ตราบาปนางบำเรอ

บทที่ 2/5 ข้อตกลงอันร้อนแรง

“อืม...จะดิ้นทำไมแองจี้ ทั้งดิ้นทั้งทุบจนฉันน่วมไปทั้งตัวแล้วเนี่ย” เขาว่าอย่างงอนๆ แต่ยังไม่ยอมปล่อยร่างอรชรให้เป็นอิสระ รู้สึกว่าเรือนร่างของหล่อนเต็มไม้เต็มมือดีเหลือเกิน หล่อนคงอวบขึ้นนิดหน่อยกระมัง

“ฉันจะฆ่าคุณแล้วหั่นศพยัดลงชักโครก ตาแก่บ้ากาม!”

นิลอรประณามเขาด้วยสิ่งที่เขารังเกียจนักหนา ไม่ใช่เรื่องคำขู่ฆ่าแน่นอน เพราะเรื่องเดียวที่จะทำให้เขาเป็นเดือดเป็นร้อนได้ก็คือเรื่องที่ว่าเขาแก่ชรานี่กระไร

“ฉันคิดว่าคงต้องทวนความจำเธอเสียหน่อยนะที่รักว่าฉันไม่ใช่ตาแก่ แต่ถ้าเรื่องบ้ากามละก็ฉันหยวนๆ ให้ก็แล้วกัน เพราะถึงฉันจะไม่ได้บ้ากามอย่างที่เธอกล่าวหาแต่ฉันก็ว่ามันใกล้เคียงทีเดียว ยิ่งได้มากอดจูบลูบคลำเนื้ออ่อนๆ ของสาวๆ อย่างเธออย่างนี้ อื้อหืม...ฉันรู้สึกคึกคักขึ้นมาเชียว เอาเป็นว่าเรามารื้อฟื้นความหลังกันสักหน่อยดีกว่านะแองจี้ หึๆๆ”

เสียงครางทุ้มต่ำปนเสียงหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ทำเอานิลอรขนลุกเกรียว เขาคงไม่คิดรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวเธอหรอกนะ ถึงแม้มันอาจจะเกิดขึ้นแต่ก็ไม่น่าจะเร็วอย่างนี้นี่นา ขอเวลาเตรียมใจก่อนไม่ได้หรืออย่างไร

“ความหลงความหลังอะไรยะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ มีสิทธิ์อะไรมาทำอย่างนี้กับฉัน! ฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณแล้วนะ!” นิลอรเตือนความจำเขาในข้อนี้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะทำเป็นว่าเธอยังไม่ได้ส่งเสียงใดๆ

“ฉันว่าเราเข้านอนดีกว่า วันนี้ฉันเหนื่อยมากอยากพักผ่อน”

พรึ่บ!

ดวงไฟดวงใหญ่ที่ติดอยู่บนฝ้าเหนือศีรษะ ถูกทำให้สิ้นแสงด้วยมือหนาของโจนาธาน เขาช่างสังเกตจนรู้ว่าสวิตซ์ไฟมันติดอยู่ที่ผนังซึ่งอยู่ข้างประตู เขาเอื้อมมือยาวๆ ไปปิดมันแล้วรั้งร่างในอ้อมแขนให้ตามเขาไปล้มลงบนเตียง

ตุ้บ!

“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ!”

คุณแม่ลูกสองร้องเสียงหลง เธอโดนร่างคิงคองของเขาทับจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกับฟูกอยู่แล้ว

“โอ...ขอโทษนะแองจี้ แต่ฉันแทบจะทนไม่ไหวตอนที่ได้อยู่ใกล้ๆ เธออย่างนี้” เขาบอกด้วยเสียงกระเส่า ตอนนี้ภายในห้องมีเพียงแสงไฟจากด้านนอกซึ่งสาดแสงผ่านบานกระจกหน้าต่างเข้ามา ประกอบกับแสงฟ้าแลบแปลบปลาบอยู่บ่อยหนนั่นก็ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าสีน้ำผึ้งชัดเจนยิ่งขึ้น

“ไม่...มันไม่ถูกต้อง คุณมีเมียอยู่แล้ว และฉันไม่ใช่...นางบำเรอของคุณอีกต่อไป”

กว่าจะตอบเขาได้จบประโยค ลมหายใจของคุณแม่ลูกสองก็แทบจะหมดจากช่องท้อง โจนาธานใช้ฝ่ามือร้อนๆ สำรวจร่างกายคุณแม่ยังสาวทุกซอกทุกมุมราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงห้ามปรามจากผู้เป็นเจ้าของ

“ถอดเสื้อออกเร็วๆ ที่รัก ฉันแทบจะกินเธอโดยที่ยังมีเศษผ้านี่ขวางอยู่”

