บทที่ 2 : 50 %
958 Words
ร่างสูงสง่าในชุดสูทพอดีตัวก้าวลงจากรถหรูตรงเข้ามาในบริษัทผู้นำเข้าและจำหน่ายรถหรูที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย วันนี้เขาเข้ามาทำงานเป็นวันแรกในตำแหน่งประธานคนใหม่แทนบิดา เนื่องจากบิดาได้เกษียณตัวเองเพราะต้องการพาภรรยาสุดที่รักออกไปเปิดหูเปิดตาและเที่ยวพักผ่อนในวัยที่อิ่มตัวจากงาน…
ดารินเป็นตัวแทนถือช่อดอกไม้ ยืนต้อนรับผู้บริหารใหม่เพราะเธอเป็นหัวหน้าแผนกขาย เธอถูกโหวตให้เป็นหัวหน้าแผนกจากเพื่อนร่วมงานที่ให้การยอมรับเธอในเรื่องความสามารถและยอดขายที่เธอสามารถทำทะลุเกินเป้าเกินกว่าที่บริษัทตั้งไว้ถึงสองปีซ้อน จนทำให้เธอได้มายืนอยู่จุดนี้ทั้งที่อายุยังไม่เข้าเลขสาม
ชลทิศถอดแว่นกันแดดสีชาออกเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าพนักงานทุกคน แววตาคมกริบกวาดมองทุกคนก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ดวงหน้างาม เขาขมวดคิ้วเข้าหากันเพียงแวบเดียวก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ ดึงช่อดอกไม้จากมือเธอ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ต่างจากดารินที่ยืนหน้าซีดเข่าแทบทรุดเมื่อเห็นคนตรงหน้า เพราะเธอไม่คิดว่าประธานคนใหม่จะเป็นคนที่เธอเพิ่งจะรับจ้างเป็นแฟนปลอมๆของเขาเมื่อคืนนี้
“ขอบคุณทุกคนที่มาต้อนรับ ผมยินดีที่จะได้ร่วมงานกับทุกคน ทำตัวตามสบาย”
กล่าวสั้นๆก่อนจะตรงไปที่ลิฟต์ทันที
คลายหลังประธานหนุ่มรูปหล่อ กลุ่มพนักงานสาวน้อยใหญ่รีบสุมหัวกันทันที
“ประธานคนใหม่หล่อมาก ทีแรกคิดว่าจะแก่กว่านี้ซะอีก”
“ใช่ๆ หล่อ เก่ง มีความสามารถครบเครื่องแบบนี้เทพบุตรชัดๆเลย”
“นี่ทุกคน แยกย้ายไปทำงานได้แล้ว”
เสียงดารินขัดขึ้นมาทำให้กลุ่มสาวๆต้องหันมามองอย่างขัดใจ
“พี่ดาก็…ทำงานช้าแค่สามสี่นาทีบริษัทไม่เจ๊งหรอกค่ะ”
“ใช่บริษัทไม่เจ๊ง แต่พวกแกอาจจะตกงานแทน เพราะมัวแต่นินทาผู้บริหาร”
“นินทาที่ไหนกันคะพี่ดา แบบนี้เขาเรียกว่าชื่นชมต่างหาก คนอะไรหล่อ เท่ จนใจแทบละลาย… หรือว่าพี่ไม่คิดเหมือนพวกเรา”
“……….”
“ไม่ตอบแสดงว่าคิดเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?”
“ถ้ายังไม่แยกย้ายไปทำงาน ฉันจะบอกผู้จัดการตัดเงินเดือนดีไหม?”
