“เช็ดอีกสิ เหงื่อฉันยังไม่หมดเลย” เขาท้วงพลางชะโงกหน้ามาให้ครูสาวดูใกล้ๆ
อรุณฉัตรจึงผลักอกเขาออก ด้วยกลัวว่าปลายจมูกคมๆ จะประทับลงบนพวงแก้มของเธอ
“ออกไปเลยนะตาบ้า!”
“โธ่...นี่เมื่อกี้หลอกเด็กหรือเอลลี่” เขาประชดน้อยๆ แล้วกระดกขวดน้ำขึ้นดื่มโดยไม่ใช้หลอด
“ใช่ ทำไมล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย ก็แค่ไม่อยากให้ชาวบ้านต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนกับอารมณ์ของฉันเท่านั้นเอง”
ชาร์ลส์เบะปากพลางพยักหน้า อรุณฉัตรเป็นคนดีขนาดห่วงความรู้สึกคนอื่นด้วยหรือ น่าทึ่งเหมือนกันแฮะ ชายหนุ่มคิดแล้วเริ่มอมยิ้มอย่างไม่รู้ตัว เขารู้สึกภูมิใจเล็กๆ ด้วยซ้ำ...แล้วทำไมเขาถึงภูมิใจด้วยล่ะ?
หัวคิ้วเข้มของชาร์ลส์ขมวดเข้าหากัน เขาไม่สามารถหาคำตอบที่เกิดขึ้นให้กับตัวเองได้เลย
“ขอโทษนะเอลลี่ ฉัน...โมโหเอลิซมากไปหน่อย”
หญิงสาวที่ถอดใจไปแล้วว่าคงไม่ได้รับคำขออภัยจากเขา ถึงกับตาโตเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขากำลังง้อเธอ
