บทที่ 2 : 100 %
1116 Words
“ว่าไงนะ?”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันจ้องใบหน้างามไม่อยากจะเชื่อ นี่เขาไปแสดงท่าทีแบบไหนกันเธอถึงเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นเกย์
“ผมชอบผู้หญิง และมีอารมณ์กับผู้หญิงเท่านั้น!”
เขาเน้นเสียหนักตอนท้ายก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหาเธอช้าๆ ดารินรู้สึกใจคอไม่ดีค่อยๆถอยจนหลังชิดติดผนัง
“อยากให้ลองพิสูจน์ดูไหมล่ะ?”
เขายื่นหน้ามาใกล้ โน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาพูดชิดใบหูเล็ก ดารินสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดแก้มเธอจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว แต่เธอตั้งสติได้รีบเบี่ยงตัวออกห่างร่างใหญ่
“ไม่ต้อง!”
ปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมท่าทีต่อต้านจนลืมไปว่าเธอกำลังอยู่ในสถานะอะไร
“คุณไม่จำเป็นต้องเสียเงินจำนวนมากจ้างคนอายุมากอย่างฉันหรอก ไปหาคนอื่นจะดีกว่า”
“ผมบอกแล้วไง อะไรที่เคยเป็นของผม จะต้องไม่เป็นของใคร”
“………..”
“ผมจะเริ่มจ้างคุณตั้งแต่วินาทีนี้แล้วกัน ผมจะโอนเงินเช้าบัญชีคุณทุกวัน ตกลงตามนี้นะ”
พูดเองเออเองโดยไม่สนว่าหญิงสาวจะตกลงด้วยหรือเปล่า
“นี่คุณ…”
“ออกไปได้แล้ว ผมจะทำงาน”
เขาไล่เสียงดัง ก่อนจะหันหลังให้ ดารินจำใจต้องเดินออกจากห้องเมื่อไม่สามารถทำอะไรได้
เมื่อไม่ถูกไล่ออกจากงานก็เบาใจไปเรื่องหนึ่ง แต่ที่หนักใจต่อมาก็เห็นจะเป็นเรื่องของท่านประธานคนใหม่ที่ดูจะเอาแต่ใจแบบสุดๆ จน ดารินต้องถอนหายใจอย่างหนักอก
ดารินไม่อยากมีปัญหาเรื่องงานเพราะเธอรู้ดีว่าการหางานใหม่นั้นมันยากแค่ไหน แต่จะให้มารับจ้างเป็นแฟนจอมปลอมท่านประธานต่อก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าการตัดสินใจทำงานเสริมเพียงครั้งเดียวจะเปลี่ยนชีวิตเธอให้มาพบความยุ่งยากเรื่องงานถึงเพียงนี้
…………………….
ทางด้านชลทิศหลังจากที่ร่างบางออกจากห้องไป ก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใครจะรู้ว่าเขาต้องทำใจแข็งแค่ไหนเวลาอยู่ต่อหน้าเธอ ตลอดทั้งคืนมานี้เขาแทบจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะใบหน้างามมารบกวนจิตใจเขา ทั้งตอนลืมตาและหลับตาลง
การพบกันเพียงครั้งเดียวในฐานะแฟนปลอมๆ ไม่คิดว่าเธอจะมีอิทธิพลต่อใจเขามากขนาดนี้ เธอเปลี่ยนเขาจากผู้ชายที่ไม่เคยคิดจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเพราะรักสนุกกับชีวิตในแบบหนุ่มโสด ให้สนใจเธออย่างจริงจัง แต่ก็รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งเมื่อคิดถึงอาชีพเสริมของเธอ
เอกสารกองใหญ่ตรงหน้ารอให้เขาสะสาง แต่เขาไม่มีกระจิดกระจายที่จะเปิดดู เพราะตอนนี้ในหัวของเขามีเพียงลูกจ้างสาวคนสวยที่ชื่อ ดารินเท่านั้น เขาเองก็คิดไม่ตกว่าควรจะทำอย่างไรกับเธอดี ดูเหมือนเรื่องของเธอจะดึงความสนใจของเขามากว่าตำแหน่งใหม่ที่เขาเพิ่งจะได้รับนั่นเอง