“รู้หรอกน่าว่าพี่ไม่ทำแบบนั้นหรอก… พวกเราจะไปทำงานเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
กลุ่มสาวๆจำใจต้องสลายวงเพราะเกรงคำขู่จากหัวหน้าแผนกสาวสวย
………………………
ดารินกลับมาทำงานด้วยใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในใจรู้สึกกระวนกระวายเมื่อคิดถึงแววตาวาวโรจแวบหนึ่งที่เขาส่งมา
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้นปลูกให้เธอตื่นจากภวังค์ความคิด รีบยกหูโทรศัพท์พร้อมกรอกเสียงหวานลงตามสาย
‘สวัสดีค่ะ ดารินพูดค่ะ’
‘คุณดารินครับท่านประธานขอพบที่ห้องด่วนครับ’
‘ทราบแล้วค่ะ ดิฉันจะรีบไป’
หญิงสาวก้าวเข้ามาในลิฟต์กดปุ่มชั้นที่ต้องการจะขึ้นด้วยมือไม้สั่น สีหน้ากังวล ไม่รู้ว่างานนี้เธอจะถูกไล่ออกหรือเปล่า เธอผิดเองที่รับงานโดยที่ไม่ตรวจสอบประวัติลูกค้าให้ดีเสียก่อน
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ก็ต้องชะงักเท้าไว้เพียงเท่านั้น เมื่อร่างสูงยืนรอห่างจากประตูไม่กี่ก้าว
“ไม่คิดว่าพนักงานของบริษัทนี้จะรับจ๊อบทำงานพิเศษอย่างอื่นด้วย”
เสียงเรียบพร้อมแววตาคมกริบจ้องมองมายังร่างบาง จนคนถูกจ้องรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
”ทำไมเหรอครับ? บริษัทให้เงินเดือนน้อยไป หรือว่าโอทีที่นี่ราคาถูกไป ถึงทำให้พนักงานของเราต้องหารายได้พิเศษอย่างอื่น”
“ถ้าท่านประธานหมายถึงงานที่ดิฉันรับจ้างเป็นแฟน ดิฉันไม่ขออธิบาย แต่จะเรียนว่าดิฉันมีความจำเป็นจริงๆถึงได้ตัดสินใจแบบนั้น”
“หมายความว่าตอนนี้มีความจำเป็นที่จะต้องทำงานพิเศษแบบนั้น?”
“ค่ะ”
“เท่าไหร่?”
“หมายความว่าไงค่ะ?”
“ถ้าผมจะให้คุณเลิกอาชีพเสริมพวกนั้น ผมต้องจ่ายเงินเดือนคุณเท่าไหร่ถึงจะเพียงพอ”
“เพื่ออะไรค่ะ?”
“เพราะผมไม่ชอบให้คุณต้องรับจ้างเป็นแฟนคนอื่นอีก อะไรที่เคยเป็นของผมแล้วผมไม่ชอบให้ไปเป็นของใคร”
เสียงกดต่ำพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้เดือด
“ฉันไม่เคยเป็นของใคร และไม่คิดว่าการรับจ้างเป็นแฟนหลอกๆจะเป็นของใครด้วย”
“งั้นผมขอเสนอใหม่ ผมจะจ่ายคุณสองเท่ากับที่คุณเคยรับจ้าง แต่มีข้อแม้ว่าคุณจะต้องรับจ้างแค่ผมคนเดียวเท่านั้น”
“ข้อเสนอไม่เลวนี่คะ แต่ถ้าทำแบบนั้น เกรงว่าดิฉันจะเสียลูกค้าที่เป็นวันหยุดและช่วงเวลาที่ไม่ได้รับจ้างจากท่านประธาน”
ดารินอดที่จะประชดไม่ได้ เมื่อเธอถูกมองด้วยสายตาดูถูก
“ไม่หรอก ผมจะจ้างคุณตลอด 24 ชั่วโมง เป็นระยะเวลาจนกว่าผมจะเบื่อ”
“ไม่เห็นจำเป็นต้องลงทุนขนาดนั้นนี่คะ คนอย่างท่านประธานแค่กระดิกนิ้วนิดเดียวก็มีสาวๆมาเสนอให้ฟรีๆ นอกเสียจากว่าท่านไม่ชอบผู้หญิง”
เชิดหน้าพูดในสิ่งที่เธอคิดมาตลอด
“ว่าไงนะ?”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันจ้องใบหน้างามไม่อยากจะเชื่อ นี่เขาไปแสดงท่าทีแบบไหนกันเธอถึงเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นเกย์
“ผมชอบผู้หญิง และมีอารมณ์กับผู้หญิงเท่านั้น!”
- Writer