เขาผละออกจากร่างของแม่แองจี้น้อย หลังจากใช้ทั้งฝ่ามือ ปลายลิ้นและปลายจมูกสำรวจหล่อนตั้งแต่ซอกคอถึงขาพับด้านล่าง กลิ่นหอมจรุงของเนื้อเนียนสีน้ำผึ้งที่ติดตาตรึงใจยังลอยอ้อยอิ่งที่ปลายจมูก

นิลอรไม่ได้ทำตามที่หนุ่มใหญ่ร้องขอแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอกำลังหาทางหลีกเลี่ยงความสัมพันธ์อันล้ำลึกเกินขอบเขตในคราวนี้อยู่

“ไม่...ฉัน...ฉันจะไปนอนห้องลูก”

เมื่อพูดจบคุณแม่ลูกสองก็พาร่างที่สวมชุดนอนหลุดลุ่ยลงจากเตียง แต่ทว่าโจนาธานก็กระโจนมาคว้าร่างงามไว้จนทั้งสองล้มหงายไปบนเตียงอีกครั้ง

หนุ่มใหญ่สลัดเสื้อผ้าทิ้งด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะโน้มกายลงมาคร่อมร่างเหนือยอดทรวงบวมเป่งของนิลอร เสื้อตัวสวยถูกมือหนาดึงทึ้งจนหลุดออกจากร่างบางในเวลาอันรวดเร็ว ปากเขายังครอบครองเรียวปากหล่อนอย่างเร่าร้อนรุนแรงจนหญิงสาวคิดว่ามันคงเห่อแดงอย่างน่าทุเรศที่สุด สองฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นกอบกุมสองปทุมอันอวบหยุ่นที่ยังเต่งตึงสู้มือ บีบขยำอย่างเมามันมิได้แยแสต่อเสียงต่อต้านแม้แต่น้อย ปลายลิ้นสากหนาเลื่อนลงมาไล้เล็มลำคอระหงของนิลอรอย่างตะกละตะกราม จนเส้นขนทั่วร่างหล่อนลุกเกรียวด้วยความเสียวซ่าน

ตอนนี้คุณแม่ลูกสองทิ้งร่างให้นอนแผ่อยู่กลางเตียงอย่างสิ้นท่า ไฟปรารถนาอันแรงกล้ามันรุมเร้าจนยากจะต้านทาน มิหนำซ้ำคนที่ปลุกให้มันลุกฮือยังเป็นบุรุษเพียงหนึ่งเดียวที่ร่างกายนี้โหยหา พอได้สัมผัสแนบชิดอีกครั้ง มันจึงต่อติดไวและพร้อมจะโจนทะยานขึ้นสวรรค์หรือลงนรกไปกับผู้นำทางโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น

“โอ...แองจี้...เธอสวยเหลือเกิน...” หนุ่มใหญ่ครางกระเส่าชิดร่องทรวงอวบอัด เขาซุกปลายจมูกสูดดมกลิ่นเนื้อนวลครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่กายส่วนล่างก็เริ่มรุกล้ำเป้าหมายในส่วนที่ลี้ลับเกินบรรยาย

“ช้าๆ หน่อย...ฉันไม่ได้ทำแบบนี้มา...สี่ปีแล้วนะ!”

นิลอรพยายามบอกคนที่กำลังใช้ความภาคภูมิใจของเขารุกล้ำเข้ามาในส่วนที่เป็นความภาคภูมิใจของเธอ แต่ดูเหมือนว่าถ้อยคำสารภาพอันน่าอับอายจะเป็นโอสถทิพย์ที่ชโลมหัวใจเหี่ยวแห้งของโจนาธาน

“โอ...พระเจ้า! แองจี้ เธอ...ยังเหมือนเมื่อสี่ปีที่แล้วไม่มีผิด เธอ...น่ารักเหลือเกิน” เขายังพร่ำพรรณนาถึงความงดงามที่เกิดขึ้นระหว่างการดื่มด่ำกับความหฤหรรษ์บนเตียงไม่หยุดปาก ปลายจมูก ปลายลิ้นสาก สองฝ่ามือ และความแข็งขึงที่อยู่ด้านล่างยังทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆ ไม่มีขาดตกบกพร่อง

นาทีนี้นิลอรประจักษ์แล้วว่า ในอายุสี่สิบกว่าปีของบุรุษผู้นี้ มิได้ลดทอนความสามารถในเรื่องเพศรสลงไปได้เลย กลับกันด้วยซ้ำ เธอรู้สึกว่าการกลับมาพบกันใหม่คราวนี้ โจนาธาน คิงส์ พกพาเอาความหื่นกระหายมาลงที่เธออย่างล้นปรี่เลยทีเดียว