ตราบาปนางบำเรอ

EP 7/4 รักสาม (สี่) เส้า

เกิดเสียงจุมพิตเบาๆ แต่ดังสนั่นหวั่นไหวในความเงียบงัน อรุณฉัตรตาเบิกโต ชาร์ลส์จูบแก้มเธอต่อหน้าคุณเอลิซ! พระเจ้า! พรุ่งนี้เธอคงถูกไล่ออกแน่ๆ โทษฐานทำตัวไม่เหมาะสมในการเป็นครูพี่เลี้ยง เขากล้าดีอย่างไรมาทำลายความฝันอันสูงสุดของเธออย่างนี้ อีตาคนเถื่อนถ่อยไร้ความเป็นสุภาพบุรุษ! มันน่าจับไปทิ้งกลางทะเลจริงๆ เอาให้โดนฉลามคาบไปกินยิ่งดี ฮึ่ม!

เอลิซยืนหน้าชาอยู่กับที่ ชาร์ลส์ตั้งใจหว่านเสน่ห์ใส่ครูพี่เลี้ยงเพื่อประชดประชันเธอ แน่นักนะชาร์ลส์ คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสนักหรือถึงได้กล้าหยามน้ำใจของเธอเช่นนี้ สักวันเถอะ นายจะต้องเสียใจ

อดีตภรรยาของเจ้าบ้าน ขบกรามกรอดๆ ขณะมองชาร์ลส์ บุรุษผู้เป็นเสมือนคนในครอบครัวของสามีเก่า ชาร์ลส์ผู้ภักดี ผู้ที่เป็นได้ทุกอย่างหากโจนาธานปรารถนา แต่เขากลับเฉยชากับเธอมาโดยตลอด แม้ว่าปัจจุบันหรือในอดีต เธอจะเคยยั่วยวนเขามากเพียงไรก็ตาม

เธอคิดมาโดยตลอดว่าชาร์ลส์อาจมีคนที่รักอยู่ในใจ จึงไม่เหลียวแลใครและสนองความใคร่ของเขาด้วยผู้หญิงที่หาได้ง่ายตามผับตามบาร์ แต่พอครูเอลลี่เข้ามา เขากลับแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าต้องการสานสัมพันธ์กับสาวเจ้า แสดงว่าที่ผ่านมา เธอเข้าใจผิดไปเอง เข้าใจผิดอย่างแรงเสียด้วย

“ได้แล้วครับคุณเอลิซ” ชาร์ลส์ยื่นแก้วน้ำส้มให้กับเอลิซ แต่ในขณะที่มือของเอลิซจะยื่นมารับแก้ว เขากลับวางแก้วนั้นลงบนโต๊ะแทน สิ่งที่ชาร์ลส์ทำ สร้างความขุ่นเคืองใจให้เอลิซจนต้องจิกปลายเล็บสีสดลงฝ่ามือที่กำเข้าหากัน ร่างอรชรของม่ายสาวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธในทันที

“นี่...นาย นายทำบ้าอะไรของนายฮะชาร์ลส์” เอลิซตะคอกชายหนุ่มแต่เสียงกลับดังเพียงลอดไรฟันเท่านั้น

“ผมแสดงให้รู้ไงครับคุณเอลิซ ว่าผมน่ะ...รังเกียจ”

เอลิซหน้าชาประหนึ่งถูกยาชาสาดหน้าเข้าเต็มรัก เมื่อบุรุษที่เธอปรารถนา เอ่ยวาจาให้เจ็บช้ำน้ำใจ

“ทำไม!?”

“เพราะคุณทิ้งเจ้านายของผม คุณไม่สมควรได้รับความรักจากใคร หรือแม้แต่ความใคร่ก็ตาม ไปหาเอาที่อื่นเถอะเอลิซ บอกตรงๆ ว่าผมพิศวาสคุณไม่ลง รสชาติของผู้หญิงมักมากมันสากคอเกินจะกลืน หึๆๆ”

“ชาร์ลส์! นี่นายด่าฉันเหรอ!” เอลิซตวาดเสียงดังลั่นจนอรุณฉัตรสะดุ้งโหยง ครูสาวมองสองคนที่เจรจากันอยู่หน้าประตู จากสถานการณ์ดูเหมือนว่าชาร์ลส์จะทำให้คุณเอลิซโกรธเข้าแล้ว

“เอ่อ...ใจเย็นๆ ก่อนนะคะคุณเอลิซ” อรุณฉัตรพยายามประนีประนอม ลุกจากเก้าอี้หมายจะไปช่วยไกล่เกลี่ยสถานการณ์

“รับไม่ได้หรือเอลิซ คุณอยากได้อะไรจากการยั่วยวนของคุณกัน สามสี่ปีมานี้ผมไม่ได้แสดงออกหรือว่าผมเกลียดคุณแค่ไหน เลิกทำตัวอย่างนี้เสียที ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหวแล้วบอกเรื่องนี้กับโจนาธาน เขาคงรับไม่ได้หรอกที่อดีตภรรยาคอยแต่จะให้ท่าเด็กในปกครองของเขาทุกห้านาที คิดเสียว่าเห็นแก่เด็กๆ ลูกของคุณเถอะเอลิซ อย่าให้พวกเขาต้องรับรู้เลยว่าแม่ของพวกแกทำตัวต่ำยิ่งกว่าอีตัว!”

