ตราบาปนางบำเรอ

EP 7/2 รักสาม (สี่) เส้า

“หิวที่สุดเลยครับมาเรียคนสวย” ชาร์ลส์ทักทายแม่ครัวคนเก่งที่เขาเคารพประดุจญาติผู้ใหญ่อีกคน นางมาเรียหันมายิ้มให้ชายหนุ่มที่นางรักเหมือนลูกหลาน ก่อนจะหยิบโถสลัดมาตั้งท่ารอเสิร์ฟ

“ครูเอลลี่เอาสลัดหรือไส้กรอกกับมันบดดีคะ” มาเรียถามครูสาวที่ท่าทางแปลกไปพิกล เจ้าหล่อนหน้าซีดสลับกับแดงเถือกเป็นพักๆ จนนางอดสงสัยไม่ได้ “เป็นอะไรหรือเปล่าคะครูเอลลี่ แปลกๆ นะคะ เมื่อกี้นี้ยังดีๆ อยู่เลย ไม่สบายหรือเปล่าคะ” มาเรียถามอย่างห่วงใยพลางตักไส้กรอกเยอรมันอันเขื่องพร้อมเบคอนให้ชาร์ลส์

“ปะ...เปล่า เปล่าค่ะ เอลลี่แค่ไม่ค่อยหิวค่ะ”

นางมาเรียมุ่นคิ้วอีกรอบ ก็ก่อนจะไปตามคุณชาร์ลส์ยังเห็นกระตือรือร้นว่าหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัว แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้บอกว่าไม่หิวล่ะ หรือว่าคุณชาร์ลส์ผู้เงียบขรึมจะหว่านเสน่ห์ใส่คุณครูคนสวยจนกินอะไรไม่ลง โอ...ถ้าอย่างนั้นนางก็ขอลาก่อนละนะ เพราะไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอ

“ไม่หิวก็ต้องกินนะคะ นี่ค่ะ ‘ไส้กรอกเยอรมัน’ เจ้านี้อร่อยนะคะ กินกับสลัดนี่สวรรค์ชัดๆ เลยละค่า” นางมาเรียตักสลัดผักใส่จานให้ครูสาว ก่อนจะเลื่อนไปหยิบจานไส้กรอกทอดเพื่อจะได้เสิร์ฟของอร่อยให้ครูสาวลองรับประทาน แต่ทว่า

“มะ...ไม่! ไม่เอานะคะเอลลี่ไม่เอา! ไม่เอา...เอ่อ...ไส้กรอกค่ะ ไม่เอาจริงๆ ขอบคุณค่ะ แหะๆ”

มาเรียประหลาดใจเป็นล้นพ้นที่ครูสาวปฏิเสธของอร่อย ขณะที่คุณชาร์ลส์ของนางขอไส้กรอกเพิ่มเป็นสองชิ้น แถมยังส่งเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ในลำคออีก นางว่าสองคนนี้ต้องแอบทำอะไรๆ กันมาแน่ๆ หรือว่า...โอ้ว!? คุณชาร์ลส์ของป้าไวไฟที่สุด!

“ป้าไปพักผ่อนแล้วนะคะ ครูเอลลี่ไม่ต้องล้างจานนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้าให้สาวๆ ในครัวจัดการเองค่า”

อรุณฉัตรอยากบอกว่าป้ามาเรียอย่าเพิ่งไป แต่คงไม่ทันเสียแล้ว เพราะป้ามาเรียสะบัดก้นอันบิ๊กเบิ้มของนางออกห่างจากประตูห้องครัวจนเธอมองไม่เห็นแม้แต่ชายผ้ากันเปื้อน รวดเร็วจริงๆ

“อะแฮ่ม เธอจะกินมื้อค่ำได้หรือยังเอลลี่” ชาร์ลส์เอ่ยขึ้นมาเนิบๆ น้ำเสียงราบเรียบแต่ก็ทำเอาคนฟังหวั่นไหว

“อ่า...ค่ะๆ กินค่ะกิน” อรุณฉัตรลงมือรับประทานสลัดผักในจานของตนไปเรื่อยๆ แล้วนาทีต่อมา ชาร์ลส์ก็หั่นไส้กรอกอันเขื่องในจานเขามาให้เธอเสียอย่างนั้น

“ไม่เอานะ! ฉะ...ฉัน ฉันไม่กินไส้กรอกของคุณ เอาคืนไปเลย!”

