4
1180 Words
“ตุลย์ขา พินต้าต้องการตุลย์”
พินต้าเสียวจนทนไม่ไหว หยาดน้ำใสหลั่งรินออกจากช่อกุหลาบ โหยหาบางอย่างจากเพศชายมาดับความอยาก
หล่อนเลื่อนตัวลงไปนั่งทับส้นเท้าหน้าโซฟา เอามือชักหนังหุ้มกายรูดขึ้นลงหลายครั้งจนตนุภัทรตาลอย ยอมยกสะโพกให้พินต้ารูดกางเกงลงเพื่อจะได้ใช้ปากหรือมือเล่นตรงๆ แต่ก่อนบทสวาทจะเลยเถิดไปไกลกว่านั้น ประตูห้องพักฟื้นกลับถูกผลักเข้ามาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ตนุภัทรผละออกจากพินต้า เร็วจนฝ่ายหญิงเสียหลักล้มลงกองบนพื้น ตกใจสุดขีด รีบจัดการเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่
“ขอโทษค่ะ ดิฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกำลังจะกลับ”
“ตุลย์! อย่าไป ตุลย์! กลับมาก่อน!”
ตนุภัทรออกไปแล้ว พินต้าโกรธ เสียดายโอกาส นับจากแต่งงานกับพสุ ตนุภัทรหายออกไปจากชีวิตไม่ติดต่อกลับมาเลย จนกระทั่งบังเอิญพบเขาในงานเลี้ยงแห่งหนึ่งเมื่อสองถึงสามเดือนที่ผ่านมา ตนุภัทรหล่อ ภูมิฐาน สง่างาม รายล้อมไปด้วยนักธุรกิจคนดัง ควงคู่มากับประกายแก้วภรรยาตามกฎหมาย สองคนเหมาะสมกันจนพินต้าอิจฉา ลงทุนเข้าหาแฟนเก่าด้วยการแกล้งสะดุดล้ม คว้าโอกาสสั้นๆ ที่มี บีบน้ำตา หยิบยกปัญหาครอบครัวมาเล่าให้เขาฟัง ขอเบอร์ตนุภัทร และคอยโทรหา
หลายครั้งที่พินต้านัดเขาออกมาเจอในสถานที่ลับตา หวังจะสานสัมพันธ์ ทว่าตนุภัทรไม่คล้อยตาม เขาเป็นคนดีเหลือเกิน ดีจนน่าหมั่นไส้ ปฏิเสธเสียงแข็งไม่ยอมทำ พินต้าอยากหย่า แต่ก่อนหย่า อยากแน่ใจว่าตนุภัทรรอรับช่วงต่อ ตอนนี้ไม่มั่นใจจึงยังไม่กล้า พินต้าจับความรู้สึกได้ว่าตนุภัทรเปลี่ยนไปจากเดิม ไม่คลั่งรัก หรือเอะอะก็พินต้าเหมือนเดิม
พยาบาลเข้ามาด้วยเหตุผลใดไม่ทราบ เพียงแค่เจ้าหล่อนเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก พินต้าแปลงร่างเป็นนางมาร ด่าไม่ยั้ง
“ออกไปให้พ้น! แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก! ไปสิ!”
นางพยาบาลวิ่งหนีไม่คิดชีวิต พริบตาเดียวเท่านั้นภายในห้องพักฟื้นเงียบสงัด ทิ้งพินต้าให้โดดเดี่ยวด้วยความรู้สึกว้าวุ่นใจ
คุณพริ้มลูบศีรษะลูกสะใภ้ นำผ้าชุบน้ำบิดหมาดเช็ดซับความร้อนออกจากร่างกายบอบบาง สงสารแทบขาดใจพร่ำบอกประกายแก้วให้แข็งใจ หญิงสาวน่าจะเข้าใจว่าคนที่ดูแลคือสามีจึงละเมอเรียกหาที่ตาปิดสนิท ท่านผิดสังเกตอาการตั้งแต่ช่วงค่ำ คิดว่าหญิงสาวอาจจะไม่สบาย ครึ่งหลับครึ่งตื่นออกนอกห้องได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากชั้นสอง ขึ้นมาดูพบร่างลูกสะใภ้หล่นจากเตียง
ตั้งท่าเตรียมจะบิดหูลูกชายตัวดีโทษฐานไม่ดูแลเมีย กลับรับรู้ความจริงว่าสองคนแยกห้องนอน อีกทั้งตอนนี้เป็นเวลาดึกดื่นกลับไม่มีตนุภัทรในนั้น ความคิดที่ว่าลูกชายแอบย่องลงบ้านไปนอนกกแฟนเก่าที่ท่านเกลียดพุ่งใส่กลางใจ
“โธ่... หนูแก้ว ถูกทิ้งให้นอนซมไข้ยังมีใจคิดถึงคนใจร้าย”
“แม่พริ้ม...”
