“งั้นเจสซี่ไปก่อนนะค้า” หนูน้อยเจสซี่รีบวิ่งให้ทันคุณครูพี่เลี้ยงที่เดินจำอ้าวอยู่ข้างหน้าพลางร้องเรียกชื่อคุณครูคนสวย อรุณฉัตรหันกลับมาแล้วจับจูงเอามือน้อยของแม่หนูเจสสิก้าพาออกเดินไปพร้อมกัน
“ไปสิเจค” ชาร์ลส์ท้วงพ่อหนูอีกหนเมื่อหนูน้อยเอาแต่ยืนหน้าบูดหน้าบึ้งไม่ยอมเดิน
“เจคงอนอาชานแล้ว! อาชานทามคูเอลี่โกด”
หนูน้อยบอกตามความจริงในสิ่งที่เขาสังเกตเห็น
ชาร์ลส์กลอกตาใต้แว่นสีชา แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามใกล้เที่ยงแวบหนึ่ง ก่อนจะกลับมาปั้นหน้ายิ้มแย้มเพื่อหาทางย้ายฝ่าเท้าน้อยๆ ของลูกเจ้านายที่รัก ออกจากที่ที่พ่อหนูปักหลักงอนใส่เขา
“ฉันจะง้อครูเอลลี่ให้เจคก็ได้ ถ้าเจคหายโกรธฉันแล้วเราจะได้รีบตามไปง้อครูเอลลี่ไง” ชายหนุ่มพูดแล้วยิ้ม ขณะที่หนูน้อยหรี่ตามองคนที่นั่งยองๆ อยู่ตรงหน้า
“แน่นะ?” ถามอย่างไม่มั่นใจนักเพราะเด็กน้อยกลัวถูกหลอก
“แน่ที่สุด” ชาร์ลส์ยืนยันหนักแน่นแล้วพยักหน้า
หนูน้อย