หญิงสาวหน้าแดงก่ำ รีบตักไส้กรอกที่เขาเพิ่งวางใส่จานคืนให้เขา ดูท่าอีตาชาร์ลส์คงรู้กระมังว่าเธอคิดอะไรอยู่ถึงได้ส่งเสียงหัวเราะในลำคอมาเยาะเย้ย

“แน่ใจหรือเอลลี่ หึๆ ไส้กรอกฉันน่ะ ทั้งนุ่มทั้งหอม แถมยังเบ้อเริ่มเทิ่ม เธอไม่สนมันแน่เหรอ” ถามพลางหั่นไส้กรอกแล้วใช้ส้อมจิ้มเข้าปากช้าๆ กิริยานั้นเพื่อยั่วให้อีกฝ่ายหน้าแดงไม่เลิก เขาชอบที่เห็นหล่อนเขิน หล่อนคงกลืนเจ้าไส้กรอกทอดไม่ลงไปหลายวันเชียวล่ะ หลังจากได้ยลโฉมไส้กรอกยักษ์ของเขา

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะอีตาบ้า!” อรุณฉัตรลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะกลับไปรักษาอาการหน้าชาเพราะความอับอาย เขาช่างกล้าเอาเรื่องนั้นมาล้อเธอเล่น ไม่รู้หรืออย่างไรว่าเธอไม่ได้หน้าหนาขนาดจะทนฟังคำพูดสองแง่สองง่ามของเขาได้อย่างหน้าตาเฉย

หมับ!

ข้อมือน้อยของเอลลี่ถูกชาร์ลส์คว้าหมับเอาดื้อๆ หล่อนพยายามแกะมือเขาออก แต่ไม่เป็นผล เขาผละจากจานอาหารแล้วลุกขึ้นยืนทันที

“เธอจะไปไหน?”

“ก็กลับห้องน่ะสิ ฉันคงกลืนอะไรลงหรอกถ้าคุณจะยัดเยียดความลามกของคุณมาให้ฉันกินแทนมื้อค่ำ” อรุณฉัตรโต้ออกไปแล้วก็หน้าแดงก่ำ

ชาร์ลส์ถอนหายใจให้ความเป็นผู้หญิงจ๋าของอีกฝ่าย หล่อนคงงอนเขาแล้วล่ะ แต่ขอโทษเถอะ เขาจำเป็นต้องง้อหล่อนด้วยหรือ

“ก็ตามใจ อยากนอนท้องร้องทั้งคืนก็แล้วแต่ หึๆๆ” ชาร์ลส์หัวเราะในลำคออย่างเย่อหยิ่ง เขาไม่ได้เอ่ยในเชิงงอนง้อเจ้าหล่อนดังที่ได้ตั้งใจไว้และมันทำให้เขารู้สึกผิดนิดๆ

อรุณฉัตรหน้างอยิ่งกว่าเก่า เขาน่าจะง้อเธอบ้างสิ เธอหิวนะ

ขณะที่อรุณฉัตรกำลังยืนหน้าบูดหน้าบึ้งรอการง้องอนของพ่อเทพบุตร ร่างสวยสะคราญของสตรีที่มีเรือนผมสีบลอนด์ก็นวยนาดลงมาจากชั้นสองของบ้านทางบันไดปีกซ้าย เอลิซจงใจแหวกเสื้อคลุมของตัวเองให้เผยเนินทรวงอวบอัดเกือบครึ่งเต้า เวลานี้บุรุษที่หล่อนหมายหัวว่าจะมาช่วยบรรเทาอารมณ์เปลี่ยวได้กลับมาที่นี่แล้ว หลังจากที่งานการรัดตัวเขาจนไม่ได้เห็นหน้ามาเกือบสองอาทิตย์ แค่เพียงคิดว่าจะได้เห็นโครงหน้าอันหล่อเหลาราวเทพบุตรและนัยน์ตาชวนฝันสีเทาหม่นคู่นั้น ร่างกายของม่ายสาวก็กระชุ่มกระชวยอย่างบอกไม่ถูก ถ้าโจนาธานช่วยบรรเทาเรื่องบนเตียงให้เธอได้บ้าง เธอก็คงไม่ต้องหวังลมๆ แล้งๆ กับบุรุษหนุ่มผู้นี้

เสียงพูดคุยเบาๆ แว่วเข้าหู ก่อนที่เอลิซจะเดินถึงห้องครัว มีไฟเปิดไว้ตามทางเดินเพียงสลัว เพราะเวลานี้ทุกคนต่างก็เข้านอนกันหมดแล้ว

“ชาร์ลส์คุยกับใคร” ม่ายสาวพึมพำกับตัวเองพลางสาวเท้าให้ไวขึ้นเพื่อก้าวให้ถึงห้องครัวก่อนที่คู่สนทนาของชาร์ลส์จะหลบลี้ไป คอยดูเถอะ ถ้าเป็นแม่สาวใช้คนใดคนหนึ่งในบ้านละก็ เธอจะสวดให้ยับทีเดียว อย่าให้รู้นะว่าใครบังอาจให้ท่าชาร์ลส์ ไม่อย่างนั้นเธอจะหาเหตุเฉดหัวเจ้าหล่อนออกไปจากบ้านนี้อย่างไวทีเดียว

วินาทีเดียวกันนั้น อรุณฉัตรหันหลังเตรียมก้าวออกไปจากห้องครัว แต่ทว่าสองขาหล่อนมิอาจก้าวออกจากที่ได้ เพราะฝ่ามือใหญ่ของชาร์ลส์คว้าหมับเอาข้อมือไปกุมไว้เสียแน่น

“ปล่อยนะ ฉันจะกลับห้อง” บอกแล้วหันหน้ามาเพื่อจะแกะมือหนาให้หลุดออก แต่มันเหมือนเอาไม้จิ้มฟันไปงัดท่อนซุงเสียมากกว่า