เผียะ! เผียะ!

เอลิซน้ำตาคลอเบ้าขณะฟาดฝ่ามือลงบนแก้มสากของชาร์ลส์ เธอแค้นใจนักที่ถูกตราหน้าว่าต่ำยิ่งกว่าอีตัว ใช่! ชาร์ลส์ไม่ได้พูดผิดหรอก เพราะเธอมันต่ำจริงอย่างที่เขาว่า เธอมันลุ่มหลงในใบหน้าของเขาจนยอมมอบกายให้เขาฟรีๆ ทว่าเขากลับไม่เคยเหลียวแลด้วยซ้ำ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะดูถูกเธอต่อหน้าคนอื่นอย่างนี้ได้นี่นา มิหนำซ้ำคนคนนั้นยังเป็นแค่ลูกจ้างในบ้าน ไม่ได้เลิศเลอกว่าเธอเลยสักนิด

เขาไม่คิดบ้างหรือว่าเธอก็อายเป็นเสียหน้าเป็น เพราะฉะนั้นถือเสียว่าสองตบนี้ ตอบแทนวาจาร้ายๆ ที่เขากล้าดูถูกเธอก็แล้วกัน!

เอลิซยังส่งสายตาขุ่นเคืองมาให้ชาร์ลส์ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่ได้แก้วน้ำส้มกลับไปด้วย อรุณฉัตรยังตกใจกับการกระทำของคนทั้งสอง ฝ่ามือยังปิดปากของตัวเองเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงร้องของความตกใจ

ชาร์ลส์กลับมาเงียบขรึมดังเดิม ใบหน้าหล่อเหลามีรอยฝ่ามือของเอลิซประทับไว้ทั้งสองข้าง แก้มซีกขวายังปรากฏรอยข่วนของเล็บคมๆ จนเลือดเริ่มซึมออกมา

ชายหนุ่มไม่แยแสต่อการเจ็บปวดของตัวเอง เขากลับมานั่งที่เก่า และลงมือรับประทานอาหารอีกครั้งราวกับว่าไม่ได้มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น

อรุณฉัตรเองก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม แต่ไม่สามารถรับประทานอะไรต่อได้ ด้วยว่าเลือดสีแดงๆ บนแก้มของพ่อเทพบุตรซาตาน ทำให้เธอเป็นห่วงเป็นใยเขาขึ้นมา

“เอ่อ...คือ...กะ...แก้ม แก้มของคุณ”

“อย่าพูดมาก กินๆ แล้วก็รีบๆ ไปนอนซะ หรือว่าเธออยากจะ ‘ยั่ว’ ฉันอีกคน!”

ซ่า!

น้ำในแก้วของอรุณฉัตรราดรดหัวของชาร์ลส์ เธออุตส่าห์ห่วงใยแต่เขากลับตอบแทนด้วยคำสบประมาทที่ไม่มีมูลความจริงสักนิด คุณเอลิซน่าจะเอาปืนมายิงเขาให้ตายด้วยซ้ำ ไม่น่าจะหยุดอยู่แค่สองตบเลย

ชาร์ลส์นั่งตัวชาดิก แต่นัยน์ตาคมกริบจ้องมองใบหน้าขาวซีดของครูสาว จานอาหารของเขาหน้าตาดูไม่จืดเมื่อมีหยดน้ำที่ไหลลงจากคางผู้เป็นเจ้าของเติมลงไป เขาแค่ต้องการรับประทานอาหารให้เสร็จๆ แต่ดูเหมือนว่าครูเอลลี่จะทนวาจาว่าร้ายของเขาไม่ไหวกระมัง

“ฉันไม่ผิด! คุณว่าฉันก่อนนะชาร์ลส์ คนอุตส่าห์เป็นห่วงแต่กลับตีความหมายผิดๆ ฉันเกลียดผู้ชายอย่างคุณที่สุดเลย ปากจัด แล้วก็ใจแคบที่สุด เชิญกินไปคนเดียวเถอะ ฉันคงร่วมโต๊ะกับคุณไม่ไหวจริงๆ”

อรุณฉัตรเอ่ยออกมาหัวใจก็เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เธอกลัวว่าเขาจะลุกมาบีบคอจริงๆ แต่พอพูดจนจบก็โล่งใจที่เขาเพียงแค่ส่งสายตาขุ่นเขียวมาให้เท่านั้น และเธอคิดว่าควรจะหายตัวไปโดยเร็วที่สุดจะดีกว่า