ความเย็นจากผ้าปลุกหญิงสาวให้ลืมตาตื่น ใช้เวลาสักพักกว่าจะปรับโฟกัสได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่สามี
ประกายแก้วปวดเมื่อยไปทั้งเนื้อตัว น้อยใจสามีจนร้องไห้
พี่ตุลย์ใจร้าย
ทีกับผู้หญิงคนนั้นดึกดื่นแค่ไหนบึ่งรถไปหา แต่ประกายแก้วนอนซมไข้ใกล้แค่เปิดประตูเข้ามา กลับไม่เหลียวแล
“แม่อ้วน หมอยังมาไม่ถึงอีกเหรอ”
“คุณผู้ชายโทรตามสองครั้งแล้วค่ะ” ป้าแม่บ้านห่วงประกายแก้วไม่ต่างกัน ไม่ยอมกลับไปนอน อยู่รอดูอาการหญิงสาว
“โทรตามสองครั้งทำไมถึงช้านัก รู้อย่างนี้เรียกคนรถพาส่งโรงพยาบาลเองยังจะดีกว่า ถ้าลูกสะใภ้ฉันเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะเลิกจ่ายเงินอุดหนุนโรงพยาบาลนี้ไปตลอดชีวิต!”
“ป้าหูแว่วเหมือนได้ยินเสียงรถ คุณพริ้มอยู่ดูแลคุณแก้วที่นี่นะคะ ป้าลงไปดูให้” สตรีสูงวัยร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์ตรงรี่ออกจากห้องนอนตนุภัทร จับราวบันไดระมัดระวังลงไปสอดส่องสายตาดูว่าใช่หมอจากโรงพยาบาลหรือเปล่า
“แม่อ้วนมาพอดี นำทางหมอเร็วเข้า”
คุณตวนยังอยู่ในชุดนอน ในบ้านไม่มีใครนอนหลับ ร้อนใจอาการป่วยของประกายแก้ว ที่หนักจนน่าเป็นห่วง ท่านส่งคุณหมอหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีถึงตีนบันได ให้แม่บ้านรับช่วงต่อ
ป้าอ้วนงงเล็กน้อย ปกติแล้วทางโรงพยาบาลมักจะส่งคุณหมอสูงอายุมาดูแล รอบนี้กลับส่งคุณหมอหนุ่มหน้าตาละอ่อน
“ทางนี้ค่ะคุณหมอ” คิดต่อว่าช่างเถอะ จะแก่หรือหนุ่ม ขอแค่เรียนจบหมอมาจะคนไหนก็ได้ทั้งนั้น
คุณหมอหนุ่มไม่พูดจา สะพายกระเป๋าเครื่องมือแพทย์ใบใหญ่ขึ้นบันไดเวียนทรงสูงตามมาบนชั้นสอง การตกแต่งภายในบ้านรวมถึงเพดานหรูหราตามสไตล์เศรษฐี คุณหมอหนุ่มสำรวจแวบเดียวเท่านั้น เร่งฝีเท้าตามหลังแม่บ้านมาถึงห้องนอนห้องหนึ่งที่กว้างจนเขาตะลึง
“คุณพริ้ม คุณหมอมาถึงแล้วค่ะ”
วิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปรายงาน ท่านหยุดเช็ดตัวให้ลูกสะใภ้ ดึงผ้าห่มเลื่อนขึ้นคลุมถึงต้นคอเรือนร่างงดงาม
“รีบเชิญคุณหมอเข้ามาเร็วเข้า” คุณพริ้มถอยออกจากเตียง อุทานเบาๆ เมื่อเห็นใบหน้าค่าตาคุณหมอหน้าคุ้น
“สวัสดีครับคุณพริ้ม ผมอิน พี่ชายยัยอิงครับ”
“หมออินมาได้ยังไง แล้วหมอที่ฉันโทรตามล่ะแม่อ้วน”
“ไม่ทราบค่ะคุณพริ้ม” ป้าอ้วนส่ายหน้าไม่รู้เรื่อง ก็ว่า! โรงพยาบาลไม่น่าส่งคุณหมอหนุ่มหน้าตาอ่อนเยาว์มา
ป้าอ้วนหาพวก ซอยเท้าเข้าไปยืนข้างคุณผู้หญิง
“คุณพริ้มตามหมอมาแล้วเหรอครับ”
“ใช่จ้ะ ฉันมีโรงพยาบาลประจำตระกูล หมออินมาได้ยังไง ฉันงงไปหมดแล้ว หรือหมออินย้ายที่ทำงาน”
“เข้าใจผิดแล้วครับ เผอิญว่าน้องแก้วโทรหายัยอิง ยัยอิงร้อนใจเลยโทรหาผม ขอร้องให้ผมมาดูน้องแก้ว”
“แบบนี้เอง เอาเถอะ อย่างน้อยหมออินก็มีประโยชน์มากกว่าหมอจากโรงพยาบาลนั้น มาเถอะ รีบเข้ามาดูหนูแก้ว”
คุณพริ้มกับป้าอ้วนเปิดทางให้คุณหมอหนุ่ม หมออินเข้ามานั่งแทนที่คุณพริ้ม ตรวจอาการประกายแก้ว วัดไข้ให้หญิงสาว ก่อนจะเตรียมอุปกรณ์ฉีดยา สายปานนั้นหมอจากโรงพยาบาลเพิ่งมาถึง
“ขอโทษนะครับคุณป้า ผมขอน้ำอุ่นได้ไหม”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ กระติกน้ำร้อนอยู่ในครัวชั้นล่าง”
“ฝากด้วยนะครับ”
อินทัชรอแม่บ้านเดินพ้นห้องไล่หลังคุณพริ้มที่ลงไปวีนหมออีกคน ดึงสายตากลับมามองใบหน้างดงามของประกายแก้ว ที่แม้จะป่วยหนักนอนซมไข้แต่หล่อนยังคงงดงาม
- Writer