ชลทิศ กลับจากเมืองนอกหลังจากที่เรียนจบปริญญาโท โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนในตระกูลจับคู่ไว้ให้เขาแล้วกับผู้หญิงที่เพรียกพร้อมทั้งฐานะและชาติตระกูล ชายหนุ่มพอจะเข้าใจในความหวังดีของทุกคนที่มีต่อเขา แต่ก็ไม่เห็นด้วยกับการใช้วิธีคลุมถุงชน
แม้เขาจะพยายามปฏิเสธแค่ไหน ทุกคนก็ยังคงยืนยันที่จะให้เขาแต่งงาน จนในที่สุดเขาก็หาทางออกได้โดยการหาจ้างแฟนปลอมๆเพื่อหลอกให้ทุกคนเชื่อว่าเขามีคนรักอยู่แล้ว และแน่นอนทุกคนเชื่อสนิทและเรื่องราวก็คลี่คลายเหมือนจะจบลงด้วยดี หากเขาไม่มาเจอเธอที่นี่และทราบว่าเธอทำงานอยู่ในบริษัทของเขา
ถ้าเรื่องนี้ทราบถึงหูคนในตระกูล ทุกคนก็ต้องสืบเรื่องราวของเขาต่อแน่ โดยเฉพาะอารอง อาที่ชอบนักเรื่องของชาวบ้าน ทีแรกที่คิดว่าเรื่องนี้จะจบแบบง่ายๆ คงไม่ง่ายเสียแล้ว…
ชลทิศคิดพลางกุมขมับ ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ พร้อมเอ็นตัวลงอย่างหนักใจ
…………………………….
ดารินวางสายจากทางบ้านหลังจากที่โทรแจ้งเรื่องที่เธอต้องทำงานโอที คืนนี้เธอจะกลับดึก แต่ยังไม่ทันปิดจอโทรศัพท์ข้อความในไลน์ที่ไม่คุ้นเคยก็เด้งขึ้นมาเสียก่อน
‘ออกมาเจอผมที่ลานจอดรถตอนนี้ ผมกำลังรอคุณอยู่’
‘วันนี้ฉันจะทำโอที ไม่สะดวกไป’
‘ถ้าไม่มาภายในห้านาที ผมจะไปหาคุณเอง’
‘อย่ามานะ ฉันจะรีบไปตอนนี้แหละ แต่ขอเวลา 10 นาที’
ดารินรีบปิดหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะหันมาบอกเพื่อนรุ่นน้องที่กำลังเตรียมตัวเข้ากะด้วยกัน
“เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะ”
“อ่าวพี่ดาจะไปไหนละคะ ไหนว่าวันนี้จะทำโอด้วยกัน”
“พอดีพี่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระด่วนพี่ต้องขอโทษจริงๆ ขอตัวก่อนนะ”
“โอเค ไม่เป็นไรพี่ รีบไปทำธุระก่อนเถอะ”
เพื่อนร่วมงานพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะโบกมือลาเธอ
ดารินก้าวยาวๆ หันซ้ายหันขวาก่อนจะรีบขึ้นมานั่งบนรถหรูคันใหญ่ซึ่งมีประตูเปิดรออยู่ก่อนแล้ว พอขึ้นมาถึงเธอก็โว้ยวายใส่เขาทันทีโดยไม่สนว่าเขาจะอยู่ในสถานะนายจ้างของเธอ
“คุณคิดจะทำอะไร ฉันยังไม่ตกลงรับจ้างเป็นแฟนคุณเลยนะ”
“ไม่ตกลง แต่คุณรับเงินผมไปแล้ว ทั้งวันมานี้ผมจ่ายคุณราคาเต็ม ทั้งที่คุณไม่ได้ทำหน้าที่อะไรเลย นอกจากทำงานตามปกติของคุณ คุณขี้โกงนะเนี่ย ทำงานวันเดียวแต่ผมต้องจ่ายคุณสองต่อ ทั้งเงินเดือนจากการเป็นพนักงานและเงินจากการเป็นแฟนผม”
“ขอเลขบัญชีคุณค่ะ ฉันจะโอนคืนกลับไปให้”
“ถ้าให้ไปแล้วผมไม่รับคืน แต่ถ้ารู้สึกผิดกับผมละก็ ช่วยทำหน้าที่แฟนให้ดีๆแล้วกัน”
กล่าวจบก็เคลื่อนรถออกทันที
“คุณจะพาฉันไปไหน?”
“เดี๋ยวก็รู้เอง”
ตอบสั้นๆ จากนั้นก็ไม่กล่าวอะไรอีก
- Writer
