั้น
จริง ๆ แล้ว...ชื่อลูกน่ะก็มีคิดไว้บ้าง เพียงแต่ยังหาที่โดนใจไม่ได้
“ได้ไหม?” เพราะฉันเอาแต่เงียบไม่โต้ตอบ พี่สิบจึงทวนถามอีกครั้งในประโยคที่สั้นกระชับกว่าตอนแรก
“ไว้ค่อยคุยกันนะ หนูง่วง”
ว่าจบก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมศีรษะทันที นี่คือการตัดบท ไม่ใช่คำปฏิเสธแต่อย่างใด
ถ้าเป็นความหวังดีที่มีต่อลูกล่ะก็...ฉันต้องโอเคอ
