“เหอะ” คิดมาถึงตรงนี้ก็หลุดหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้
และยิ่งอยากหัวเราะให้ดังขึ้นกว่าเดิมหลังพบว่าวัตถุดิบสำคัญสำหรับอาหารมื้อเช้านั้นขาดไปหลายอย่าง
ยืนกลอกตาอย่างเบื่อหน่ายอยู่ไม่นานก็ล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาลิสต์ของที่ต้องซื้อ ใคร่ครวญว่าไม่ขาดเหลืออะไรแล้วถึงขึ้นไปหยิบกระเป๋าตังค์ โชคดีที่ตลาดสดอยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก เดินด้วยเท้าไม่กี่นาทีก็ถึง
ทว่าทันทีที่เปิดประตูออกจากบ้านมาสองเท้าก็พลันชะงักกึก...เมื่อพบเข้ากับชายแปลกหน้าตัวใหญ่ยักษ์ยืนขนาบประตูทั้งสองฝั่ง
“สวัสดีครับคุณมิ้น” หนึ่งในนั้นเอ่ยทักทาย ส่วนอีกคนค้อมศีรษะลงเบา ๆ
รู้จักชื่อฉันด้วย?
“พวกคุณเป็นใคร?” ฉันยกมือขยุ้มกระเป๋าตังค์แน่น นึกอยากจะวิ่งเข้าบ้านแต่สองขากลับแข็งทื่อ...
หรือแม่ไปแอบสร้างหนี้อะไรมาอีกหรือเปล่าวะ? ไม่สิ...
“ผมชื่อแมน ส่วนมันชื่อธัน เราสองคนทำงานให้บ้านไพศาลธนาโชตมาหลายปีแล้วครับ” นั่นมันนามสกุลของพี่สิบไม
